خاورمیانه به دلیل اهمیت استراتژیکی، ژئوپلیتیکی و ژئو اکونومیکی آن، از دیرباز در کانون توجه دولتهای بیگانه و قدرت های استعماری در جهان قرار داشته است. این منطقه، در مقام حوزه پیرامونی اروپا، واجد جایگاه مهمی در سیاست خارجی اتحادیه اروپایی و قدرت های بزرگ آن، به لحاظ امنیتی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی است. اتحادیه اروپایی از نخستین روزهای شکل گیری، سیاست های ثابتی را نسبت به این حوزه در قالب های مختلف تعریف و به اجرا گذاشته است. اروپائی ها در تبین سیاست همسایگی نسبت به حوزه پیرامونی جنوب به این رهیافت رسیده بودند که در پرتو تهدیدات ناشی از گسترش افراط گرایی اسلامی، تروریسم، جرایم سازمان یافته، کنترل سیل مهاجرت، سیاست "حفظ وضعیت موجود" و تعامل با حکومت های اقتدارگرا بهتر می تواند منافع امنیتی، سیاسی و اقتصادی اروپا را در خاورمیانه تضمین و تامین نمایند. قیام های اخیر مردمی در کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا که از ابتدای سال 2011 بر علیه دیکتاتورهای متحد غرب آغاز شد، کشورهای اروپایی را برای مدتی دچارغافلگیری و بی تصمیمی ساخت؛ اما بزودی این کشورها همگام با آمریکا و اتحاذ مواضعی دوگانه در قبال این قیامها، تلاش کردند در راستای منافع خود، تحولات را بگونه ای هدایت و مهندسی نمایند تا از قدرت گرفتن اسلامگرایان جلوگیری بعمل آمده و یا در صورت روی کارآمدن، دوره گذار در این کشورها به سوی اصلاحات دموکراتیک مورد نظر خود را هرچه کوتاهتر نمایند. این مقاله درتلاش است تا ضمن بررسی واکنش های مختلف اتحادیه اروپایی و کشورهای قدرتمند آن نسبت به قیام های مردمی در کشورهای عربی خاورمیانه که از آنها تحت عنوان بهار عربی و یا بیداری اسلامی یاد می شود؛ نوع نگاه اروپا نسبت به این تحولات را بررسی و ارزیابی نماید.

منطقه مورد مطالعه در حاشیه جنوبی البرز مرکزی و در فاصله ای در حدود 90 کیلومتری جنوب شرق تهران بین طولهای 35 دقیقه و 52 درجه تا 15 دقیقه و 52 درجه شرقی و عرضهای 17 دقیقه و 35 درجه تا 5 دقیقه و 35 درجه شمال واقع شده است . از لحاظ مرفولوژی به صورت یک مخروط افکنه کلاسیک بوده که حاصل رسوب گزاری رودخانه طی هزاران سال می باشد. کشتهای غالب منطقه شامل گندم، جو، خربزه، پنبه و یونجه بوده که بیشترین نیاز آبی این گیاهان مربوط به ماههای مرداد و شهریور و کمترین نیاز آبی مربوط به ماههای دی و بهمن می باشد. طبق مطالعات انجام شده بیشترین آبدهی رودخانه مربوط به ماههای فروردین و اردیبهشت و کمترین میزان آبدهی رودخانه در ماههای دی و بهمن می باشد. به طوری که در دورهء پرآبی حجم آبدهی رودخانه بیش از ظرفیت کانالهای انتقال آب بوده و همچنین رسوب موجود در آب و خسارتهای احتمالی آب از کانالها خارج شده و به مسیرهای طبیعی هدایت می گردد. مطالعات انجام شده در زمینه آبخوان دشت حاکی از دو آبخوان آزاد در بالادست مخروط افکنه و یک آبخوان محبوس در پائین دست دارد. جهت جریان آب زیرزمینی تا حد زیادی از مرفولوژی ظاهری تبعیت می کند. عمق آب زیرزمینی در شمال دشت به بیش از 100 متر و در قسمت میانی بین 10 تا 60 متر می رسد و در قسمت حاشیه مخروط افکنه سطح ایستابی آب همان سطح زمین می باشد. برای جلوگیری از هدر رفتن آب رودخانه و استفاده بهینه از آن راه کارهای پیشنهاد شده عبارتند از: -1 احیاء مسیرهای طبیعی و شبکه آبیاری سنتی جهت استفاده آب در مواقع سیلابی -2 ایجاد و توسعه حوضچه های تغذیه مصنوعی در قسمتهای شمال شرقی دشت به دلیل نفوذپذیری بالای این منطقه -3 نرخ گذاری قیمت آب متناسب با توان اقتصادی کشاورزان.