رویکرد اصلی این رساله متوجه بررسی علل ناکارآمدی و شکست احزاب و گروه های سیاسی ایران از منظر فرهنگی و به طور مشخص توسعه نیافتگی فرهنگ سیاسی است . برای این منظور ابتدا سعی شده است تا با ارائه ی یک متدولوژی مبتنی بر رهیافتها و الگوهای متفاوت مطالعاتی ضمن بررسی علل و عوامل تاثیرگذار بر فرهنگ سیاسی ایران ابعادی از توسعه نیافتگی آن را بازشناسد. سپس با تقسیم فرهنگ سیاسی ایران (با معیارهای تاریخی و جامعه شناسی) به دو دوره سنتی و مدرن، عوامل موثر بر توسعه نیافتگی آن در هر دوره برسی شده است . نتیجه این بررسی حاکی از آن است که در دوران گذشته عوامل محیطی، شرایط تاریخی، دین و باورهای دینی و بویژه ساختار قدرت سیاسی زمینه های توسعه یافتگی فرهنگ سیاسی ایران را مهیا نموده و در دوران جدید هم بواسطه برخی از عوامل نظیر تقابل سنت و مدرنیسم و کیفیت جامعه پذیری سیاسی این توسعه نیافتگی تقویت گشته و استمعار یافته است . در نهایت از میان شاخصه های متنوع فرهنگ سیاسی توسعه نیافته سه شاخصه مهم فرهنگی شامل خشونت سیاسی، عدم رقابت سیاسی، و انفعال سیاسی در خصوص ناکارآمدی احزاب سیاسی و نگرش و رفتار شهروندان سیاسی، به ترتیب در سه سطح حکومتگران، نخبگان و توده های مردم ایران ارزیابی، تبیین و تحلیل گشته است . در اثبات این فرضیه به فراخور از مصادیق تاریخی نیز استفاده شده است .