به منظور ارزیابی نشاکاری پنبه و تاثیر آن بر اجزا عملکرد در اراضی شور، آزمایش مزرعه ای در سال زراعی 1377 در موسسه تحقیقات پنبه کشور، معاونت ورامین، ایستگاه تحقیقاتی خاوه انجام گرفت . طرح آماری مورد استفاده بصورت کرتهای دوبار خرد شده در قالب بلوکهای کامل تصادفی بود که عامل اصلی تاریخ کاشت (نشاکاری) دارای دو سطح (30 اردیبهشت و 20 خرداد)، عامل فرعی آرایش کاشت دارای دو سطح (مستطیلی) یا یک ردیف روی پشته، لوزی یا دو ردیف در اطراف پشته و بصورت زیگزاگ ) و عامل فرعی سن نشا شامل چهار سطح (کشت مستقیم بذر، نشاهای 10، 30 و 40 روزه) بودند. نتایج بدست آمده نشان داد که تاخیر در کاشت (نشاکاری) اثر نامطلوبی بر عملکرد وش ، عملکرد دانه، درصد زودرسی، تعداد غوزه در بوته، وزن هزار دانه، تعداد شاخه رویشی و قطر طوقه داشت . اما تعداد دانه برچه، مقاومت پرسلی، مقاومت استلومتریک و درصد کشش الیاف را افزایش داد. آرایش کاشت لوزی در مقایسه با آرایش کاشت مستطیلی از عملکر د روش ، عملکر الیاف درصد کیل، تعداد بوته در واحد سطح، تعداد غوزه در بوته، تعدا شاخه رویشی و قطر طوقه بیشتر برخوردار بود. بوته های حاصل از نشاکاری در مقایسه با کشت مستقیم بذر از تعداد شاخه زایشی، ارتفاع بوته و قطر طوقه بیشتری برخوردار بودند. همچنین مشاهده شد که نشاکاری بطور قابل ملاحظه ای ریشه اصلی ر ا منشعب نمود. در بین اجزا عملکرد، تعداد بوته در واحد سطح بشدت تحت تاثیر نشاکاری قرار گرفته و با افزایش سن نشا کاهش یافت . در بررسی شاخصهای رشد مشخص شد که تغییرات مولفه های رشد نسبت به تقویم زمانی در مقایسه با معیارهای حرارتی قدرت پیش بینی بالاتری داشتند. کاشت زود، آرایش کاشت لوزی، سنین کمتر نشا و نیز روش نشاکاری در مقایسه با کشت مستقیم بذر از رشد مطلوبتری برخوردار بودند.