انگیزه اولیه در این تحقیق مطالعه میانکنش نیکل و dna و بررسی نقش رادیکال های آزاد (از جمله ros ) در ژئوتوکسیسیته نیکل بود. در همین راستا ، تکنیک اسپکتروفلوریمتری که حساسیت فوق العاده ای در اندازه گیری های بیوشیمیایی دارد، مورد استفاده قرار گرفت . دی کلروفلورسین که یک ترکیب غیرفلورسنت است توسط اکسیدکننده های قوی اکسید شده و تبدیل به دی کلرفلورسئین می گردد. dcf دارای فلورسانس است و می تواند به عنوان یک شاخص کیفی و کمی برای سنجش گونه های اکسیدکننده مثل ros بکار گرفته شود. کارنوزین ، که یک دی پپتیدآندوژن است ، از آن جهت مورد توجه واقع شد که گزارشاتی مبنی بر دخالت آن در ژئوتوکسیسیته نیکل موجود بود. مشاهده رفتار غیرمنتظره dna و کارنوزین در کاتالیز اکسیداسیون dcf ثقل توجه مطالعه را از میانکنش نیکل dna به سوی میانکنش کارنوزین dna معطوف کرد. پس از آن واکنش اکسیداسیون ldcf به dcf بیش از آنکه به عنوان ابزاری برای ردیابی ros مطرح باشد، به صورت یک واکنش اکسیداسیون و احیاء زمینه ای برای بررسی تاثیر عوامل واکنشگر بر روی سرعت واکنش درآمد. نیکل هم از آن جهت که می توانست کاتالیز این واکنش را مهار کند، اهمیت پیدا کرد. از جمله دیگر نتایج این تحقیق ، رفتار پرواکسیدانی کارنوزین در سیستم واکنشی فوق بود. این رفتار هر چند که با بعضی مطالعات انجام شده سازگار است ولی با ادعاهایی که کارنوزین را یک آنتی اکسیدان به حساب آورده اند، منافات دارد. همچنین در این مطالعات به اجمال به بررسی نقش هماتین که دارای خاصیت پراکسیدازی است ) و نیز آب اکسیژنه (به عنوان یک اکسیدکننده قوی ) در کاتالیزdna و کارنوزین پرداخته شد و این نتیجه حاصل گردید که هماتین برای واکنش اکسیداسیون ldcf ضروری بوده و آب اکسیژنه در تسریع کاتالیزdna و کارنوزین موثر است .