چکیده: هدف : این پژوهش با روش تطبیقی و مقایسه ای در پی شناخت تاثیر مدیریت سیاسی بر همگرایی و واگرایی قوم کُرد بوده است. روش تحقیق: از آنجا که پژوهش حاضر جزو تحقیقات کاربردی بوده و در حیطه جغرافیای رفتاری قرار دارد، به لحاظ روش تحقیق از دو روش اصلی استفاده شده است. روش اول توصیفی – تحلیلی و روش دوم پیمایشی(میدانی). ابزار اصلی گرد آوری اطلاعات در بخش فیش برداری از منابع کتابخانه ای و اینترنتی و در روش دوم پرسشنامه و مصاحبه با دو گروه مدیران سیاسی و شهروندان کُرد بوده است به صورتی که 40 سوال در مولفه های «مشارکت سیاسی، تقسیمات کشوری، اجتماعی-فرهنگی و تمرکز اقتصادی» از دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. روش تجزیه و تحلیل داده ها استفاده از روش های آماری در نرم افزار spss می باشد. یافته های تحقیق: مجموعاً یافته ها در سه بخش احصاء گردید: بخش اول شناخت علل بروز بحران قومی که منجر به واگرایی می گردد، بخش دوم شناخت عوامل تاثیرگذار بر واگرایی و همگرایی اقوام به طورکلی، بخش سوم شناخت قلمروهای چهارگانه سیاست قومی( اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی) و تاثیر این راهبرد در همگرایی و واگرایی اقوام است. نتایج: الگوی ترکیبی ملت ایران در مولفه های قومیت، مذهب و زبان با هم متفاوت می باشند و قوم کُرد یکی از اقوام ایرانی می باشد که از حیث مولفه های نامبرده همگونی با بخش مرکزی ندارند. در هر حال ارزش و اهمیت ناحیه جغرافیایی کردنشین از نظر وسعت، شکل و نقش، قابل ملاحظه می باشد، به گونه ای که جایگاه مناطق کردنشین در نظریه های ژئوپلیتیکی اعم از؛ هارتلند، ریملند، بیضی استراتژیک انرژی و... حائز اهمیت است. این امر نواحی کردنشین را به کانون توجهات قدرت ها برای اعمال فشار بر ایران و دیگر کشورهای خاورمیانه با بهره گیری از تمایزات جغرافیایی، مبدل کرده است. بر این اساس با توجه به اهمیت موضوع، در پژوهش حاضر به بررسی نقش مدیریت سیاسی بر همگرایی و واگرایی قوم کُرد پرداخته شده است. برای بررسی و تحلیل عوامل فوق، دو فرضیه مطرح شده است. فرضیه اول این است که سیاست های قومی در ایران باعث تقویت حس واگرایی قوم کُرد شده است. فرضیه دوم، چنین است که به نظر می رسد پاسخ مثبت به مطالبات اقوام و بخصوص قوم کرد موجب همگرایی و عدم توجه به این امر باعث واگرایی می گردد. واژگان کلیدی: سیاست قومی، بحران قومی، هویت ملی و قومی، همگرایی. واگرایی، قوم کُرد

در حالی که منابع شهری کمیاب و محدودند، سیاست گذاران و برنامه ریزان شهری نیازمند دست یابی به کاراترین و موثرترین روش جهت توزیع منابع در تطابق با نیازها و اولویت های مردم هستند. هدف این پژوهش، بررسی و تحلیل میزان رضایتمندی شهروندان از کیفیت زندگی شهری و چگونگی ارتباط بین مشخصه های فردی، عینی و ذهنی زندگی از دیدگاه شهروندان در شهر بوشهر می باشد. با توجه به ادبیات تحقیق، شاخص-های 9 گانه اقتصادی، مسکن، زیست محیطی، فراغت، بهداشتی- درمانی، آموزشی، حمل و نقل، زیرساخت ها و امنیت انتخاب شده و برای هرکدام چندین مولفه تعریف شد تا بتوان کیفیت زندگی شهروندان بوشهر را بررسی و تحلیل کرد. این پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و روش آن توصیفی-تحلیلی می باشد. خط مشی این پژوهش، بر پایه فلسفه تفسیر گرایی است که با متغیرهای کیفی سروکار دارد و به بررسی کیفیت زندگی مردم و تجربه زندگی شان دست می یابد. دادهای جمع آوری شده از نظرسنجی 255 خانوار بوشهر به وسیله پرسشنامه، با طیف 5 گزینه ای لیکرت در نرم افزار spss نسخه 20 وارد شد. در گام نخست، به توصیف مشخصه های فردی و کمی با استفاده از جداول فراوانی و نمودارها اقدام شد و سپس جهت بررسی و تحلیل شاخص ها و مولفه های آن ها از آزمون ناپارامتریک باینومیال و کای اسکور استفاده شد. نتایج پژوهش با سطح معناداری (045/0 sig=) و در سطح اطمینان 95 درصد نشان می دهد که کیفیت زندگی شهری بوشهر بالاتر از سطح متوسط قرار دارد و در شاخص های نه گانه، رضایت از امنیت، کیفیت حمل و نقل و آموزشی در سطح بالایی قرار دارد. کیفیت مسکن و وضعیت اقتصادی نیز در سطح متوسط و دیگر شاخص ها نیز رضایت بخش نیستند. همچنین بین مشخصه های فردی و کیفیت زندگی شهری رابطه معناداری وجود ندارد ولی با این وجود، نباید در برنامه ریزی ها نادیده گرفته شوند. بین مشخصه های عینی و ذهنی اقتصادی و مسکن و حمل-ونقل نیز ارتباط معنادار قوی وجود دارد.

چکیده ندارد.