چکیده ریسک جزئی ذاتی و جدایی ناپذیراز زندگی و تجارت است. همواره شرایط عدم اطمینانی که ناشی از اطلاعات و داده های ناقص و یا متغیرهای غیرقابل کنترل است، با فرصت ها و تهدیدهایی همراه است. مساله دیگری که در محیط های سازمانی و تصمیم گیری امروز مطرح می باشد، پیچیدگی شرایط و ترکیب اطلاعات است که دستیابی به تصمیمات بهینه را بی نهایت مشکل می سازد، بنابراین دیگر قوانین سرانگشتی و بهترین حدس و گمان، کارساز نخواهد بود. مدیریت ریسک فرایندی برای درک ریسک های بالقوه و برنامه ریزی جهت ازبین بردن، کاهش اثر و یا بهره برداری از این ریسک ها است. در عصر حاضر مدیریت امنیت اطلاعات به یکی از موضوعات مهم سازمانی تبدیل شده است. بسیاری از سازمان ها و شرکت ها به شدت به سیستم های اطلاعاتی متکی اند و با توجه به این واقعیت که استفاده از سیستم های امنیت اطلاعات نیز ممکن است ریسک هایی به وجود آورد، یک فرایند مدیریت ریسک موثر، برنامه امنیتی موفقی را نتیجه خواهد داد. مدیریت ریسک شامل فرایند شناسایی ریسک ها، ارزیابی ریسک، و تلاش برای کاهش ریسک ها به سطح قابل قبول می باشد. مهم ترین فرایند مدیریت ریسک اطلاعات، ارزیابی ریسک است. یک ارزیابی ریسک موثر می تواند سازمان را حفظ کرده و توانایی آن را در مقابله با تهدیدات، افزایش داده و در پیاده سازی کنترل ها و تدابیر حفاظتی که واقعا مورد نیاز است، به آن کمک کند. مهم ترین هدف این پژوهش، اولویت بندی ریسک های امنیت اطلاعات، به منظور ارائه راهکاری برای ارتقا وضعیت امنیت اطلاعات سازمانی است. به این منظور ترکیبی از رویکردهای کمی و کیفی به کار گرفته شده و مدلی جهت ارزیابی ریسک های امنیت اطلاعات سازمانی ارائه شده است. در این مدل، جهت شناسایی ریسک های امنیت اطلاعات سازمانی بر اساس استاندارد ایزو 27002 و چارچوب کوبیت4 و مطالعه اسنادی، از روش دلفی فازی استفاده شده است. شدت ریسک های شناسایی شده، با استفاده از روش ahp فازی و احتمال ریسک ها با استفاده از شبکه بیزین تعیین شده است. حاصلضرب شدت ریسک در احتمال وقوع آن، اولویت هر ریسک را تعیین می کند.

چکیده ندارد.

در تاریخ سیاسی و ادبی ایران، دوره مشروطیت از اهمیت و برجستگیهای خاصی برخوردار است . محققان و مورخان بیشتر از هر دوره به شخصیت های سیاسی و مذهبی و جریانهای فکری این دوره پرداخته اند و سبب آن نیز فضای ابهام آمیز و تنش ها و برخوردهای فرهنگی بود. در این رساله سعی شده است که به گوشه هایی از افکار و اندیشه پیشگامان نهضت مشروطیت و مدعیان آزادی و تمدن جدید که در ادبیات به ویژه در شعر تبلور یافته و فاصله شعر و جامعه را به میزان متنابهی کاهش داده است اشاره شود در بخش آغازین، اندیشه و افکار روشنفکرانی چون، میرزاملکم خان، میرزافتحعلی آخوندزاده، میرزاآقاخان کرمانی و در برابر آنان سیدجمال الدین اسدآبادی و شیخ فضل الله نوری و تضادهایی که بین دو جریان فکری وجود داشت مورد بررسی قرار گرفته است . بخش دوم به زبان، فرم و محتوای شعر دوره مشروطه اختصاص یافته و به تازه های شعری در زبان و فرم و محتوی اشاره شده است همچنین شعر این دوره از جهات مختلف با شعر دورهء قبل و دورهء رضاخان مورد مقایسه قرار گرفته است در بخش سوم موضوعات مهم شعری دوره مشروطیت که نتیجه جریانهای فکری و سیاسی داخل کشور و انقلابهای برون مرزی بوده و یا از بسامد بالایی برخوردار بود مورد توجه قرار گرفته است .