در سده های یکم و دوم هجری، خلاقیت اموری و پس از آن خلافت عباسی با شورشها و جنبشهایی مردمی از قیبل شورش خوارج، کیسانیه، زیدیه و خردمیان در گشوه و کنار قلمرو وسیع اسلامی روبرو شدند. این جریانات مخالف که نشان دهنده نارضایتی های سیاسی و اجتماعی بودن، در اغلب موارد در قالبی مذهبی به ظهور می رسیدند. نهضت اسماعیلیه تیز یکی از این جریلات سیاسی - مذهبی مخالف بود. اسماعیلیان در تاریخ اسلام و در ایران به دلیل فعالیتهای سیاسی فکری، فرهنگی و عقیدتی شان دارای اهمیت بودند. روند رو به رشد مذهب اسماعیلی نزاری، در سده های پس از سقوط الموت و حضور قابل توجه دستگاه رهبری نزاریان در صحنه تاریخ ایران در اوایل عهد قاجار پس از سقوط الموت تا پایان اقامت آقا خان دوم قرار گیرد. البته با تاکید و توجه بیشتر نسبت به موقعیت و وضعیت آنان در دهه های نخستین عهد قاجار. هدف این پژوهش ، علاوه بر بیان آنچه، در دوران پس از سقوط الموت بر نزاریان ایران گذشته، آن است که نشان دهد نزاریان ایران پس از تهاجمات مغولان، چگونه خود را باز یافتند و به بازسازی خویش پرداختند، و سرانجام دوبراه در سده های نوزدهم و بیستم میلادی به یکی از معتبرترین جمعیت های اسلامی، در ابعاد اجتماعی و اقتصادی به ویژه در سرزمین هند مبذل شدند. دامنه و محدوده پژوهش حضار که صرفا به بررسی حیات سیاسی و اجتماعی نزاریان ایران می پرازد از آغاز فعالیت های جانشینان خورشاه شروع شده و با بررسی احوال و آقاعلیشاه مشهور به آقامحمدخان دوم پایان می گیرد. در این محدوده آنچه بیشتر مورد نظر بوده، بررسی اوضاع و احوال ایران در دوران قاجاریه تا هنگام، انتقال مرکز امامت اسماعیلیه به هند می باشد.