ابن فارض وجامی دو شاعر عارف وعاشقی هستند که با گذر ازسبک ها ومضمون های شاعران مادی گرا ، به عشق ،باده واصطلاحات رایج آندو ، روح ومعنای تازه ورمزگونه ای بخشیده اند ودرآفرینش این مضمون ها ،ضمن بیشترین تأثیر پذیری از قرآن کریم ،برآن بوده اندتامفهوم های صوفیانه را با مضمون های آن پیوند دهند؛ این تاثیر پذیری، گاه درمعناوبه شکل تلویحی وگاه به شکل اقتباس صورت گرفته است. عشق از نگاه آن دو سرآغازی الهی داشته که در پرتو ایمان وگرایش به پروردگار ،تکامل ورستگاری می یابد .افزون بر این،کاربرد مضمون های مربوط به عشق وباده، درخدمت مشرب فکری ایشان یعنی« وحدت وجود» بوده است. جامی در این زمینه، تحت تأثیر اندیشه ومعانی شعری ابن فارض قرار گرفته است .این پژوهش بر آن است تا بر اساس چارچوب های ادبیات تطبیقی به تحلیل محتوایی وساختاری شعر ابن فارض وجامی با محوریت عشق معنوی وباده ی عرفانی ،بپردازد .

مولانا فخرالدّین علی صفی، از نویسندگان قرن دهم هجری و دارای تألیفات متعددی از جمله کتاب ارزشمند و ماندگار «لطائف الطّوائف» است. این کتاب مجموعه ای از حکایات طنزآمیز مربوط به گروه ها و طبقات مختلف اجتماعی است که با آیات قرآن کریم، احادیث پیامبر (ص)، ائمّه اطهار (ع) و ضرب المثل های عربی آراسته شده است. صفی در این کتاب به شدت از منابع عربی و فارسی پیش از خود متأثّر شده است. در این پژوهش از مجموع 867 روایت، حکایت و ضرب المثل عربی، منبع 399 مورد در منابع عربی و منبع 222 مورد در منابع فارسی پیش از او یافته ایم. در کتاب «لطائف الطّوائف» از منابع عربی چون «ربیع الأبرار»، «تذکره حمدونیه»، «محاضرات الأدبا» و منابع فارسی چون «رساله دلگشا»، «جوامع الحکایات و لوامع الرّوایات»، «بهارستان» و... به فراوانی استفاده شده است.

در این تحقیق مقایسه تصویرسازی دوقله بلند ادب فارسی و تازی و کشف نقاط مشترکی است که در شاهنامه و شعر متنبی وجود دارد. با توجه به وجود زمینه های مناسب اجتماعی - فرهنگی - سیاسی در قرن چهارم و حاکمیت زبان عربی در ایران، خصوصا" خراسان ، و تصویرهای مشترک استخراج شده در این تحقیق، تاثیرپذیری فردوسی از متنبی و یا منابع فکری او را بحث و بررسی می کند.