مکانهایی از قبیل دانشگاهها، کالج ها و دیگر فضاهای آموزشی در سطح آموزش عالی به طور معمول ساختمانهایی بزرگ با کارکردی پیچیده می باشند، که احتیاج به ماهها مشورت با دست اندرکاران در این رابطه است تا خلاصه ای بدست آید که بتواند مبنای کار معماری در جهت طراحی قرار گیرد. پس از گردآوری اطلاعات اولیه هنوز نمی توان به طور یقین به آن تکیه نمود و این نکات بسته به نظر طراح و خواست کارفرما در حین طراحی جنبه قطعی می یابند. به اختصار می توان گفت که برنامه ریزی دانشکده تنها نشان دهنده استخوان بندی اطلاعاتی است که برای جایگزینی فضاها در دانشکده لازم می باشد و بدین ترتیب طراح با استفاده از گزارش توجیهی و برنامه فیزیکی قادر به شناخت و درک کامل از فضا و در نتیجه جایگزینی آن می باشد.