هدف پژوهش حاضر که براساس پیکره زبانی است ، بررسی نقش بینافردی واحد بند زبان فارسی براساس توصیف نقش گرایانه هلیدی(1985 ) می باشد. چهارچوب نظری این پژوهش را اصولی تشکیل می دهد که هلیدی در فصل چهارم کتاب خود، درآمدی بر دستور نقش گرا (an introduction to functional grammar )، (1985 ) با عنوان نقش بند در مبادله (clause as exchange) معرفی می کند. گونه زبانی مورد بررسی در این پژوهش ، زبان فارسی گفتاری است که از کتابهای نمایشنامه، فیلمنامه و داستان که حاوی گفتگوی مستقیم بین افراد مختلف اند، استخراج شده اند. این پژوهش ضمن نشان دادن اختلافات ساختاری دو زبان انگلیسی و فارسی، همسانی آنها را از جنبه بینافردی نشان داده و نتیجه می گیرد که چگونه گویشوران هر دو زبان، صرف نظر از ساختارهای ویژه هر زبان، اصولی کلی و جهانی را در تعامل با یکدیگر به کار می گیرند و چگونه از زبان به عنوان ابزاری برای ایجاد و حفظ پیوندهای اجتماعی با دیگران بهره می جویند.