امروزه ارتباط آدمیان با همنوعانشان از ارتباط مستقیم بصری چهره به چهره به ارتباط رسانه ای غیرمستقیم شخص به شخص بدل گشته و این خود عاملی است در جهت انزوای ناخودآگاه افراد. این تنهایی مقدمه ای برای افسردگی و پراکندگی انسان ها از یکدیگرشده است. برای تداوم حیات زندگی اجتماعی بشر و رشد فرهنگ اجتماعی انسان، می بایست با ایجاد زیرساختهای لازم افراد را با حوزه ی عمومی آشتی داد . در این بین، فضاهای عمومی همچون میادین و مراکز فرهنگی در مرکز ثقل این احیای زندگی اجتماعی است. این پژوهش در پی برقراری رابطه و پیوندی بین هنر به عنوان یک جنبه ی حیاتی از فرهنگ بشری و زندگی شهری امروزی است، که در واقع هنر را دریچه ای برای نزدیکی افراد به یکدیگر و جلوگیری از کمرنگ شدن روابط اجتماعی آنان قرار داده است.با ورود هنر به عرصه عمومی به خوبی می توان زمینه را برای نزدیکی طبقات و گروههای اجتماعی به یکدیگرمهیا کرد. همانطور که تجربه بشری در طول تاریخ نشان داده است، میدان های شهری مکان های مناسبی هستند تا شهروندان بدون آنکه یکدیگر را بشناسند و یا حضور آنها مقید به روابط محیط زندگی‎شان باشد، با همدیگر برخوردهای اجتماعی چهره به چهره داشته باشند که این امر باعث تجمع و کنش‎های بیشتر بین آنها می شود. این پژوهش سعی بر آن دارد تا با بررسی پتانسیل های اجتماعی هنر و شناخت نیاز های جوانان، از این قابلیت میدان شهری استفاده کرده و با ترکیب آن با مرکز هنری، الگویی در جهت ساخت مراکز عمومی در شهرهای امروزی ارائه دهد. هدف کلی در این طراحی نیز بازتعریف پیش فرضهای نادرست در باب فضاهای عمومی و ارائه الگویی مناسب برای ساختارهای مشابه می باشد.

هدف کلی این تحقیق بررسی و مقایسه ویژگیهای شخصیتی بین دانشجویان ورزشکار و دانشجویان غیرورزشکار به طور اخص است . بدین معنی که آیا تفاوتی در هر کدام از صفات شخصیتی بین دو گروه مورد نظر وجود دارد یا خیر.