آنچه در قسمت اول این نوشته می آید، بیانگر تلاشها، تفکرات و تحولات چندین ساله جامعه بشری است که توانست بیش از نیم قرن با تنظیم روابط هوانوردی به جامعه جهانی خدمت نماید. اما پیشرفتهای حاصله در بخشهای مختلف صنعت ، اقتصاد، تجارت و ارتباط جامعه بین المللی، همواره ایکائو را به چالش فراخوانده است . از جمله آنها می توان به ترکیبات چند جانبه بوجود آمده در دهه های اخیر همانند wto, eu و nafta اشاره کرد که در زمینه های اقتصادی، تجاری و حل و فصل اختلافات مربوطه، راههکارهای جدیدی را ارائه نموده اند. اینکه ایکائو در آینده نیز به شیوه های سنتی حل و فصل اختلافات اکتفا خواهد نمود، یا به ابزارها و شیوه های مدرن حل و فصل اختلافات متوسل می شود و طی آن با بکارگیری به موقع روشهای سیاسی و حقوقی حل اختلاف و طرد اقدامات یکجانبه دولتها در این زمینه، خود را با واقعیات نظام بین المللی مطابقت خواهد داد، بحثی است ک در قسمت دوم این تحقیق به آن می پردازیم. اینک که بیش از نیم قرن از زمان انعقاد کنوانسیون شیکاگو و تاسیس ایکائو می گذرد، شایسته است که میزان موثر بودن سازوکارهای مربوطه را در محک تجربه، مورد بحث و ارزیابی قرار دهیم تا نقاط ضعف و قوت آن را بشناسیم. مضافا بر اینکه حمله ناو وینسنس به هواپیمای ایراباس ایرانی در سوم ژوئیه 1988 و متعاقب آن بروز اختلاف میان جمهوری اسلامی ایران و ایلات متحده امریکا و احاله آن به شورای ایکائو و دیوان بین المللی دادگستری، ارزش عملی موضوع این پایان نامه را بیش از پیش توجیه می کند.