شهرهای بزرگ کشور در طی چند دهه اخیر به سرعت گسترش یافته و با رشد سریع و بدون برنامه خود مشکلات و مسایل عمده ای را در زمینه های مختلف کالبدی، فضایی و خدماتی و رفاهی به ویژه مسکن بوجود آورده اند که کمبود مسکن در این شهرها یکی از نمونه های بارز این مشکلات می باشد. قبل و بعد از انقلاب در جهت حل مشکلات ناشی از مسکن و کمبود آن سیاست های مختلفی بکار گرفته شده است ، از جمله این سیاست ها مقاوم سازی واحدهای مسکونی، کاهش تراکم خانوار در واحد مسکونی و تغییر شیوه های ساخت واحدهای مسکونی بوده است . وضع قوانین و ارایه راهبردها در جهت اجرای برنامه های مسکونی مهمترین عرصه های دخالت دولت های کشورهای مختلف دنیا در بخش مسکن بوده است و در اکثر کشورهای جهان دولت ها از دخالت مستقیم در بخش مسکن احتراز می کنند. و با وضع قوانین و سیاستگذاری مسکونی به صورت برنامه ریزی شده در بخش مسکن دخالت کرده و حدود اختیارات و وظایف هر بخش را به دقت مشخص می کنند و عامل موفقیت بعضی از کشورهای دنیا در امر تامین مسکن و رفع کمبود واحدهای مسکونی و افزایش کیفیت آنها ارایه قوانین و مقررات مسکونی و اجرای دقیق آنها بوده است . این رساله به بررسی و برنامه ریزی توسعه فضایی مسکن در شهر تبریز می پردازد، با توجه به این که محدودیت منابع و امکانات سوالاتی را مطرح می کند، که این رساله در صدد پاسخگویی به این سوالات با توجه به مشکلات و محدودیت های موجود شهر تبریز می باشد. به منظور جوابگویی به اهداف رساله، ویژگی های برنامه ریزی مسکونی، تجارب کشورهای بیشتر توسعه یافته و کمتر توسعه یافته و ایران در زمینه سیاستگذاری مسکونی مطالعه و بررسی می شود و به دنبال آن معرفی فرایند برنامه ریزی مسکونی مناسب شهر تبریز بررسی می شود و در نهایت ساختار مسکونی شهر تبریز بررسی و تحلیل شده و اهداف و راهبردهای برنامه ریزی مسکونی این شهر تدوین می شود. روش های مورد استفاده در تحلیل های این رساله روش های قیاسی می باشد و تدوین اهداف و ارایه راهبردها با توجه به تجارب کشورهای مختلف در امر سیاستگذاری مسکونی و شرایط خاص شهر تبریز در زمینه برنامه ریزی مسکونی صورت گرفته است .