روشهای متداول کاهش سریع وزن، روشهای خطرناکی هستند که به وسیله کشتی گیران مورد استفاده قرار می گیرند. انگیزه شرکت در مسابقه کشتی گیران را تشویق می کند تا وزن خود را کم کنند. کاهش سریع وزن در افراد قبل از بلوغ اگر با ملاحظات بهداشتی صورت نگیرد می تواند نگرانی های بزرگتری را ایجاد کند.محدود نمودن کالری دریافتی و تغذیه ناکافی در هنگام رشد می تواند اثرات مخربی بر روی رشد قد و سلامتی در دوره نوجوانی بگذارد. هدف از این تحقیق، تعیین شیوه ها و اثر کاهش سریع وزن در میان کشتی گیران نخبه نوجوان آزاد و فرنگی ایران است. بدین منظور 130 کشتی گیر نخبه نوجوان (37 کشتی گیر سبک وزن، 61 کشتی گیر میان وزن و 32 کشتی گیر سنگین وزن) بترتیب با میانگین سنی (1 ± 15 ، 1± 16 و 1± 17 سال) و بترتیب با میانگین وزنی ( 75/3±65/47 ، 72/5±30/63 و 07/9±34/88 کیلوگرم) که در مسابقات بین المللی روز جهانی کودک در سال 1390 شرکت داشتند؛ در این پژوهش شرکت نمودند. شیوه های کاهش وزن و عوارض کاهش سریع وزن این کشتی گیران با استفاده از پرسشنامه استاندارد اپلیگر ارزیابی شد. داده های تحقیق با استفاده از روش های آمارتوصیفی (میانگین وانحراف معیار)، آزمون کالموگراف –اسمیرنوف (برای بررسی توضیع طبیعی داده ها)،تحلیل واریانس، کروسکال-والیس و خی دو(برای بررسی تفاوت بین سه گروه وزنی) درسطح معنی داری (05/0p<) تجزیه و تحلیل شد. نتایج این پژوهش نشان داد که بیشترین میزان کاهش وزن در فصل مسابقه در کشتی گیران سبک وزن، میان وزن و سنگین وزن 6/1± 46/2 ، 9/1± 4 و 7/2± 91/2 کیلوگرم بود، که تفاوت معنی داری بین سه گروه مشاهده شد (05/0 >p). بیشترین روشهای مورد استفاده برای کاهش وزن در هر سه گروه عبارت بودند از: افزایش ورزش ، رژیم غذایی و حذف یک وعده غذایی(05/0 >p). همچنین نتایج نشان داد که نوع رژیم غذایی در بین سه گروه وزنی تفاوت معنی دار دارد، برای کاهش وزن کشتی گیران سبک وزن از روش رژیم غذایی، بیشترین استفاده و سنگین وزن ها کمترین استفاده را داشتند. سرگیجه (6/43%)، کج خلقی (2/29%)، و کاهش تمرکز (6/22%) و افزایش ضربان قلب (6/19%) بیشترین عوارضی بودند که در هر سه گروه وزنی به دنبال کاهش سریع وزن مشاهده شد. مربیان (6/57%) و کشتی گیران با تجربه ( 43/49%) بیشترین تأثیر را در مورد روش های کاهش سریع وزن بر روی کشتی گیران نخبه نوجوان داشتند. نتایج نشان داد که مربیان (3/55%)، دیگر منابع (7/13%) و پزشکیار ورزشی (8/11%) مهمترین منبع دریافت اطلاعات در مورد تغذیه و کاهش وزن بودند. از یافته های این پژوهش نتیجه می گیریم که عمده ترین روشهایی که کشتی گیران نخبه نوجوان در سه رده وزنی برای کاهش وزن استفاده می کنند، با هم مشابه است و همچنین آمار بالای کاهش غیر اصولی وزن در کشتی گیران نخبه نوجوان ایجاب می کند توجه بیشتری به این گروه سنی صورت گیرد.

امروزه اقدام به کاهش وزن بدن در بین ورزشکاران رشته های وزنی، امری رایج و متداول است. بسیاری از کشتی گیران برای نمایش بهتر، بهبود اجرا و افزایش شانس موفقیت خود در مسابقه، اقدام به کاهش وزن می کنند. از دست دادن سریع وزن در مدت زمان کوتاه و هم چنین نوسانات وزنی می توانند سلامتی فرد را به خطر اندازد. هدف از این تحقیق بررسی و رابطه اختلالات خوردن با شیوه های کاهش وزن سریع در تیم های ملی کشتی آزاد و فرنگی ایران در دو رده سنی جوانان و بزرگسالان است. بدین منظور 79 کشتی گیر نخبه حاضر در اردوهای تیم ملی(51 نفر کشتی گیر در رده سنی جوانان، و 28 نفر کشتی گیر در رده سنی بزرگسالان) با میانگین سنی9/2± 8/20 سال و با میانگین وزنی 14/79 کیلوگرم که خود را برای مسابقات جهانی و المپیک 2012 آماده می کردند، در این پژوهش شرکت نمودند. شیوه های کاهش سریع وزن و اختلالات غذایی این کشتی گیران به ترتیب با پرسش نامه های استاندارد اپلیگر و edds ارزیابی شد و داده های حاصل از پرسش نامه ها با استفاده از روش لیکرت نمره گذاری شدند هم چنین رابطه معنی داری از طریق کای دو بررسی شد. ضریب تصحیح یتس نیز برای بررسی نتایج استفاده شد. سطح معنی داری آماری(05/0(p? در نظر گرفته شد. پژوهش حاضر نشان داد که میزان پراشتهایی عصبی در بین کل کشتی گیران 6/6% مشاهده شد. به طوری که میزان پراشتهایی عصبی در بزرگسالان آزاد در حد صفر و در بزرگسالان فرنگی حدود 4/17% مشاهده شد. همچنین میزان پراشتهایی عصبی در جوانان آزاد 3/2% و در جوانان فرنگی 8/6% گزارش شد. میزان بی اشتهایی عصبی در بین کل کشتی گیران 2/17% مشاهده شد. به طوری که میزان بی اشتهایی عصبی در بزرگسالان آزاد در حدود 7/7% و در بزرگسالان فرنگی حدود 8/30% نشان داده شد. همچنین میزان بی اشتهایی در جوانان آزاد 3/4% و در جوانان فرنگی 1/26% مشاهده شد. میزان اختلالات خوردن نامعین در بین کل کشتی گیران 7%گزارش شد. میزان اختلالات خوردن نامعین در بزرگسالان آزاد در حد 4% و در بزرگسالان فرنگی حدود 12%، در جوانان آزاد 8/4% و در جوانان فرنگی 1/7% مشاهده شد. بیشترین روش های کاهش وزن در هردو گروه از کشتی گیران آزاد و فرنگی کار عبارت بودند از ورزش، رژیم غذایی و ننوشیدن مایعات همچنین بیشترین عارضه کاهش وزن در کشتی گیران بزرگسال فرنگی کار با درصد فراوانی 7/64% و در بزرگسالان آزاد کار نیز با درصد فراوانی 5/54% سرگیجه گزارش شد. از طرفی بیشترین عارضه کاهش وزن در کشتی گیران جوان فرنگی کار با درصد فراوانی 29/61% سرگیجه و در جوانان آزاد کار با درصد فراوانی 35% کج خلقی و زود رنجی مشاهده شد. تعداد دفعات کاهش وزن در کشتی گیران تیم های ملی در رده سنی جوانان و بزرگسالان آزاد و فرنگی ایران به طور میانگین حدود 3 بار در طول فصل مشاهده شد. همچنین کمترین و بیشترین مقدار کاهش وزن صفر و 12 کیلوگرم گزارش شده است. بیشترین مقدار کاهش وزن در کشتی گیران تیم ملی در رده سنی جوانان و بزرگسالان آزاد و فرنگی ایران 5 کیلوگرم مشاهده شد. میانگین مقدار کاهش وزن در بزرگسالان فرنگی پنج کیلوگرم و در بزرگسالان آزاد هفت کیلوگرم مشاهده شد و در جوانان فرنگی نیز و جوانان آزاد پنج کیلوگرم مشاهده شد. سه روشی که کشتی گیران این تحقیق به صورت روزانه به میزان بیشتری از آن استفاده می کنند به ترتیب ورزش، رژیم غذایی و ننوشیدن مایعات عنوان شده است. روش های تنقیه، استفراغ، استفاده از مدرها، استفاده از قرص های غذایی و استفاده از مسهل ها کمترین روش های کاهش وزن در میان کشتی گیران مورد بررسی گزارش شد. حدود 71% شرکت کنندگان اطلاعات لازم را در مورد تغذیه و کاهش وزن دریافت کرده و ماباقی آنان چنین اطلاعاتی را کسب نکرده اند. کشتی گیران حاضر در این پژوهش بیشترین تأثیر را در رابطه با کاهش وزن از کشتی گیران با تجربه و بعد از آن از مربیان گرفته اند. کمترین تأثیر نیز مربوط به کشتی گیران هم سال و تنها منبعی که کشتی گیران ادعا دارند که هیچ گونه تأثیری بر کاهش وزن آنان ندارد، والدین هستند. بین تعداد دفعات کاهش وزن و اختلالات خوردن در بین کشتی گیران آزاد و فرنگی در دو رده سنی جوانان و بزرگسالان هیچ رابطه معنا داری مشاهده نشد. بین روش های کاهش وزن و اختلالات خوردن در کشتی گیران تیم های ملی آزاد و فرنگی در دو رده سنی جوانان و بزرگسالان رابطه مشاهده نشد. از یافته های این پژوهش نتیجه می گیریم که روش هایی که کشتی گیران در دو رده سنی جوانان و بزرگسالان برای کاهش وزن استفاده می کنند با هم مشابه است. همچنین شیوع بیشتر اختلالات غذایی در کشتی گیران جوان ایجاب می کند توجه بیشتری به این گروه سنی صورت گیرد. واژه های کلیدی: کشتی گیران تیم های ملی آزاد و فرنگی کار نخبه، کاهش وزن، اختلالات خوردن

هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر دو ماه تمرین ایروبیک بر مقادیر رسیستین سرمی و مقاومت انسولینی بوده است. آزمودنی های این تحقیق، شامل 19 نفر زن چاق غیر ورزشکار بدون داشتن سابقه بیماری قلبی با میانگین سنی 39/6 ± 72/30 سال، وزن 65/6 ± 2/84 کیلوگرم، نمایه توده بدن 23/5 ± 29/32 کیلوگرم بر متر مربع بود که به صورت داوطلبانه در این تحقیق همکاری نمودند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه تمرین و کنترل قرار گرفتند. گروه تمرین 8 هفته تمرین ایروبیک (سه روز در هفته، به مدت متوسط 40 دقیقه و شدت 50 تا 75% ضربان قلب بیشینه) اجرا کردند. قبل از شروع طرح و 48 ساعت بعد از اتمام آخرین جلسه تمرینی، آزمایشات خونی شامل تعیین میزان ناشتای رسیستین، گلوکز و انسولین انجام گردید. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و وابسته در سطح معنی داری (05/0>p) تحلیل شدند. یافته ها نشان داد دو ماه تمرین هوازی، باعث افزایش معنی دار مقادیر رسیستین سرم و کاهش مقاومت انسولینی می شود. احتمالاً افزایش رسیستین در پاسخ به التهاب ناشی از تمرین نشأت می گیرد. مهم ترین مکانیزم توضیح دهنده افزایش رسیستین پس از تمرینات هوازی، نقش آن در دفاع ضد اکسایشی بدن می باشد. بهبود حساسیت انسولینی ایجاد شده به عللی همچون افزایش پیام رسانی پس گیرنده ی انسولین و افزایش پروتئین انتقال دهنده ی گلوکز و چندین مکانیسم دیگر صورت می گیرد.

چکیده: هدف این پزوهش بررسی تأثیر زمان روز (صبح و عصر) و فعالیت ورزشی بر پاسخ های حاد ایمونوگلوبولینa، کورتیزول و آلفاآمیلاز بزاقی و پروتئین تام در دختران شناگر باشگاهی بوده است. بدین منظور 14 شناگر دختر (وزن=75/4±48کیلوگرم، قد=90/5±152سانتیمتر و vo2max=96/3±92/45 میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه) به صورت هدفمند انتخاب شدند. هر آزمودنی دو آزمون که هر دو شامل 200×10 متر شنای زیر بیشینه با 80% بهترین زمان تمرینی آن ها و یک دقیقه استراحت بین هر 200 متر شنا بود، با شرایط یکسان در دو ساعت مختلف روز، 00/8 و 00/18 با فاصله 3 روز اجرا کرد. نمونه های بزاقی در هر دو روز آزمون قبل، بلافاصله، یک ساعت و 24 ساعت بعد از فعالیت جمع آوری شد. نتایج تحقیق با استفاد از تحلیل واریانس دو عامله با اندازه گیری مکرر نشان داد: ایمونوگلوبولینa، کورتیزول، آلفاآمیلاز بزاقی و پروتئین تام از چرخه ی شبانه روزی برخوردار بوده و متآثر از زمان روز می باشند. نیز فعالیت ورزشی، باعث تغییرات معنی داری در میزان کورتیزول، آلفاآمیلاز بزاقی و پروتئین تام گردید ولی تغییرات ایمونوگلوبولینa نسبت به فعالیت معنی دار مشاهده نشد. یافته های این پژوهش نشان داد که تعامل زمان روز (صبح و عصر) و فعالیت ورزشی بر پاسخ های حاد ایمونوگلوبولینa، کورتیزول و پروتئین تام معنی دار نیست اما آلفا آمیلاز از این تعامل برخوردار می باشد.

سابقه و هدف: کمردرد یکی از معمول ترین مشکلات سلامتی است 85 % افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین بی اختیاری ادراری مشکل شایعی در زنان محسوب می گردد که می تواند بر کیفیت زندگی آنها موثر باشد. مطالعات جدید نشان می دهد که یک الگوی انقباض همزمان میان عضلات شکمی و کف لگن وجود دارد که این الگوی انقباضی در افراد مبتلا به کمر درد مزمن دچار نقص می گردد. هدف از مطالعه حاضر درمان همزمان بی اختیاری ادرار و کمردرد با تمرینات ثباتی می باشد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی 60 خانم با دامنه سنی 60 - 45 سالم مبتلا به کمردرد مزمن که از بی اختیاری ادرار هم رنج می برند شرکت نمودند . این افراد به دو گروه تقسیم شدند : گروه مداخله تمرینات ثباتی و گروه کنترل تمرینات رایج کمر را به مدت 12 هفته انجام دادند. قبل و بعد از دوره درمانی، پرسشنامه ناتوانی اسوستری برای ارزیابی ناتوانی کمر و پرسشنامه iciq-sf برای ارزیابی بی اختیاری ادرار، مقیاس بیو فیدبک برای ارزیابی قدرت عضله عرضی شکم و مقیاس معاینه بالینی واژن برای ارزیابی قدرت عضلات کف لگن استفاده شدند .تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss ورژن 20 انجام شد و برای توصیف صفات کمی از شاخص های مرکزی و پراکندگی و برای توصیف صفات کیفی از درصد و فراوانی استفاده شد. همچنین از آزمون های t مستقل و آزمون ویلکاکسون برای مقایسه گروه ها بین هم و نیز مقایسه درون گروه ها استفاده شد. یافته ها : نتایج نشان داد که هر دو تمرینات ثباتی و رایج کمر در کاهش علائم ناتوانی کمردرد تأثیرگذار بودند و بین دو گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی داری وجود نداشت. اما در مورد بی اختیاری ادراری، تمرینات ثباتی سبب کاهش علائم بی اختیاری ادرار در گروه مداخله در مقایسه با تمرینات رایج کمر گردید. ) 5 / 0 > p ) نتیجه گیری : تمرینات ثباتی ستون فقرات به مدت سه ماه باعث کاهش همزمان کمر درد مزمن و بی اختیاری ادرار می شود.

هدف اصلی این تحقیق بررسی تأثیر مصرف حاد مکمل بی کربنات سدیم برتوان بی هوازی، سطح لاکتات خون و شاخص خستگی کشتی گیران نخبه می باشد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع نیمه تجربی است. به همین منظور 16 کشتی گیر نخبه آذربایجان غربی در دامنه سنی 19-22 ساله که سابقه حداقل سه الی 7 سال کشتی حرفه ای و کسب عناوین قهرمانی را داشتند به صورت هدفمند انتخاب شدند آزمودنیها در یک طرح تحقیقی متقاطع در دو جلسه مجزا با فاصله حداقل 48 ساعت در آزمون شرکت کردند و یک ساعت قبل از آزمون مکمل بی کربنات سدیم و یا دارو نما مصرف کرده سپس آزمون توان بی هوازی وینگیت را روی ارگومتر دستی اجرا کردند که برای اندازه گیری های شاخص های توان اوج، توان حداقل، توان متوسط و شاخص خستگی استفاده شد و نمونه خون برای اندازه گیری لاکتات در دو مرحله قبل و 5 دقیقه بعد از فعالیت از سر انگشت سبابه گرفته شد نتایج این تحقیق نشان می دهد که با مصرف مکمل بی کربنات سدیم احتمالا باعث بهبود توان متوسط شود و عملکرد بی هوازی کشتی گیران را افزایش دهد

چکیده ندارد.

سندرم تخمدان پلی کیستیک (pcos)، یکی از شایع ترین بیماری های زنان در سنین باروری می باشد. این بیماری با علائمی نظیر پرموئی، بی نظمی قاعدگی، آمنوره، چاقی و نازایی و ... شناخته می شود. pcos با بیماری های دیگری مانند بیماری های قلبی- عروقی، دیابت وغیره همراه است. علل دقیق این بیماری کاملاً شناخته شده نیست. افزایش هورمون لوتئینی (lh) و نسبت هورمون لوتئینی به هورمون محرک فولیکولی (lh/fsh) همچنین افزایش حجم تخمدان ها در pcos دیده می شود. به عنوان یکی از راه های درمان، به کاهش وزن و ورزش اشاره شده است. متاسفانه تحقیقات دقیق، جامع و کاملی در این باره انجام نگرفته است و نیاز است تا در مورد چگونگی تاثیر و نوع برنامه های تمرینی و میزان بهبودی توسط تمرین بدنی تحقیقات بیشتری صورت گیرد. از این رو پژوهش حاضر در راستای تعیین تاثیر تمرین هوازی منتخب بر هورمون های lh و fsh و ریخت شناسی تخمدان های پلی کیستیک در زنان مبتلا به pcos انجام شد. به همین منظور 12 زن مبتلا به pcos با میانگین سنی 22/33 سال، متوسط bmi برابر kg/m2 26/89 و میانگین vo2max برابر t 60/28، در این تحقیق شرکت نمودند. برنامه تمرینی شامل 12 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 30 دقیقه کار روی دوچرخه کارسنج با 70% تا 75% اکسیژن مصرفی بیشینه بود. برنامه گرم کردن و سرد کردن به صورت 10 دقیقه حرکات کششی و 5 دقیقه کار روی دوچرخه کارسنج با 50% حداکثر اکسیژن مصرفی اجرا شد. سونوگرافی و نمونه گیری یک روز پیش از آغاز تمرینات و یک روز پس از پایان دوره تمرینی انجام گرفت. سپس داده های به دست آمده با استفاده از آزمون آماری t- همیسته بررسی شد. یافته های به دست آمده حاکی از تغییرات معنی دار در کاهش هورمون لوتئینی و حجم تخمدان های راست و چپ و عدم تغییر معنی دار در هورمون محرک فولیکولی و نسبت lh/fsh و همین طور افزایش چشمگیر و معنی دار در vo2max آزمودنی ها بود. نتایج به دست آمده نشان می دهد که ورزش هوازی بر هورمون lh و مورفولوژی تخمدان پلی کیستیک تاثیرگذار است. بنابراین می تواند به عنوان یکی از راهکارهای بدون هزینه در کاهش عوارض و علائم بیماری pcos پیشنهاد گردد.