چکیده فارسی پایان نامه: هدف از این پژوهش مقایسه تعادل و مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین افراد دارای کف پای صاف و کف پای نرمال و نیز بررسی تاثیر دو ماه تمرینات اصلاحی بر این متغیر ها در افراد دارای کف پای صاف بود. بدین منظور تعداد 1018 نفر از دانش آموزان مقطع ابتدایی مورد بررسی قرار گرفتند که 86 نفر آنها دچار کف پای صاف انعطاف پذیر بودند، 30 نفر به شیوه تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه 15 نفری تجربی و کنترل قرار گرفتند. 15 نفر نیز افراد دارای پای سالم که با گروه کف پای صاف از نظر سن، قد و وزن همگن بودند نیز انتخاب شدند. گروه تجربی در تمرینات اصلاحی این ناهنجاری که به مدت 8 هفته، هر هفته سه جلسه، و هر جلسه به طور متوسط 100 دقیقه بود شرکت کردند. در مرحله پیش آزمون از دستگاه بایودکس جهت اندازه گیری تعادل و دستگاه صفحه نیرو سنج (force plate) جهت اندازه گیری مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین در حین راه رفتن مورد استفاده قرار گرفت. بعد از گذشت 24 جلسه تمرینات اصلاحی، از تمامی 45 نفر (گروه تجربی، گروه کنترل، گروه سالم) بار دیگر تست های مذکور گرفته شد. بعد از جمع آوری اطلاعات پیش آزمون و پس آزمون، به منظور بررسی و مقایسه درون گروهی و برون گروهی، روش آماری تی همبسته و تی مستقل مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین تعادل و مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین در مرحله انتقال وزن بر روی پاشنه و مرحله تماس کف پا بین دو گروه کف پای صاف و کف پای نرمال تفاوت معنی داری وجود دارد(05/0>p). ولی در مرحله انتقال وزن بر روی پنجه بین دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد(05/0<p). در بررسی تاثیر تمرینات اصلاحی بر روی متغیر های تعادل و مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین افراد دارای کف پای صاف نیز مشاهده شد این تمرینات بر روی تعادل و مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین در مرحله انتقال وزن بر روی پاشنه و انتقال وزن بر روی پنجه تاثیر معنی داری داشته ولی در مرحله تماس کف پا با زمین بعد از 24 جلسه تمرینات اصلاحی بر روی این افراد اختلاف معنی داری مشاهده نشد. و نیز جهت بررسی این نکته که 24 جلسه تمرینات اصلاحی چه قدر توانسته افراد کف پای صاف را به افراد نرمال نزدیک کند، تعادل و مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین افراد دارای کف پای صاف بعد از هشت هفته تمرینات اصلاحی با افراد دارای پای نرمال مورد ارزیابی قرار گرفت که در پایان مشاهده شد بین تعادل و هر سه زمان مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین در مرحله برخورد پا با زمین (stance) دو گروه کف پای صاف و کف پای نرمال اختلاف معنی داری وجود ندارد. بر اساس نتایج این تحقیق، حرکات اصلاحی می تواند اثرات مثبتی بر کاهش عوارض این ناهنجاری بگذارد. این تمرینات می تواند نیروی عکس العمل زمین افراد دارای کف پای صاف را کاهش داده که در نتیجه آن، فشار وارده به پاها و اعضای بالاتر و خطر بروز آسیب و شکستگی در این افراد، هنگام فعالیت های بدنی کاهش می یابد. یکی دیگر از مشکلاتی که در افراد کف پای صاف وجود دارد کاهش تعادل این افراد است. تمرینات اصلاحی نیز می تواند بر رفع این مشکل که خود می تواند باعث بروز آسیب های دیگر شود کمک کند.

با وجود آنکه خواب نقش مهمی در فرآیند شکل گیری حافظه رویه ای و یادگیری برخی از مهارت های حرکتی دارد، اثر آن در ارتباط با زمان اجرای تمرین، بر مولفه های مختلف مهارت های حرکتی به خوبی مشخص نشده است. تحقیق حاضر با در نظر گرفتن فواصل زمانی متفاوت بین اولین جلسه تمرین تا اولین شب خواب، به بررسی اثر زمان اجرای تمرین و یک شب خواب بر بهبود مولفه های آشکار (دقت) و حرکتی (زمانبندی) تکلیف حرکتی متوالی زمانبندی شده (tmst) پرداخته است. بدین منظور، 48 دانشجوی راست دست (25-19 سال) که کیفیت خواب مطلوبی داشتند، براساس آزمون های مهارت حرکتی ظریف دست و انگشتان پردو و زمان سنج واکنش به سه گروه همگن تقسیم شدند. آزمودنی ها تحت سه شرایط تمرینی مختلف (زمان اجرای اولین جلسه تمرینی تا خواب شبانه متفاوت بود) در روز اول به تمرین tmst پرداختند و در روز دوم در آزمون بازآزمایی شرکت کردند. برای ارزیابی بهبودمولفه های دقت و زمانبندی، 10 کوشش آخر روز اول و 10 کوشش اول روز دوم مقایسه شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون هایt وابسته، اندازه اثر (مجذور اتا) و تحلیل واریانس یک راهه برای گروه های مستقل همراه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 = ?استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد اولین شب خواب بعد از یک جلسه تمرین باعث بهبود زمانبندی عناصر کوتاه و بلند در tmst شده است، ولی بهبودی در دقت این عناصر ایجاد نکرده است. همچنین، شیوه تمرینی که در آن خواب شبانه بلافاصله بعد از اولین جلسه تمرین انجام شد، بیشترین اثر (38%) را بر بهبود زمانبندی عناصر کوتاه و بلند (شروع) در tmstبه دنبال داشت. بنابراین، خواب شبانه بر مولفه زمانبندی مهارت حرکتی ظریف (در مقابل مولفه دقت) اثرگذار است، و برای اثربخشی بیشتر خواب شبانه بر مولفه زمانبندی بایستی به زمان اجرای اولین جلسه تمرینی تا خواب شبانه توجه خاصی داشت.

هدف از تحقیق حاضر ارزیابی تاثیرات برنامههای تمرینی قدرتی، پلایومتریک و ترکیبی از این تمرینات بر عملکرد مکانیکی مفص زانو هنگام اجرای تکنیک فرود بود تعداد 63 نفر از دانشجویان دانشگاه حکیم سبزواری برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند آزمودنیها بر اساس اندازههای آنتروپومتریک، متغیرهای عملکرد عضلانی هنگام اجرای تکنیک فرود )پیش آزمون(، و آزمون 1rm به سه گروه تمرینی قدرت، پلایومتریک و ترکیبی تقسیم گردیدند متغیرهای عملکرد عضلات راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسر رانی، نیم وتری، نیم غشایی، و دوقلو داخلی و خارجی در لفحات حرکتی ساجیتا و هوریزنتا هنگام اجرای مهارت فرود مورد بررسی قرار گرفتند مهارت فرود در هر لفحه به دو فاز تقسیم شد در لفحه ساجیتا فاز او از لحه برخورد پا با زمین تا رسیدن به حداکثر فلکشن مفص زانو، و فاز دو از حداکثر فلکشن زانو تا رسیدن به اکستنشن کام مفص بود در لفحه هوریزنتا حرکات زانو شام چرخش خارجی )فاز یک( و چرخش داخلی )فاز دو( میشد تعیین فازها بوسیله محاسبه زوایای مفص زانو و با استفاده از مختصات مارکرهایی که روی نقاط آناتومیک اندام تحتانی نصب شده بودند، انجام شد آزمودنیها شش هفته متوالی، هر هفته در دو جلسه تمرین اختصالی، شرکت کردند پس از اتمام دورهتمرینی، متغیرهای عملکرد عضلانی آزمودنیها هنگام اجرای تکنیک فرود دوباره اندازهگیری گردید )پس آزمون( تجزیه و تحلی اطلاعات بوسیله تست t وابسته و تحلی واریانس یک راهه برای گروههای مستق ( anova ( با سطح معنی داری ɑ= 0/05 انجام شد نتایج نشان داد: در فاز او حرکت در لفحه ساجیتا تمرین قدرتی باعث کاهش معنیدار زمان رسیدن به حداکثر فعالیت الکتریکی ) emg ( در عضلات پهن داخلی، پهن خارجی، نیم وتری، و دوقلو داخلی و خارجی شد در فاز دوم حرکت در لفحه ساجیتا تمرین قدرتی موجب کاهش معنیدار emg عضلات دوسر ران، نیمغشایی، نیم وتری، و دوقلو خارجی، و افزایش معنیدار زمان رسیدن به حداکثر emg )زمانبندی( عضلات نیموتری، دوقلو داخلی و خارجی گردید هنگام چرخش خارجی زانو تمرینات قدرتی باعث کاهش معنیدار زمان رسیدن به حداکثر emg عضلات دوسر ران، نیمغشایی و نیموتری گردید، در حالیکه در چرخش داخلی این تمرینات موجب کاهش معنیدار حداکثر emg عضلات دوسر رانی و نیموتری گردید در فاز دوم حرکت در لفحه ساجیتا تمرین قدرتی باعث افزایش معنیدار در نسبت حداکثر emg عضلات آگونیست و آنتاگونیست گردید تمرینات پلایومتریک در فاز او حرکت در لفحه ساجیتا باعث کاهش معنیدار در زمانبندی عضله پهن داخلی، و در فاز دوم حرکت باعث کاهش معنیدار در حداکثر emg عضله دوقلو داخلی شد همچنین تمرینات پلایومتریک موجب کاهش معنیدار در زمانبندی حرکت چرخش داخلی و خارجی گردید تمرین ترکیبی در فاز او حرکت در لفحه ساجیتا موجب کاهش معنیدار در زمانبندی عضلات پهن داخلی، راست رانی، پهن خارجی، نیمغشایی و نیموتری شد در چرخش داخلی نیز این تمرینات باعث کاهش معنیدار در حداکثر emg عضلات دوسر رانی و نیموتری، و همچنین موجب کاهش معنی دار در زمانبندی فعالیت عضلات در چرخش داخلی و خارجی گردید در مقایسه بین گروههای تمرینی مختلف، در لفحه ساجیتا تمرینی ترکیبی باعث کاهش معنیدار در زمانبندی فعالیت عضلات آگونیست و آنتاگونیست در مقایسه با تمرین پلایومتریک شد شرکت در برنامههای تمرینی قدرتی و ترکیبی می تواند پایداری مفص زانو را هنگام فرود افزایش دهد همچنین، تاثیرگذاری هر یک از این برنامههای تمرینی بر پایداری بیشتر مفص زانو در هنگام فرود به طور تقریبا یکسان مشاهده شد بنابراین، فرد میتواند بسته به شرایط جسمانی خود از تمرینات ارائه شده در این تحقیق برای بهبود عملکرد و پایداری مفص زانو استفاده نماید

هدف از تحقیق حاضر ارزیابی اثر تمرین راه رفتن به عقب بر نیرو و زمانبندی انقباض عضلات اندام تحتانی هنگام راه رفتن به جلو بود. تعداد 26 نفر از دانشجویان پسران دانشگاه حکیم سبزواری با میانگین سنی (8/0)3/21 سال، قد (9/6)5/172 سانتی متر و وزن (7/7)3/68 کیلو گرم)، به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند که به دو گروه کنترل (10 نفر) و تجربی (14 نفر) تقسیم شدند. طرح تحقیق از نوع کاربردی و نیمه تجربی بود که در آن آزمودنی های گروه تجربی در برنامه ی 4 هفته ای تمرین راه رفتن به عقب، به صورت 3 جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه شرکت کردند. کینماتیک حرکت مفاصل اندام تحتانی برتر به همراه فعالیت الکتریکی عضلات آن هنگام راه رفتن به جلو در یک مسیر 6 متری در پیش آزمون و پس آزمون ضبط گردید. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و وابسته و در سطح معنی داری?= 0.05 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج این تحقیق نشان داد که تمرینات راه رفتن به عقب موجب کاهش تنش برخی عضلات عمل کننده بر زانو هنگام راه رفتن به جلو می شود، در حالی که اجرای این تمرینات بر نسبت نیروهای عضلات آگونیست به آنتاگونیست در هیچ یک از عضلات مفصل زانو و مچ پا اثر معناداری نداشت. در رابطه با زمانبندی انقباض عضلات زانو و مچ پا، افزایش مدت زمان فلکشن مفصل زانو در ابتدای مرحله stance و همینطور کاهش معنی دار مدت زمان دورسی فلکشن مچ پا در همین مرحله مشاهده گردید. این تغییر می تواند موجب افزایش تعادل پویا در اندام های تحتانی هنگام راه رفتن به جلو شود. بنابراین، این نوع تمرین می تواند برای توانبخشی افرادی که دارای اختلال یا عدم هماهنگی در راه رفتن عادی می باشند، مورد استفاده قرار گیرد.

هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر تمرینات اصلاحی جامع بر ناهنجاری کیفوز وضعیتی و موقعیت سه بعدی مرکز ثقل اندام سر و تنه بود. تعداد 12 نفر دانش آموز پسر دبیرستان های شهرستان سبزوار در رده سنی 18-15 سال و زاویه کیفوز (°3/6) °7/44 انتخاب شدند. پس از کسب رضایت نامه کتبی، اندازه های آنتروپومتریکی، زاویه انحنای کیفوز، موقعیت سه بعدی مرکز ثقل سر و تنه، راستای تنه در سطوح ساجیتال و فرونتال، و تیلت قدامی لگن آزمودنی ها محاسبه شدند (پیش آزمون). سپس، آزمودنی ها برای مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته) به اجرای تمرینات اصلاحی جامع پرداختند. برنامه تمرینی در هر جلسه شامل 10 دقیقه گرم کردن عمومی، بین30 الی 70 دقیقه برنامه تمرینی اصلی و 5 دقیقه سرد کردن بود. پس از اتمام دوره تمرینی، شاخص فوق در آزمودنی ها دوباره محاسبه شدند (پس آزمون). تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t وابسته (05/0= ?) انجام شد. نتایج نشان داد که تمرینات اصلاحی جامع موجب کاهش معنی دار 4/12 درجه ای زاویه کیفوز وضعیتی آزمودنی ها گردید (001/0 = p). همچنین، این تمرینات فاصله بین مرکز ثقل سر و تنه تا انتهای فوقانی اندام (نقطه میانی بین دو مفصل ران) را در راستای قدامی-خلفی به مقدار 1 سانتی متر کاهش داد (042/0 = p). تیلت قدامی لگن نیز به مقدار 5/2 درجه افزایش یافت (045/0 =p). این تغییرات موجب بهبود وضعیت قامتی اندام سر و تنه در سطح ساجیتال شده که در نتیجه آن فعالیت عضلات اکستنسور آنها کاهش می یابد. چون در تمرینات اصلاحی جامع علاوه بر موضع درگیر به اصلاح وضعیت قامتی اندام ها و مفاصل مجاور آن نیز توجه می شود، این شیوه تمرینی را می توان به عنوان روشی موثر در اصلاح کیفوز وضعیتی بکار برد.

هدف از پژوهش حاضر ارزیابی اثر تمرینات منتخب بر برخی شاخص¬های آمادگی جسمانی و کارکرد عضلانی در دختران کم¬توان ذهنی بود. 23 نفر از دختران کم¬توان ذهنی با میانگین (سن: 8/2 ± 1/12، قد: 3/21 ± 9/146، وزن: 8/13 ± 9/44 و ضریب هوشی 70-50) از دبستان مریم شهرستان سبزوار در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی¬ها بطور تصادفی به دو گروه (کنترل=10 و تجربی=13) نفر تقسیم شدند. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بود که افراد طی 1 ماه، 4 جلسه در هفته و 50 دقیقه در هر جلسه، در تمرینات منتخب شرکت نمودند. برای ارزیابی نیروی عضلانی و خستگی عضلانی، فعالیت الکتریکی عضلات حول مفاصل زانو و مچ اندام تحتانی برتر، طی راه رفتن در یک مسیر 4 متری، در پیش¬آزمون (قبل از خستگی و بعد از خستگی) و پس¬آزمون (قبل از خستگی و بعد از خستگی) باشد. استفاده از الکترومیوگرافی ضبط شد. شاخص¬های عملکردی همچون تعادل ایستا، تعادل پویا، ترکیب بدنی و میزان عملکرد پرش طول نیز با استفاده از تست¬های عملکردی اندازه¬گیری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش¬های آماری پارامتریک شامل t وابسته و t مستقل بر تفاوت نمرات با سطح معنی-داری 05/0 ? p استفاده شد. نتایج نشان داد: تمرینات باعث افزایش معنادار تعادل ایستا با چشمان باز و بسته شد. اما در متغیرهای ترکیب بدنی، عملکرد پرش طول و تعادل پویا هیچ تفاوت معناداری مشاهده نشد. فعالیت الکتریکی عضلات راست¬رانی و ساقی¬قدامی در پاسخ به خستگی کاهش معنادار یافت. دوره تمرینی نیز باعث افزایش معنادار فعالیت الکتریکی برخی عضلات حول مفاصل زانو ومچ پا و همچنین کاهش معنادار خستگی¬پذیری این عضلات شد. در نهایت، تمرینات این پژوهش موجب افزایش کارکرد برخی عضلات دختران کم¬توان ذهنی شد. پیشنهاد می¬شود برای دستیابی به بهبود کاملتر، بهتر است مدت تمرینات افزایش یابد و از تمرینات ترکیبی دیگر نیز استفاده شود.

هدف از تحقیق حاضر بررسی نقش رباط متقاطع قدامی (acl) در کینماتیک مفصل زانو و فعالیت الکتریکی عضلات عمل کننده بر آن هنگام انجام تکنیک های فرود و چرخش (داخلی و خارجی) بین بازیکنان هندبال سالم و آسیب بازسازی¬شده رباط به منظور شناسایی سازوکارهای پیشگیری از آسیب مجدد acl غیر برخوردی بود. هیجده ورزشکار حرفه¬ای هندبال ( 10 نفر سالم و 8 نفر آسیب بازسازی شده، aclr) در این تحقیق شرکت کردند. محاسبه متغیرهای کینماتیکی مفصل زانو (زوایا و سرعت های زاویه¬ای) و همچنین تعیین فازهای حرکتی در صفحات ساجیتال و هوریزونتال توسط مارکرهایی که روی نقاط آناتومیک اندام تحتانی نصب گردیدند، انجام شد. اوج تنش و زمان رسیدن به آن در عضلات راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسر رانی، نیم وتری، نیم غشایی، و دوقلوی داخلی و خارجی هنگام اجرای تکنیک¬های فرود و چرخش به داخل و خارج توسط الکترودهای سطحی ضبط گردیدند. تکنیک فرود در هر صفحه به دو فاز تقسیم شد. در صفحه ساجیتال فازهای حرکتی شامل فلکشن و اکستنشن می شد. در صفحه هوریزونتال حرکات زانو شامل چرخش خارجی و چرخش داخلی می شد. همچنین برای تکنیک های چرخش داخلی و خارجی نیز در صفحه ساجیتال سه فاز حرکتی (فلکشن 1، اکستنشن، و فلکشن 2) و در صفحه هوریزنتال باتوجه به جهت چرخش یک فاز چرخش خارجی یا داخلی در نظر گرفته شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات بوسیله تست t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون با سطح معنی داری 05/0=? انجام شد. نتایج نشان داد که زاویه فلکشن در افراد سالم به¬طور معناداری بزرگتر از افراد aclr بود، درحالی¬که در صفحه هوریزنتال افراد aclr دامنه زاویه چرخش بزرگتری را نشان دادند (p < 0/05). همچنین حداکثر فعالیت الکتریکی همه گروه¬های عضلانی مفصل زانو هنگام اجرای تکنیک های مذکور در صفحه ساجیتال در افراد سالم به¬طور معناداری بیشتر از افراد aclr بود (p < 0/05). زمان رسیدن به حداکثر فعالیت الکتریکی عضلانی نیز در افراد سالم سریع¬تر از افراد aclr در صفحات حرکتی ساجیتال و هوریزنتال بود. زاویه فلکشن مفصل زانو و حداکثر تنش عضله دوسررانی در فاز اکستنشن صفحه ساجیتال هنگام اجرای تکنیک فرود در گروه aclr همبستگی معنادار و معکوسی را نشان داد (r = -0/71, p = 0/049). به¬علاوه، ارتباط معنادار و مستقیمی بین اوج تنش عضلات خلفی مفصل زانو و زاویه فلکشن مفصل در فاز فلکشن 1 تکنیک چرخش داخلی در افراد سالم(p ? 0/04)وجود داشت، درحالی¬که در گروه aclr بین اوج تنش عضله نیم¬غشایی و زاویه مفصل زانو ارتباط معنادار و معکوسی وجود داشت ((r = -0/86, p = 0/01. رابطه بین زوایای چرخش مفصل زانو و حداکثر تنش عضلات همسترینگ در صفحه هوریزنتال هنگام اجرای تکنیک چرخش داخلی و خارجی همبستگی معنادار و معکوسی را در هر دو گروه سالم و aclr نشان داد (p = 0/05). حین اجرای تکنیک های چرخش داخلی و خارجی، رابطه بین تنش عضله راست¬قدامی و حداکثر سرعت های زاویه ای حرکت مفصل زانو در فاز فلکشن 1 صفحه ساجیتال در هر دو گروه همبستگی معنادار و مستقیمی را نشان داد (p = 0/03). رابطه بین تنش عضله نیم¬وتری و حداکثر سرعت های زاویه ای حرکت مفصل زانو در فاز فلکشن 2 هنگام اجرای تکنیک چرخش¬خارجی در گروهaclr همبستگی معنادار و معکوسی را نشان داد (p = 0/02). همچنین، رابطه بین تنش عضلات همسترینگ و حداکثر سرعت های زاویه ای حرکت مفصل زانو هنگام اجرای تکنیک¬های فرود، و چرخش های داخلی و خارجی در صفحه هوریزنتال در هر دو گروه همبستگی معناداری را نشان داد. برای شناسایی مکانیسم های آسیب مجدد acl عوامل کینماتیکی و الگوی انقباضی عضلات هر دو صفحه ساجیتال و هوریزنتال باید مورد توجه قرار گیرند.

مقدمه: شین اسپلینت از جمله آسیب هایی است که سبب بروز درد و ناراحتی در قسمت قدامی پا می¬شود. به منظور بررسی علل بروز این آسیب، محققان به پارامترهای مختلفی از جمله پارامترهای آناتومیکی و مکانیکی اشاره نموده اند، اما نتایج آزمایشاتی که قبلا در این زمینه انجام شده است کافی نمی باشد. از اینرو هدف از این تحقیق تجزیه و تحلیل حرکتی مردان ورزشکار مبتلا به شین اسپلینت بود. مواد و روش ها: 26 دانشجوی پسر دانشکده تربیت بدنی دانشگاه فردوسی مشهد در دو گروه مبتلا به شین اسپلینت و گروه سالم که از لحاظ جسمی سالم و فاقد هرگونه آسیب یا ناهنجاری خاصی در اندام تحتانی بودند، بصورت داوطلبی با میانگین سن3± 22(سال)، قد 47/5±177 سانتی متر، وزن 4/8±6/72 کیلوگرم در این پژوهش شرکت کردند. سپس برای بررسی حرکت آزمودنی¬ها، مارکرها بر روی مفاصل مچ، زانو، ران و تنه در محل های مورد نظر نصب شد و زوایا در هر یک از مفاصل در هنگام دویدن و راه رفتن، در سه مرحله برخورد پاشنه به زمین، برخورد کف پا و جدا شدن پنجه از زمین ثبت شد. زوایای مفاصل مورد نظر با استفاده از نرم افزار دستگاه آنالیز حرکت محاسبه شد. آزمون فرضیات با استفاده از آزمون  مستقل انجام شد یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد، افراد مبتلا به شین اسپلینت در پای چپ در هنگام راه رفتن در هیچ یک از زوایا تفاوت معنی¬داری نداشتندو فقط در هنگام دویدن در زاویه تنه هنگام برخورد پاشنه و نیز جدا شدن پنجه با گروه سالم تفاوت معنی¬داری داشتند اما در پای راست که پای مبتلا در افراد دارای درد شین اسپلینت بود، در هنگام راه رفتن در زوایای مچ و ران هنگام برخورد پاشنه و در زوایای مچ و تنه هنگام برخورد کف پا بین گروه ها تفاوت معنی¬داری وجود داشتهم چنین در زاویه مچ و زانو هنگام دویدن و در مرحله برخورد پاشنه تفاوت معنی¬داری دیده شددر سایر مراحل تفاوت معنی¬داری بین گروه¬ها دیده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحیق حاضر لحظه برخورد پاشنه در هنگام راه رفتن و دویدن از اهمیت ویژه¬ای در ایجاد درد شین اسپلینت برخوردار است. در نتیجه اگر در این مرحله، زوایای مفاصل مچ پا، زانو، ران و تنه اصلاح شود ممکن است در کاهش دردهای ناشی از شین اسپلینت موثر باشد.

ناهنجاری زانوی پرانتزی باعث برهم خوردن راستای طبیعی زانو می شود. افراد دارای این ناهنجاری ممکن است در معرض خطر بیشتر آسیب طی فعالیت های ورزشی خود باشند. یکی از حرکات شایع در آسیب های غیربرخوردی، حرکت برشی می باشد. به نظر می رسد بتوان فشار بر بافت نرم مفصل زانو را در حرکت برشی با بهبود راستای زانو توسط تمرینات اصلاحی موضعی و عصبی عضلانی کاهش داد. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر شش هفته تمرینات اصلاحی موضعی وتمرینات عصبی عضلانی بر راستای زانو در پسران دارای زانوی پرانتزی در حرکت برشی می باشد

نتایج بیانگر آنست که: 1 - بین شاخص توده بدن گروه های سنی سه گانه تفاوت معنی داری وجود دارد. 2 - بین نمرات شنای سوئدی آزمودنی های گروه های سنی سه گانه تفاوت معنی داری وجود دارد. 3 - بین نمرات دراز و نشست آزمودنیهای گروه های سنی سه گانه تفاوت معنی داری وجود دارد.