هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر یک دوره تمرین حرکات ریتمیک و تمرینات منتخب یوگا بر توجه و حافظه کوتاه مدت کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. بدین منظور تعداد 45دانش آموز کم توان ذهنی از بین دانش آموزان مدرسه استثنایی بیاضیان استان قزوین که دامنه سنی تقویمی 8تا 15 سال و سن عقلی 7تا10سال با ضریب هوشی 50تا70 داشتند با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها بعد از همتا سازی به سه گروه کنترل،یوگا و حرکات ریتمیک تقسیم شدند. طرح این تحقیق نیمه تجربی بود که بصورت پیش آزمون، پس آزمون اجرا شد. داده ها با استفاده از آزمون تولوز-پیرون(توجه) و خرده آزمون ارقام وکسلرکودکان(حافظه کوتاه مدت) جمع آوری و با استفاده از تحلیل واریانس یکطرفه و با سطح معنا داری p<0.05تجزیه و تحلیل شد. نتایج تحلیل واریانس برای آزمون توجه نشان داد که بین دو گروه یوگا و حرکات ریتمیک با گروه کنترل تفاوت معنی دار بود؛ در آزمون حافظه کوتاه مدت نیز بین دو گروه یوگا و حرکات ریتمیک با گروه کنترل تفاوت معنی دار بود. از نتایج بدست آمده چنین برمی آید که برنامه تمرینی یوگا و حرکات ریتمیک بر روی توجه و حافظه کوتاه مدت کودکان کم توان ذهنی اثر مثبت دارد، بنابراین در برنامه ریزی های آموزشی برای این کودکان میتوان از هر دو برنامه تمرینی یوگا و حرکات ریتمیک دربخش تقویت حافظه کوتاه مدت و توجه استفاده کرد.

هدف این تحقیق بررسی اثر الگوی ترجیح جانبی چشم و اندام ها و دشواری تکلیف بر مهارت های رانشی دختران11-10 ساله بود. بدین منظور 100 دختر با دامنه سنی11-10 سال، از دو باشگاه ورزشی منطقه 4 شهر تهران که پس از پر کردن پرسشنامه های دست برتری چاپمن، پا برتری واترلو و آزمون کارت سوراخدار، شرایط لازم برای شرکت در تحقیق را داشتند، در تحقیق شرکت داده شدند. کودکان بر اساس الگوی برتری جانبی، در 10 گروه بدین شکل قرار داده شدند؛ الگوی چشم – دست؛ 4 گروه همسو و دگرسو، همچنین الگوی چشم – پا؛ 4 گروه همسو و دگرسو و دو گروه هم کودکان با الگوی چشم – دست – پای خالص و ترکیبی بودند. بررسی عملکرد دقت چشم – دست کودکان از طریق آزمون دوایر هم مرکز ، دقت چشم – پا از طریق آزمون پا برتری مور- کریستین و همچنین دقت الگو های خالص و ترکیبی از طریق آزمون پرتاب آزاد بسکتبال اندازه گیری شد. برای الگوی چشم – دست هر شرکت کننده 10 پرتاب در فاصله نزدیک (شرایط آسان) و 10 پرتاب در فاصله دورتر (شرایط دشوار) به سمت صفحه هدف روانه می کرد. همچنین گروه های مختلف با الگو های متفاوت چشم – پا تحت آزمون شوت روی پای مور-کریستین قرار گرفتند و هر شرکت کننده 8 پرتاب در شرایط ساده (فاصله نزدیک) و 8 پرتاب در شرایط دشوار (فاصله دورتر) انجام دادند. گروه های الگوی خالص و ناخالص چشم- دست-پا نیز 10 پرتاب به سمت حلقه بسکتبال روانه کردند و نتایج هر گروه به طور جداگانه ثبت شد. نتایج تحلیل واریانس دو راهه بین گروه های مختلف با الگوهای چشم و دست در دو شرایط ساده و دشوار اختلاف معنا داری نشان نداد. هم چنین بین گروه های مختلف با الگوهای متفاوت چشم و پا در شرایط ساده و دشوار نیز اختلاف معنادار مشاهده نشد. نتایج آزمون تی مستقل اختلاف معناداری بین الگوی خالص و ترکیبی در پرتاب آزاد نیز نشان نداد.

نتیجه گیری کلی: الگوی توجه در مهارت درشت غیرخطی و در مهارت ظریف خطی بود و هم چنین در مهارت ظریف افراد مبتدی سطح توجه سیر صعودی دارد درحالی که در افراد ماهر سیر نزولی دارد درحالی که الگوی نیازهای توجه این دو مشابه بود.

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هدف گزینی کوتاه مدت و بلند مدت بر زمان واکنش و باورهای خودکارامدی حافظه اعلانی در تکالیف با بار های شناختی متفاوت بود. بدین منظور 60 نفر از دانشجویان جامعه مورد نظر بر اساس فراخوان و معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند و به طور تصادفی در شش گروه اهداف کوتاه مدت، اهداف بلندمدت و گروه کنترل در هر دو تکلیف با بارهای شناختی زیاد و کم به طور جداگانه تقسیم شدند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه های کیفیت خواب پترزبورگ، بهداشت روانی گلدبرگ، عملکرد حافظه وکسلر، عملکرد شناختی، دست برتری آنت، باورهای خودکارآمدی بندورا 2006، نرم افزارهای استروپ (تکلیف با بار شناختی بالا) و تطبیق رنگ زنجیره ای (تکلیف با بار شناختی پایین) بود. گروه های آزمایشی بر اساس نوع دستورالعمل هدف گزینی و گروه های کنترل بدون داشتن هدف، چهار جلس? تمرینی را در چهار روز متوالی اجرا کردند. آزمون یادداری 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از از روش های تحلیل واریانس عاملی مرکب با اندازه های تکراری، تحلیل واریانس دو راهه، تحلیل واریانس یک راهه و آزمون های تعقیبی بونفرونی و دانکن انجام شد. نتایج در مرحله اکتساب نشان داد زمان واکنش همه گروه ها در تکالیف با بار شناختی بالا و پایین در جلسات چهارم و سوم نسبت به جلسات دیگر پیشرفت نموده اند و پیشرفت زمان واکنش گروه اهداف کوتاه مدت با بار شناختی بالا به طور معنی دار بیشتر از سایر گروه ها بود (05/0 >p).

هدف از مطالعه حاضر مقایسه تاثیر فعالیت های یکپارچگی حسی-حرکتی گروهی و انفرادی برتبحر حرکتی و رشد اجتماعی کودکان اتیسم 8تا14ساله شهر شیراز بود. به همین منظور 22کودک اتیسم که در سال تحصیلی 94-93 در یکی از مدارس اتیسم شهر شیراز مشغول به تحصیل بودند، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در 2 گروه تجربی(8نفر فعالیت گروهی و 8 نفر انفرادی) و یک گروه کنترل (6 نفر) تقسیم شدند. ابتدا فرم رضایت نامه و پرسشنامه رشد اجتماعی توسط والدین تکمیل شد. سپس به عنوان پیش آزمون آزمودنی ها بوسیله آزمون تبحر حرکتی برونینکز - ازرتسکی (فرم کوتاه) مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس گروه های تجربی به مدت12 جلسه به فعالیت های منتخب یکپارچگی حسی حرکتی در دو گروه تجربی (گروهی و انفرادی) پرداختند و گروه کنترل به فعالیت های روزمره خود ادامه می دادند و هیچ گونه فعالیت مداخله ای دریافت نمی کردند. پس از12 جلسه 45 دقیقه ای برای گروه انفرادی به شکل انفرادی و12 جلسه 45 دقیقه ای برای گروه گروهی به شکل گروهی فعالیت های یکپارچگی حسی حرکتی، پس آزمون با استفاده از آزمون تبحر حرکتی برونینکز ازرتسکی (فرم کوتاه) انجام شد و از والدین دوباره خواسته شد تا پرسشنامه رشد اجتماعی را پر کنند