چکیده میالژی مرتبط با سوکسینیل کولین عارضه ای خفیف ولی شایع است که انسیدانس و شدت آن بسته به جمعیت مورد مطالعه متغیر می باشد. هدف این مطالعه مقایسه ی درد عضلانی در بیماران دریافت کننده ی سوکسینیل کولین به تنهایی و دریافت کننده ی سوکسینیل کولین به همراه دوز دفاسیکولاتور آتراکوریوم و بررسی ارتباط آن با هیپرکالمی است. این مطالعه به صورت یک کارآزمایی بالینی موردی- شاهدی دوسوکور بر 100 بیمار نیازمند بیهوشی عمومی انجام می شود. براساس مطالعه ی حاضر، انسیدانس و شدت میالژی بعد از عمل در اثر دوز دفاسیکولاتور آتراکوریوم واضحاً کاهش می یابد ولی شیوع pom ارتباط معنی داری با سطح پتاسیم سرم و هیپرکالمی ندارد.

عنوان: مشخص نم فلوکستین و کلومی پرامین در 100 بیمار در شاهرود اهداف تحقیق: 1.بررسی اثربخشی درمان ترکیبی فلوکستین و کلومی پرامین در برابر سرترالین 2.بررسی عوارض جانبی این داروها بر روی بیماران 3.مقایسه نتایج به دست آمده با سایر مقالات روش کار و تحقیق: ه ?? اران مراجع ?? ان بیم ?? ه از می ?? ورت گرفت ?? ر ص ?? ده نگ ?? ی و آین ?? یفی - تحلیل ?? ورت توص ?? ه ص ?? ه ب ?? ه ک ?? در این مطالع روه ?0 ?? ه 2 گ ?? ده و ب ?? اب ش ?? ادفی انتخ ?? ورت تص ?? ه ص ?? ر ب ?? زال زودرس، 100 نف ?? کایت ان ?? کننده به مطب با ش رص ?? اران ق ?? نفری تقسیم شدند. نحوه بررسی بدین صورت بود که در یک دوره 3 ماهه به گروهی از بیم ا دوز ?? تین ب ?? ول فلوکس ?? ر کپس ?? ی دیگ ?? ه گروه ?? رها و ب ?? ه و عص ?? ورت روزان ?? ه ص ?? 25 ب mg ا دوز ?? رترالین ب ?? س ول ?? اران در ط ?? د و بیم ?? ا داده ش ?? ب ه ?? 10 ش mg ا دوز ?? 10 روزانه و صبح ها و قرص کلومی پرامین ب mg ر ?? ایج از نظ ?? ی نت ?? ای کتب ?? نامه ه ?? ی پرسش ?? د و ط ?? رار گرفتن ?? ی ق ?? ورد بررس ?? انی م ?? درمان و در پایان دوره درم مدت نزدیکی، رضایت مندی همسر و عوارض جانبی بررسی شد. نتایج: ر ?? م اث ?? د، ه ?? رترالین بودن ?? ا س ?? ان ب ?? ت درم ?? ه تح ?? اران ک ?? ی از بیم ?? ه در گروه ?? م ک ?? ان دادی ?? ا نش ?? ه م ?? ن مطالع ?? در ای ا ?? ان ب ?? ت درم ?? روه تح ?? ران در گ ?? دی همس ?? ایت من ?? ین رض ?? ر، همچن ?? وارض کمت ?? م ع ?? ود و ه ?? تر ب ?? ی بیش ?? بخش سرترالین بیشتر بوده است. خلاصه نتایج به شرح ذیل است: میزان اثر بخشی: 41 نفر) ) - درگروه تحت درمان با فلوکستین و کلومی پرامین : % 82 45 نفر) ) - در گروه تحت درمان با سرترالین: % 90 میزان رضایت مندی همسران: ?2 نفر) ) - در گروه تحت درمان با فلوکستین و کلومی پرامین: % 84 46 نفر) ) - در گروه تحت درمان با سرترالین: % 92 میزان عوارض کلی داروها: 13 نفر) ) - در گروه تحت درمان با فلوکستین و کلومی پرامین: % 26 9 نفر) ) - در گروه تحت درمان با سرترالین: % 18

زمینه و هدف: رخداد لرز پس از عمل جراحی بسیار شایع است و سبب افزایش مصرف اکسیژن، افزایش فشار خون، فشار داخل جمجمه و فشار داخل چشم و درد پس از عمل می شود. بنابراین جلوگیری از لرز مخصوصاً در افراد مسن و بیماران قلبی اهمیت دارد. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه اثربخشی پتیدین و دگزامتازون و دارونما برای پیشگیری از لرز پس از عمل جراحی بود مواد و روش کار: مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی دوسوکور در سال 1390 بر روی 90 بیمار کاندید عمل (asa class i,ii) جراحی تحت بیهوشی عمومی در مرکز آموزشی درمانی خاتم الانبیا انجام شد. بیماران واجد شرایط بطور تصادفی ساده به سه گروه پتیدین (p) دگزامتازون (d) و دارونما( n) تقسیم شدند. روش القاء و حفظ بیهوشی در همه بیماران یکسان بود.درجه حرارت بیماران قبل از جراحی ، قبل از خروج لوله تراشه، ابتدا و انتهای ریکاوری اندازه گیری شد. پنج دقیقه قبل از پایان عمل به بیماران گروه p mg/kg 0.3 پتیدین ، به بیماران گروه 0.1 mg/kg d دگزامتازون و به بیماران گروه 3cc nنرمال سالین 9 0.درصد تزریق شد . بیماران از نظر بروز لرز در ریکاوری تحت نظر و در صورت بروز لرز با 25 mg پتیدین وریدی تحت درمان قرار گرفتند. کلیه اطلاعات با نرم افزار آماری spss و تستهای anova و chi-squareمورد آنالیز قرار گرفتند p.value<0.05 معنی دار تلقی میشود. یافته ها: بین سه گروه بیماران از نظر سن، جنس و میانگین مدت عمل ونوع عمل تفاوت معنی داری وجود نداشت. بروز لرز در گروه نرمال سالین 14مورد(46.6%) بودو در گروه دگزامتازون 5 مورد(6 .16%) درگروه پتیدین2 مورد (6.6%) بود و در نتیجه از نظر بروز لرز بین گروههای پتیدین و دگزامتازون با گروه شاهد تفاوت معنی دار وجود داشت ( (p=0.001 اما بین پتیدین و دگزامتازون از این نظر تفاوت معنی داری وجود نداشت .(p= 0/155) نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان میدهد که هر دو داروی پتیدین و دگزامتازون در پیشگیری از لرز پس از عمل جراحی موثرند. کلید واژه ها: بیهوشی عمومی، جراحی شکمی، دگزامتازون، لرز، پتیدین

مقدمه و هدف: تسکین درد همواره از دیرباز یکی از عمده ترین مشکلات جامعه بشری بوده است. مواد و روش های متعددی برای کاهش درد تاکنون شناخته شده است. یکی از راههای مقابله با درد و کاهش آن استفاده از طب سوزنی(acupuncture) در شرایط مختلف است که در آن با فرو بردن سوزن های نازک و ظریف که مخصوص این کار می باشد در نقاطی خاص، تا حدود زیادی می توان بر این دردها غلبه کرد. تاکنون بررسی تأثیر این روش بر درد پس از اعمال جراحی بسیار محدود بوده است. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی این روش در کاهش درد پس از عمل جراحی سزارین (c/s)وtul می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه که از نوع توصیفی- تحلیلی ، مداخله ای و کارآزمایی بالینی کنترل شده می باشد، 50 بیمار 25 تا65 ساله مراجعه کننده به اتاق عمل بیمارستان خاتم الانبیاء شاهرود که قبلاً از نظر کنترااندیکه های مطالعه بررسی شده اند پس از تکمیل فرم رضایت شخصی، کاندید عمل c/s وtul تحت بیهوشی عمومی(general anesthesia) به روش کاملاً مشابه قرار گرفتند. همه بیماران نیز به روش کاملاً مشابه مورد عمل جراحی قرار گرفتند. بیماران بصورت کاملاً تصادفی و رندمیک در دو گروه مساوی تقسیم شدند.گروهی که روی آنها طب سوزنی انجام شد(با تحریک نقاط lr3,sp6,k3,li11,pc6,li4 و shen menتوسط سوزن های استریل مخصوص اکوپانکچر) و گروهی که روی آنها طب سوزنی انجام نشد. مداخله 20 تا30 دقیقه قبل از انجام عمل جراحی بر روی بیماران به مدت20 تا30 دقیقه انجام گرفت. سپس بیماران مورد عمل جراحی مربوطه قرار گرفتند و در شش ساعت اول پس از عمل جراحی، شدت درد در هر ساعت براساس معیارvas سنجیده شد. در صورت درد شدید و نیاز بیماران، شیاف دیکلوفناک وmg25 آمپول پتدین برای تسکین درد به آنها تجویز می شد. در نهایت شدت درد و میزان مصرف کل مسکن بعد از عمل جراحی بین دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: بین میانگین سن بیماران، فشارخون و hr قبل از عمل جراحی اختلاف معنی داری وجود نداشت اما شدت درد در ساعات اول تا پنجم در گروه طب سوزنی به میزان معنی داری از گروه کنترل کمتر بود (05/0>p) همچنین مصرف مسکن یا مخدر در6 ساعت اول پس از عمل جراحی در گروه طب سوزنی کمتر از گروه کنترل بود (28% در برابر 68% ،001/0=p) نتیجه گیری: استفاده از طب سوزنی در بیمارانی که تحت عمل جراحیtul,c/s قرار گرفته اند به میزان معنی داری با کاهش شدت درد پس از عمل جراحی در ساعات اول تا پنجم همراه بود و نیز مقدار مخدر یا مسکن مصرفی در 6 ساعت اول بعد از عمل جراحی در گروهی که روی آنها طب سوزنی انجام شد به میزان قابل توجهی کمتر از گروهی بود که روی آنها طب سوزنی انجام نشد. با توجه به اینکه استفاده از طب سوزنی در درمان و کاهش درد کاربرد گسترده ای داشته و به یقین می توان گفت که با عارضه خاصی هم همراه نمی باشد استفاده از آن برای بیماران توصیه می شود.

زمینه و هدف:ارتباط بین هیپوفسفاتمی شدید و نارسائی تنفسی شناخته شده است. اما مطالعات کمی ارتباط بین غلظت فسفر سرم و تأخیر در جدا شدن از ونتیلاتور را به طور اختصاصی بررسی کرده اند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین هیپوفسفاتمی و تأخیر در جدا شدن از ونتیلاتور در بیماران بستری در بخشicu می باشد. روش کار:این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بر روی100 بیمار متصل به ونتیلاتور در بخشicu بیمارستان شهید باهنر شهرستان کرمان در سالهای 1387 و 1390انجام شد. دستگاه ونتیلاتوروکیت اندازه گیری فسفر برای همه بیماران یکسان بود.فسفر سرم و (maximum inspiratory pressure)mip همزمان با اقدام به weaningاندازه گیری می شد فسفرکمتر ازmg/dl6/2 به عنوان هیپوفسفاتمی وmip کمتر از-20cmh2o به عنوان ضعف عضلانی در نظر گرفته می شدند. بیمارانی که قادر به جدا شدن از ونتیلاتور نمی شدند تحت درمان با قرص فسفات ساندوس به مدت 2 روز قرار می گرفتند و سپس روز سوم همزمان با جدا شدن از ونتیلاتور فسفر و mip اندازه گیری می شد. بیمارانی که بار دیگر موفق به جدائی از ونتیلاتور نبودند برای بار دوم تحت درمان با قرص مشابه مرحله نخست قرار می گرفتند. فسفروmip همزمان با اقدام به جدا شدن از ونتیلاتور اندازه گیری می شد. و این مراحل تا زمان جدا شدن بیمار از ونتیلاتور ادامه می یافت میانگین مقادیر فسفروmip و نوع ارتباط آنها با جدائی از ونتیلاتور با نرم افزارspss-16 تعیین و مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفت و pvalue<0.05 معنی دار تلقی می شد. یافته ها:بین وزن، سن و جنس با هیپوفسفاتمی و جداشدن از ونتیلاتور ارتباط معنی داری وجود نداشت (p>0.05). بیمارانی که غلظت فسفر سرم وmip بیشتری داشتند موفقیت در جدا شدن از ونتیلاتور به طور معنی داری در نظر گرفته شد. نتیجه گیری:این یافته ها نشان داد که بین هیپوفسفاتمی و تأخیر در جدا شدن از ونتیلاتور در بیماران بستری در بخش icu ارتباط وجود دارد.

سابقه و هدف: پروپوفول از هوشبری های داخلی وریدی است که محلول در چربی می باشد و می تواند بار چربی قابل توجهی را در انفوزیون های طولانی مدت دارو در طی اعمال جراحی و یا در مصارف (intensive care unit icu بر بیمار تحمیل نماید، طرح حاضر با هدف تعیین اثر پروپوفول بر سطح پلاسمایی چربی خون در بیماران تحت بیهوشی عمومی جهت انجام اعمال جراحی الکتیو در اتاق های عمل بیمارستان فاطیمه، در طی سالهای 92-1391 انجام شد. موارد و روش ها: این این مطالعه از نوع مداخله ای و کار آزمایی بالینی clinical-trail بر روی 50 نفر از بیماران نیازمند جراحی الکتیو مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه شاهرود در طی سالهای 92-1391 انجام شده است که در ابتدا قبل از انجام عمل و بیهوشی با پروپوفول میزان کلسترول و ساب تایپهای آن و tg و cr اندازه گیری می شود، در ضمن اینکه آیا بیمار برای کنترل چربیها از داروی آنتی لیپید استفاده می کند یا نه و پس از بستری و انفوزیون داروها پایان عمل و قطع انفوزیون اندازه گیری صورت می گیرد و سپس داده ها وارد رایانه شده و با نرم افزار آماری spss نگارش 16 و آزمونهای مرتبط، مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند، در این مطالعه p(0.05) معنی دارد در نظر گرفته شد. یافته ها: در این طرح 50 بیمار تحت مطالعه قرار گرفتند و فراوانترین گروه سنی بیماران، گروه 30-20 سال با 46% بوده و با توجه به مقادیر p.value برای متغیرهای ldl و hdl تزریق پروپوفول، تأثیر معنی داری در افزایش یا کاهش متغیرهایldl وhdl ندارد (p hdl>0.05 و p ldl>0.05) اما نتایج نشان می دهد که تزریق پروپوفل باعث افزایش معنی دار متغییر کلسترول و تری گلسیرید می گردد.(p ch<0.05 و p tr<0.05) نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که تزریق پروپوفول قبل از بیهوشی، میتواند باعث افزایش کلسترول و تری گلسیرید بعد از عمل جراحی شود. واژه های کلیدی: 1- پروپوفول 2-چربی خون 3-تری گلسیرید 4-کراتینین

سابقه و هدف: گلو درد بعد از عمل به عنوان یک عارضه فرعی در بیهوشی، به عوامل متعددی مانند نوع لوله تراشه و قطر آن، استفاده از سوکسینیل کولین، نیتروس اکساید و عوامل دیگر بستگی دارد. از آنجایی که شناخت این تفاوت بسیار مهم بوده و تحقیقی نیز در این خصوص در شهر شاهرود انجام نشده است بر آن شدیم تا در این پژوهش ارتباط گلودرد را با 2 وسیله راه هوایی لوله داخل تراشه و ماسک صورت بررسی نماییم. مواد و روشها: این مطالعه به صورت یک کارآزمایی بالینی آینده نگر و دوسویه کور بطور تصادفی بر روی 80 بیمار با asa کلاس i و ii که به صورت الکتیو تحت عمل جراحی کوچک ارولوژی قرار گرفتند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی در دو گروه 40 نفری قرار گرفتند. پس از تجویز پیش دارو و القای بیهوشی، برای تامین راه هوایی در گروه یک از لوله تراشه کاف دار و در گروه دو از ماسک صورت استفاده گردید. 6 ساعت بعد از عمل، بیماران از نظر وجود گلودرد و درد عضلانی مورد سوال قرار گرفتند . اطلاعات هر بیمار وارد رایانه شده و به کمک نرم افزار آماری spss نگارش 16 و آزمونهای آماری مرتبط مثل کای مربع مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در این بررسی p<0.05 معنی دار در نظر گرفته شده است. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که میزان بروز گلودرد در هر دو گروه به طور معنی داری در جنس مذکر بیشتر بوده (p<0.02) و بیماران مبتلا به گلودرد بیشتر در رنج سنی59-50 سال قرارداشتند که بطور معنی داری با سایر گروههای سنی تفاوت داشت (p<0.04). در خصوص اندکس توده بدنی نیز یافته های این پژوهش نشان داد که در هر دو گروه ett و fm ، میزان بروز گلودرد در کسانی که bmi بالاتری داشتند بطور معنی داری بیشتر بود (p<0.05). شایع ترین شغل بیماران دو گروه ، شغل خانه داری با 3/31 درصد و فراوان ترین مدرک تحصیلی بیماران دو گروه با 8/38% مدرک دیپلم و فوق دیپلم بود. میانگین امتیاز درد عضلانی در گروه لوله گذاری داخل نای 0/1±2/0 و در گروه ماسک صورت 0/1±3/0 امتیاز بود که تفاوت معنی داری با هم نداشتند. همچنین فراوان ترین وضعیت درد عضلانی در دو گروه ، بدون درد بود که بین دو گروه تفاوتی دیده نشد. در خصوص میانگین امتیاز گلودرد بعد از بیهوشی به ترتیب 8/1±1/1 و1/1 ±3/0 در گروه مورد و شاهد بدست آمد که بطور معنی داری با هم تفاوت داشتند (p<0.03 ) و در گروه مورد بیشتر بود. در خصوص شدت گلودرد نیز در گروه استفاده کننده از لوله تراشه ، 5/47 درصد و در گروه استفاده کننده از ماسک صورت ، 5/12 درصد دچار انواع درجات گلودرد بودند که بطور معنی داری با هم تفاوت داشتند (p<0.03). بحث و نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که میزان بروز گلودرد بعد از عمل با استفاده از راه هوایی ماسک صورت به طور قابل ملاحظه ای کمتر از لوله داخل تراشه بوده ولی استفاده از آن محدودیت هایی دارد. کلمات کلیدی: لوله داخل تراشه، ماسک صورت، گلودرد ، بیهوشی

سابقه و هدف: داشتن فشار چشم طبیعی ، شرط لازم برای نرمال بودن سیستم بینایی بوده لذا همواره باید در محدوده نرمال حفظ شود. عوامل مهمی در تغییر این فشار نقش دارند که میتوان به روند بیهوشی و برخی داروهای استفاده شده در آن اشاره کرد. نیفیدیپین از جمله داروهایی است که به عنوان داروی ضد فشار خون و کنترل کننده دردهای قلبی استفاده شده و میتواند تغییراتی در میزان فشار داخل چشم در حین بیهوشی ایجاد نماید. از آنجائیکه تاثیرات این دارو بر فشار داخل چشم هنوز به خوبی شناخته و اثبات نشده است بر آن شدیم تا با بررسی تاثیر داروی خوراکی نیفیدیپین بر فشار داخل چشم بیماران کاندید عمل کاراکت در حین بیهوشی آن را بررسی نماییم. مواد و روشها: در این طرح که به صورت مورد - شاهدی و بر روی 185 بیمار مبتلا به کاتاراکت مراجعه کننده به بیمارستان خاتم الانبیای شاهرود در طی سال 91 که به دو گروه 90 نفره مورد ( تجویزنیفیدیپین) و 95 نفره شاهد ( بدون تجویز نیفیدیپین) که رضایت شرکت در پژوهش حاضر را داشتند صورت گرفته است. بیماران پس از انجام معاینات لازم ، پرسشنامه خودتنظیمی مجری را که شامل اطلاعات دموگرافیک، سابقه بیماری و مصرف دارویی بوده را تکمیل کرده و جهت عمل کاتاراکت به اتاق عمل برده شدند. فشار چشم کلیه بیماران به طور دستی و استاندارد و با یک شیوه ثابت قبل از بیهوشی گرفته شده و به بیماران گروه مورد دو عدد قرص نیفیدیپین 5 میلی گرمی تجویز و آنگاه بیماران به کمک داروی سوکسینیل کولین تحت بیهوشی عمومی قرار گرفته و بلافاصله با شروع بیهوشی و قبل از عمل جراحی فشار داخل چشم بیماران به شیوه قبلی اندازه گیری شده و در برگه اختصاصی هر بیمار ثبت گردید . اطلاعات هر بیمار وارد رایانه شده و به کمک نرم افزار آماری spss نگارش 16 و آزمونهای آماری مرتبط مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در این بررسی p<0.05 معنی دار در نظر گرفته شده است. یافته ها: در این مطالعه نتایج بدست آمده از شرح حال ، سابقه بیماری و معاینه نشان داد که 5/59% بیماران را مردان تشکیل داده و رنج سنی 69-60 سال با 9/32% شایع ترین محدوده سنی درگیر در دو گروه بودند که بطور معنی داری با سایر گروههای سنی تفاوت داشتند. شایع ترین شغل بیماران دو گروه ، شغل کارگری با 2/29 درصد و فراوان ترین مدرک تحصیلی بیماران دو گروه با 8/36% مدرک دیپلم و فوق دیپلم بود. میانگین فشار چشم قبل از بیهوشی در گروه مورد 75/5±68/13 و در گروه شاهد 23/5±49/13 میلی متر آّب بود که تفاوت معنی داری با هم نداشتند. در خصوص میانگین فشار داخل چشم بیماران بعد از تجویز نیفیدیپین وشروع بیهوشی به ترتیب 23/4±35/11 و43/5 ±75/12 میلیمتر آّب در گروه مورد و شاهد بدست آمد که بطور معنی داری با هم در گروه مورد کمتر بود (p<0.05) . بحث و نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که هر چند استفاده از نیفیدیپین خوراکی تاثیری در کاهش نهایی فشار چشم بیماران مبتلا به کاتاراکت را ندارد ولی میتواند فشار داخل چشم این بیماران را قبل از انجام عمل جراحی کاهش دهد لذا میتوان از ان به عنوان یک داروی کنترل کننده فشار داخل چشم قبل از جراحی استفاده کرد. کلمات کلیدی: نیفیدیپین ، کاتاراکت ، بیهوشی عمومی

مقدمه: دلیریوم ناشی از خروج از بیهوشی کتامین از مشکلات ناشی از این داروست که برای کنترل آن عموماً از بنزودیازپیها استفاده می گردد. هدف: تأثیر فاصله زمانی بین تزریق دیازپام و کتامین بر دلیریوم ناشی از کتامین در جراحیهای کوچک زنان مواد و روشها:این مطالعه دو سوکور بر روی100 خانم 18 تا45 ساله که جهت کورتاژ به بیمارستان خاتم الانبیاء شهرستان شاهرود در سالهای90 و91 مراجعه کرده بودند، انجام گردید. افراد در چهار گروه با شرایط تقریباً یکسان از نظر وزن، سن و سواد قرار گرفتند و فاصله زمانی بین تزریق دیازپام و کتامین در گروهها شامل صفر، 5/2، 5 و5/7 دقیقه بود میزان و شدت دلیریوم در دوره ریکاوری مورد ارزیابی قرار گرفت. دلیریوم در همه گروهها دیده شد ولی شدت آن در گروه با فاصله زمانی 5 دقیقه با 05/0>p کمتر از بقیه گروهها بود و این تفاوت از نظر آماری با آزمونهای kruskal معنی دار بود. نتیجه گیری: فاصله گذاری5 دقیقه بین تزریق دیازپام و کتامین در کاهش شدت دلیریوم ناشی از کتامین موثرتر است. و گذاشتن فاصله ی زمانی بین تزریق دیازپام و کتامین بخصوص در دقیقه ی (5) در کاهش میزان بروز و شدت بیهوشی موثر می باشد. کلمات کلیدی: داروها (کتامین، دیازپام)، بیهوشی(دلیریوم)

زمینه هدف : سردرد پس از سوراخ شدن دورا یک مشکل شایع در زنان جوان کاندید سزارین می باشد . همچنین سردرد در زنان بارداری که با بیهوشی عمومی تحت سزارین قرار می گیرند دیده می شود . بروز سردرد بخصوص در زنان حامله به دلیل سن ، مونث بودن و حامله بودن که 3 ریسک فاکتور برای سردرد پس از سزارین هستند با شیوع بیشتری دیده می شود . سردرد از چند ساعت تا 7 روز پس از پاره شدن دورا می تواند رخ دهد و می تواند عاملی برای تاخیر در ترخیص از بیمارستان باشد. مواد و روش ها : مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی بالینی آینده نگر یک سوکور بوده ، که در آن 100 نفر خانم باردار 20 تا 43 سال به طور رندوم به دو گروه تقسیم شدند ، گروه دریافت کننده بیهوشی عمومی ( group g n=50) گروه دریافت کننده بی حسی نخاعی با سوزن شماره 25 (group s n=50) . تکنیک جراحی و بی حسی نخاعی در هر دو گروه یکسان بوده و برای تسکین درد پس از جراحی از شیاف دیکلوفناک استفاده گردید. از بیماران در مورد سردرد و شدت سردرد به ترتیب در 1، 6 ، 12 ، 18 ،24 ، 32 ، 36 ، 42،48 ساعت پس از جراحی پرسیده شد. شیوع سردرد از طریق بله و نه ، شدت آن با معیار vas اندازه گیری شد . سردرد فرونتال ، پس سری و ژنرالیزه که با بلند شدن بدتر شده و با نشستین بهبود می یابد را به عنوان سردرد پس از سوراخ شدن دورا در نظر گرفتیم . مایعات وریدی و میزان مسکن پس از عمل در دو گروه یکسان بوده. داده های حاصل از مطالعه با استفاده از نرم افزار spss ورژن 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها : از 100 بیماری که مورد مطالعه قرار گرفتند مجموعاً 11 بیمار دچار سردرد شدند که از این تعداد 9 بیمار تحت بی حسی نخاعی و 2 بیمار با بیهوشی عمومی مورد سزارین قرار گرفته بودند . متوسط مدت سردرد در گروه بی حسی نخاعی 26 ساعت و در گروه بیهوشی عمومی 12 ساعت بوده . اکثر بیماران از سردرد ناحیه فرونتال شاکی بودند . نتایج : در گروه s ، سردرد واضحاً بیشتر از گروه g بوده که نشان دهنده بیشتر بودن شیوع سردرد پس از سزارین در بی حسی نخاعی در برابر بیهوشی عمومی است. بنابراین نوع بیهوشی بر شیوع ، شدت و مدت سردرد پس از عمل سزارین موثر می باشد.

در این مطالعه به بررسی اثر اکوپانکچر در آرام بخشی و پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از عمل پرداختیم. این مطالعه مداخله ای به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی یک سو کور انجام شد و طی آن 100 نفر از بیماران(20 تا 65 ساله)کاندید عمل جراحی مراجعه کننده به بیمارستان خاتم الانبیاء شاهرود در سالهای 92 و 93 مورد بررسی قرار گرفتند و پس از توجیه و اخذ رضایت نامه ی کتبی به صورت تصادفی ساده در یکی از دو گروه طب سوزنی و گروه شاهد تقسیم شدند و میزان تهوع و استفراغ در دو گروه تعیین شده و مقایسه گردید. یافته ها: در این مطالعه مشاهده گردید که شدت تهوع و استغراغ در ساعت اول تا پنجم در گروه طب سوزنی به میزان معنی داری از گروه کنترل کمتر بود(p<0 5 همچنین مصرف ضد تهوع در 6 ساعت اول پس از عمل جراحی در گروه طب سوزنی کمتر از گروه کنترل بوده است.28 درصد در برابر 68درصد.p=0/001 در انتها بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات مشابه صورت گرفته در این زمینه، چنین استنباط می شود که اکوپانکچر در آرام بخشی و پیشگیری از تهوع و استفراغ بعد از عمل موثر می باشد.

چکیده: مقدمه: سکته مغزی چهارمین علت مرگ ومیر (پس از بیماری قلبی، سرطان و بیماری مزمن ریوی) و مهمترین و شایعترین بیماری عصبی ناتوان کننده در ایالات متحده است. در هرسال تقریباً 750 هزار مورد جدید سکته مغزی روی می دهد و تقریباً 150 هزار نفر هم می میرند. به نظرمی رسد تعیین با توجه به اهمیت این بیماری تعیین فراوانی و همچنین خصوصیات دموگرافیک و توپوگرافیک این بیماری در هر منطقه ای ضروری به نظر می رسد. روش کار: این مطالعه از نوع مقطعی و به روش توصیفی-تحلیلی بر روی بیمارانی که در سال 92 به بیمارستان امام حسین شاهرود مراجعه کرده تشخیص سکته مغزی برای آنها گذاشته شد – انجام شد. برای هر یک پرونده ای تشکیل و خصوصیات دموگرافیک و نتایج پاراکلینیک هر بیمار در آن ثبت شد. سپس نتایج با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: در این مطالعه فراوانی جنس مرد به طور معنی داری بیشتر از جنس زن بود. همچنین بین استروک و پرفشاری خون- دیابت و شاخص توده بدنی بالای 25 ارتباط معنی دار یافت شد. بحث: با توجه به شیوع بالا و همچنین مشخص بودن برخی از ریسک فاکتورها که هم در رفرنس ها ذکر شده و هم در این مطالعه تایید شد به نظر می رسد تا تعیین روشهایی برای کاهش اثر این ریسک فاکتورها – در کنترل این بیماری نقش به سزایی داشته باشد. واژگان کلیدی: اپیدمیولوژی – پاراکلینیک- استروک

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.