با بررسی و انجام آزمایش مقدماتی، معلوم شد که سیستم فریتی از قابلیت چسبندگی بالایی برخوردار می باشد و می تواند به عنوان باند برای اتصال دانه های ساینده به کار رود. در این راستا، فریت های آلومینوبوروسیلیکاتی، بورو سیلیکاتی باریم دار و بوروسیلیکاتی دارای قدرت اتصال بالاتری نسبت به دو نوع دیگر می باشد که این موضوع ناشی از سازگاری ضریب انبساط حرارتی آن با دانه ساینده، استحکام ذاتی بالا، کشش سطحی مناسب و عدم تشکیل فاز بلوری در حین سرد شدن می باشد. در ادمه قابلیت براده برداری آلومینای گداخته سفید و آلومینای گداخته قهوه ای با هم مقایسه شده و با انجام آزمایش ، مکانیسم عمکرد ساینده های مذکور شناسایی می شوند که نتایج بدست آمده در پایان نامه آورده شده اند. در انتها با استفاده از فریت آلومینوبوروسیلیکاتی و آلومینای گداخته سفیدو با بهره گیری از استحکام خمشی، به روش مقایسه ای ترکیب فازی (ساینده، باند، تخلخل) سنگ های مورد نظر بدست می آید.