آمایش سرزمین عبارتست است از تنظیم روابط انسان، سرزمین و فعالیتهای انسانی در سرزمین برای استفاده مناسب و پایدار از کلیه امکانات انسانی و فضایی سرزمین در جهت بهبود وضعیت اجتماعی در طول زمان. برای آمایش حوزه مطالعاتی که در شمال کوهپایه واقع شده و بخشی از حوزه آبخیزه کوهپایه سگزی می باشد،از روش تجزیه و تحلیل سیستمی استفاده شده است . در بدو امر نقشه توپوگرافی منطقه تهیه و با استفاده از آن با استفاده از آن، نقشه شیب ، ارتفاع و جهت تهیه شد. سپس از شیوه رویهم گذاری دو ترکیبی جهت حصول نقشه واحدهای شکل زمین استفاده شده و 51 واحد شکل زمین بدست آمد. اقلیم منطقه خشک بودند، سپس نقشه هیدروگرافی، زمین شناسی، خاک ، حساسیت به فرسایش ، تیپ پوشش گیاهی، حیات وحش ، راههای ارتباطی و کاربری فعلی اراضی تهیه گردید. در نتیجه عمل جمع بندی و رویهم گذاری نقشه خاک با واحدهای شکل زمین، نقشه زیست محیطی پایه یک و از تلفیق آن با نقشه تیپ پوشش گیاهی، نقشه زیست محیطی پایه بدست آمد و در مجموع 156 اکوسیستم خرد تهیه گردید. سپس تک تک واحدهای زیست محیطی با مدلهای تهیه شده برای کاربری مرتعداری کشاورزی، کاربری توریسم (تفرج گسترده و تفرج متمرکز) و حفاظت ارزیابی توان شدند و نقشه کاربردهای فوق بدست آمد. نهایتا بر اساس روش کیفی آمایش سرزمین (پیش فرضها) نوع کاربردی هر واحد زیست محیطی بدست آمد و نقشه آمایش سرزمین (پیش فرضها) نوع کاربردی هر واحد زیست محیطی بدست آمد و نقشه آمایش سرزمین حوزه مطالعاتی تهیه گشت . با انطباق این نقشه با نقشه کاربری فعلی اراضی مشخص می گردد برخی کاربریها در جای نسبتا مناسبی قرار گرفته اند و برخی مکان نامناسب دارند. در حالت کلی در این ناحیه اصولا توان درجه یک و دو برای کاربریهای که نیازمند تولید بیولوژیک هستند، وجود ندارد. برای مرتعداری توان اکوسیستمها نیمه مرغوب تا مناسب است . برای توریسم متمرکز منطقه توان نامناسبی و برای تفرج گسترده نیز غالبا توان دو و سه دارند. در برخی اکوسیستمها نیز به دلیل تندی شیب ، شرایط خاص خاک ، حفظ پوشش گیاهی، جلوگیری از فرشایش و سایر محدودیتهای شدید زیست محیطی و یا بدلیل عدم توان برای سایر کاربریها به حفاظت تخصیص یافته است .