شکستگی های کالیس از جمله انواع شایع شکستگی های مچ دست هستند که عمدتا در سنین 40 تا 60 سال دیده می شوند. این امر اهمیت استئوپورز را در ایجاد این شکستگی ها نشان می دهد. وجود این شکستگی ها بعنوان زنگ خطری برای بیمار و پزشک از نظر بررسی بیمار از لحاظ استئوپوروز در سایر نقاط بدن مانند سر استخوان ران و استخوان های مهره ها می باشد. لذا امروزه سعی بر افزایش تراکم استخوانی با استفاده از استراتژی های مختلف به منظور درمان شکستگی های کالیس می گردد که با استفاده از ایمپلنت ها یا ژل های کمکی سعی در بهبود روند جوش خوردن استخوان می نماید. در این زمینه در مطالعات اولیه نتایج امیدوارکننده ای بدست آمده است. اما تصور نیاز به انجام مطالعات بیشتر جهت اثبات کارایی این گونه درمان ها وجود دارد. بر همین اساس بر آن شدیم تا در این مطالعه به بررسی میزان اثربخشی ژل هیدروکسی آپاتیت در درمان شکستگی کالیس بیماران استئوپوروتیک بپردازیم. 44 بیمار مبتلا به شکستگی استئوپوروتیک کالیس که مایل به شرکت در مطالعه بودند، در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. در مرحله بعدی، بیماران بوسیله متخصص ارتوپدی مورد معاینه و ارزیابی قرار گرفتند و نتیجه معاینات در چک لیست ثبت گردید. سپس بطور تصادفی ساده در دو گروه تقسیم شدند. 24 نفر تحت درمان شکستگی با استفاده از ژل هیدروکسی آپاتیت و pin و 20 نفر به روش تثبیت با pin بدون استفاده از ژل درمان شدند. سپس بیماران در هر دو گروه یک هفته پس از عمل جراحی مورد معاینه مجدد قرار گرفتند و برای آنها گرافی x-ray تهیه شد. بیماران با فاصله 15 روز ویزیت مجدد شدند و تا 2 ماه این کنترل ادامه یافت. آنالیز اطلاعات توسط نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. بر اساس آزمون t-test رابطه معناداری بین میانگین مدت زمان جوش خوردن در گروه تحت درمان با ژل هیدروکسی آپاتیت مشاهده گردید. طبق آزمون کااسکوئر رابطه معنی داری بین بدجوش خوردن، جوش نخوردن، score نهایی و صدمات عصبی با گروه ها (کنترل و تحت درمان با ژل هیدروکسی آپاتیت) مشاهده نشده است. ( 05/0 < p )

بیماری های تاندون روتاتورکاف شانه از جمله علل اصلی مراجعه به کلینیک های ارتوپدی محسوب می شوند. مکانیسم اصلی این بیماری ها گیر کردن تاندون روتاتورکاف در ناحیه شانه بین دو استخوان، یکی استخوان بازو و دیگری زائده آکرومیون است. پارگی عضلات روتاتورکاف ممکن است در ارتباط با ضربه به کمربند شانه ای (مثلا به دنبال زمین خوردن)، تغییرات تخریبی تاندون به علت افزایش سن، انقباضات عضلانی شدید، آسیب های قبلی عضلات و عدم درمان به موقع آن، فعالیت های تکراری و بیش از حد معمول، مجاورت با نواحی غیر طبیعی استخوانی به علت رشد بیش از حد و یا وجود زوائد استخوانی در محل تاندون عضلات باشد. از عوامل خطر احتمالی مطرح شده در این زمینه اختلالات متابولیک و نیز مصرف سیگار می باشند. بر همین اساس بر آن شدیم تا در این مطالعه به بررسی میزان شوع عوامل خطر سیگار، دیابت و هایپرلیپیدمی در بیماری روتاتورکاف شانه در مراجعه کنندگان به بیمارستان بوعلی طی سال 1390 بپردازیم. در این مطالعه، 60 نفر مورد بررسی قرار گرفتند که مبتلا به بیماری روتاتورکاف شانه بودند. فراوانی مصرف سیگار، دیابت و هایپرلپیدمی در این افراد بررسی گردید. آنالیز نتایج با استفاده از آزمون spss انجام شد. از 60 بیمار تحت بررسی، 30% مبتلا به دیابت و 31/7% مبتلا به هایپرلیپیدمی بودند و50% مصرف سیگار داشتند. از بیماران تحت بررسی 38% ابتلا به بیش از یک ریسک فاکتور فوق را به طور همزمان داشتند. در بررسی میزان oxford s.sو vas pain بیمارانی که مبتلا به دیابت و هایپرلیپیدمی بودند وسیگار مصرف می کردند چه به صورت تواما هر سه مورد و چه به صورت دو به دو هیچ ارتباط معناداری یافت نشد. بطور کلی، با وجود افزایش شیوع بیماری روتاتور کاف و بالا بودن شدت بیماری در افراد دارای ریسک فاکتورهای فوق در این مطالعه ارتباط آماری معنادار بین این بیماری و ریسک فاکتورهای فوق پیدا نشد.

مقدمه : هزینه بالای آرتروسکوپی زانو و تهاجمی بودن آن در مقایسه با روشهای دیگری نظیر mri ، لزوم بررسی سایر روشهای تشخیصی را در این زمینه مشخص می کند. لذا در این مطالعه بر آن شدیم تا به بررسی میزان تطابق یافته های حاصل از mri با یافته های آرتروسکوپی ( به عنوان استاندارد طلایی ) در بیماران مبتلا به درد زانو بپردازیم. مواد و روشها: در این مطالعه که از نوع تحلیلی-مقطعی میباشد 39 بیمار مبتلا به درد زانو مراجعه کننده به کلینیک ارتوپدی بیمارستان بوعلی تهران طی سالهای 90-89 بررسی شدند. نوع ضایعات مفصل زانو به روش mri طی 2 مرحله توسط 2 نفر رادیولوژیست مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. همچنین در تمامی بیماران، جهت تشخیص نوع ضایعه مفصلی از آرتروسکوپی زانو ( بعنوان استاندارد طلایی ) استفاده شد و نتایج حاصل از آن با نتایج حاصل از mri زانو طی دو مرحله مورد مقایسه قرار گرفت.آنالیز داده ها توسط نرم افزار آماریspss 16 انجام شد. نتایج : در بررسی mri صورت گرفته در گزارش ثانویه (second report) و مقایسه آن با گزارش اول مشخص شد که نتایج در 29 مورد معادل 4/74% با یکدیگر مطابق بوده و در 10 مورد معادل 6/25% دارای عدم تطابق (miss match) می باشند. همچنین در بررسی آرتروسکوپی زانو ( بعنوان gold standard ) و مقایسه آن با گزارش اول mri مشخص شد که نتایج در 22 مورد معادل 4/56% با یکدیگر مطابق بوده و در 17 مورد معادل 6/43% دارای عدم تطابق (miss match) می باشند. بحث: با توجه به میزان قابل توجه موارد عدم تطابق میان یافته های حاصل از mri و آرتروسکوپی زانو، نمی توان از mri بعنوان روشی جایگزین در تشخیص نوع اختلالات مفصل زانو در بیماران مبتلا به درد زانو نام برد و آرتروسکوپی بعنوان استاندارد طلایی، دارای بیشترین قدرت تشخیصی در موارد ابتلا به مشکلات مفصل زانو می باشد.

استئوپوروز یا پوکی استخوان یک پروسه سیستمیک اسکلتال است که مشخصه آن کاهش دانسیته استخوانی و کاهش زیرساختهای استخوان بوده که نتیجه آن شکستگی استخوانی در اثر تروماهای خفیف می باشد. با توجه به اینکه شناخت رژیم درمانی مناسب در این زمینه بسیار ضروری به نظر می رسد، در این مطالعه به بررسی اثر دو داروی رالوکسیفن و استئوفوس در پیشگیری و بهبود استئوپوروز در زنان بالای 50 سال و یائسه پرداختیم. مواد و روشها : در این مطالعه که از نوع مداخله ای – تحلیلی است 70 نفر از میان زنان یائسه با سن بالای 50 سال مبتلا به استئوپوروز اولیه مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی تهران طی سالهای 88-89 انتخاب شدند. بیماران در دو گروه قرار گرفتند. در گروه اول از داروی رالوکسیفن به میزان 60 میلی گرم در روز (28 روز در هر ماه) و در گروه دوم ار داروی استئوفوس به میزان 70 میلی گرم در هفته استفاده شد. در تمامی بیماران در ابتدای مطالعه و پس از 3 ماه ، 6 ماه و یک سال از زمان شروع درمان چگالی استخوانهای فمور و مهره با استفاده از روش bmd مورد ارزیابی قرار گرفت. آنالیز داده ها توسط نرم افزار آماری spss صورت گرفت. نتایج: میانگین سنی کل افراد مورد مطالعه در پژوهش 69/60 سال با انحراف معیار 5/7 سال بود. در گروه اول شامل 45 نفر از داروی استئوفوس و در گروه دوم شامل 25 نفر از داروی رالوکسیفن استفاده شد. اگر چه اختلاف آماری معنی داری در هیچیک از زمانهای مورد بررسی وجود نداشت، به نظر می رسد اثر رالوکسیفن در بهبود دانسیته استخوانی هیپ در طول دوره درمانی بیش از استئوفوس باشد. همچنین مشخص شد که عوارض مصرف استئوفوس به طور معنی داری بیش از رالوکسیفن است. مصرف یکساله هر دو داروی استئوفوس و رالوکسیفن با مکانیسم عمل متفاوت دارای اثرات مفیدی در افزایش دانسیته استخوانی و پیشگیری از استئوپوروز اولیه در زنان یائسه است. اگرچه نقش استئوفوس در این زمینه اندکی بیش از رالوکسیفن بود.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.