تعامل واسطه های بیولوژیک از جمله سایتوکاینها و نوروپپتیدها در بافتهای خونساز بر فعالیت سلولهای ایمونوهماتوپوئتیک موثر است. عمدهٌ مطالعات در این زمینه بر نقش سایتوکاینها متمرکز بوده و شناخت نقش تنظیمی نوروپپتیدها کمتر مورد توجه قرار گرفته است. لذا در این تحقیق اثر دو نوروپپتید spو cgrp، بر سلولهای بنیادی خون بندناف بررسی شد. پس از نمونه گیری از خون بندناف و جداسازی سلولهای بنیادیcd34+ به وسیله macs، سلولها در مجاورت کوکتل سایتوکاینی (il3،il6،fl،tpo،scf) و غلظتهای مختلف نوروپپتیدهای sp وcgrp کشت داده شدند. در روز صفر ( قبل از کشت )، 7 و 11 روز پس از کشت، سلولها ار نظر بیان مولکولهای چسبان، از جمله cd44،cd62l، cxcr4 و cd49e با فلوسایتومتری چک شدند، همچنین تغییرات بیان ژن cxcr4با rt-pcr real time ارزیابی شد. پس از گذشت دورهٌ زمانی 7 و 11 روز، تکثیر سلولها بررسی شد. همچنین با تست تشکیل کلنی، قدرت تمایزی این سلولها ارزیابی شد. نتایج نشان داد که 7 روزکشت با نوروپپتیدها باعث افزایش تعداد سلولهای هسته دار می شود. غلظت m9-10 نوروپپتید sp و/ یا cgrp سبب افزایش تکثیر سلولهای -cd34+ cd38 شد. افزایش درصد مولکولهای چسبان در گروه نوروپپتیدی بویژه کشت 7 روزه دیده شد. نتایج real time rt-pcr افزایش بیان ژن cxcr4 را در سلولهایی که 11 روز با غلظت m9-10 نوروپپتید sp و cgrp کشت داده شده بودند در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. همچنین به ترتیب تمایل به تشکیل رده های اریتروییدی و گرانولو میلوییدی در کشتهای تیمار شده با sp و cgrp دیده شد. بنابراین، علاوه بر سایتوکاینها، نوروپتیدهای sp و cgrp در تنظیم ویژگیهای سلولهای بنیادی موثرند و استفاده از آنها می تواند راهی جهت بهبود و غلبه بر محدودیتهای استفاده از سلولهای بنیادی خون بند ناف از جمله تعداد کم و بیان کم مولکولهای چسبان باشد.

امروزه پلی استیرن بدلیل دارا بودن مزایایی چون ارزانی قیمت، عایق الکتریسیته، خاصیت قالب پذیری خوب، سبکی و... به صورت گسترده در صنایع مختلف مورد توجه قرار گرفته است. این پلیمر علاوه بر محاسن بسیار، دارای معایبی چون پایداری حرارتی کم و خواص مکانیکی ضعیف می باشد مواد و روش های متعددی برای بهبود خواص پلی استیرن به کار رفته است. یکی از این روش ها، استفاده از نانوذرات در زمینه پلیمری و تولید نانوکامپوزیت پلیمری می باشد. در تحقیقات پیشین برای انحلال پلی استیرن به منظور تهیه نانوکامپوزیت از حلال هایی مانند دی متیل فرمامید، تتراهیدروفوران و... استفاده شده است. این حلال ها سمی هستند و علاوه بر آلودگی محیط زیست برای مصرف کننده نیز خطراتی را به همراه دارند. هدف از انجام این تحقیق، بهبود خواص نانوکامپوزیت پلی استیرن با استفاده از نانوذرات اکسیدروی (zno) و دی اکسیدتیتانیوم (tio2) است. برای انحلال پلی استیرن از حلال طبیعی و سبز لیمونن که گرفته شده از عصاره مرکبات است، استفاده شد. در ابتدا تأثیر نوع حلال بر برخی از خواص الیاف مورد بررسی قرار گرفت و مشاهده شد که قطر الیاف الکتروریسی شده از محلول پلیمری حاوی دی متیل فرمامید به دلیل هدایت الکتریکی بالاتر نسبت به لیمونن کمتر است. در ادامه تأثیر حضور نانوذرات zno و tio2 بر خواص نانوکامپوزیت بررسی شد. نانوذرات zno و tio2 منجر به کاهش قطر الیاف الکتروریسی شده شد. میزان جذب اشعه ماوراءبنفش نانوکامپوزیت در اثر حضور نانوذرات افزایش یافت و میزان عبور اشعه در ناحیه مرئی برای فیلم نانوکامپوزیتی پلی استیرن حاوی نانوذرات zno بیشتر از tio2 است به همین دلیل فیلم های حاصل از نانوذرات zno شفاف تر است. مطالعه طیف ftir نانوکامپوزیت ها نشان داد که بین نانوذرات و پلی استیرن واکنشی انجام نشده است. طیف xrd حضور نانوذرات در زمینه پلیمری را تأیید کرد. تصاویر fe-sem نشان داد که پراکندگی نانوذرات zno بهتر از tio2 انجام شده است و درمورد نانوذرات tio2 تجمع مشاهده شد. حضور نانوذرات خواص مکانیکی فیلم را افزایش دادند و درمورد الیاف پلی استیرن حاوی zno نیز همین نتیجه مشاهده شد ولی نانوذرات tio2 تا 4 درصد منجر به بهبود خواص مکانیکی گردید ولی افزایش بیشتر میزان نانوذره با کاهش خواص مکانیکی، به دلیل تجمع بیشتر همراه بود. پایداری حرارتی نانوکامپوزیت با افزایش میزان نانوذرات znoافزایش یافت. حضور نانوذرات منجر به کاهش دمای انتقال شیشه ای الیاف و افزایش این دما در فیلم پلی استیرن شد.

کنترل دقیق التهاب جهت محافظت از بافت عصبی در مقابل افزایش آسیب اولیه و به وجود آوردن امکان ترمیم ضروری است. جهت تضعیف پاسخ ها به عوامل القا یا تقویت کننده التهاب، مکانیسم های فیدبک منفی متعددی شناسایی شده اند. این مکانیسم ها شامل القا پروتئین های مهار کننده مسیرهای انتقال سیگنال (مانند پروتئین های socs)، القا سرکوب کننده گان نسخه برداری و ترنس رپرسورها (برای مثال atf3 وnurr1) و تولید مدیاتورهای محلول یا سطح سلولی با فعالیت های ضد التهابی (مانند il-10، tgf-?، resolving و لیگاندهایی برای گیرنده های tam) می باشد. تاکنون، چگونگی ارتباط مکانیسم های فیدبک منفی با مسیرهای سیگنالینگ پیش التهابی جهت خاموش کردن التهاب به خوبی شناسایی نشده است. آستروسیت ها بیشترین نوع سلول گلیال و سلول های عرضه کننده آنتی ژن غیر حرفه ای موجود در مغز هستند که در محافظت از نورون ها و مکانیسم های ایمنی نقش دارند. بنابراین، به نظر می رسد سیگنال های اختصاصی ایمونومادولاتوری فنوتیپ و عملکرد آستروسیت ها را به سمت القای محافظت و ترمیم بافتی تغییر می دهند. جهت اولین مرحله در بررسی این فرضیه، il-19 و nurr1 به عنوان ایمونومادولاتورهای بالقوه ای که بر آستروسیت ها تاثیر می گذارند انتخاب گردید. مطالعات نشان می دهند که il-19 یک سایتوکاین ایمونومادولاتور است و عملکرد آن توسط یک گیرنده هترودایمر متشکل از il-20r1 و il-20r2 منتقل می گردد. تا کنون بیان این گیرنده ها توسط آستروسیت ها مورد بررسی قرار نگرفته است.nurr1 بیان مدیاتورهای نوروتوکسیک پیش التهابی را در میکروگلیا و آستروسیت ها مهار می کند. کاهش بیان nurr1 منجر به افزایش پاسخ های التهابی در میکروگلیا می گردد. هنوز مشخص نیست آستروسیت های فعال چگونه بیان nurr1 را تنظیم می کنند. در این تحقیق تولید il-19 و گیرنده آن توسط آستروسیت ها و چگونگی تنظیم عملکرد nurr1 در طی التهاب، بیان این فاکتورها در سطح mrna و پروتئین در آستروسیت ها و در کورتکس مغز موش های بالغ c57bl/6 پس از تیمار با lps مورد بررسی قرار گرفت. یافته های حاصل مطالعه حاضر نشان می دهد که mrna تمام فاکتورهای انتخاب شده در آستروسیت های فعال و کورتکس تحریک شده توسط lpsحضور دارند مطالعات بیشتر نقش های اختصاصی این فاکتورها را در تنظیم اعمال آستروسیت ها مورد سنجش قرار خواهد داد. این یافته ها به رشد دانش عملکرد و رفتار سلول ها و مدیاتورها در طی شرایط التهابی در مغزکمک می نمایند.

در این تحقیق، تولید میکربی بوتانل با استفاده از باکتری کلستریدیوم استوبوتیلیکام در دو حالت آزاد و تثبیتشده درون کلسیم آلژینات همراه با پلی وینیل الکل بررسیشده است. برای این منظور، از سوبستراهای مختلفی مانند گلوکز، نشاسته تصفیه شده و نشاسته ضایعاتی در غلظت های متفاوت استفادهشدهاست. همچنین عوامل موثر بر تولید بوتانل بررسیشد و مشخصگردید که شوک حرارتی باعث افزایش زمان محصول دهی می شود ولی در مقدار تولید حلال تاثیری ندارد. مایه تلقیح های ? و ?% بررسی و مشخصگردید که تولید حلال در ?% بیشتر میباشد. حداکثر بازدهی تولید حلال برای سوبستراهای گلوکز، نشاسته تصفیه شده و نشاسته ضایعاتی در غلظت ?? گرم بر لیتر از سوبسترا بهدستآمد و به ترتیب ?? و ?? گرم بر لیتر در باکتری بدون شوک حرارتی و با ?% مایه تلقیح بود. در این تحقیق تولید /? ،??/ برابر با ? ? گرم بر لیتر بوتانل از ?? گرم بر لیتر نشاسته ضایعاتی تولید شد. / حلال ها در فرمانتور نیز بررسیگردید که مقدار ?? همچنین تولید بوتانل با استفاده از باکتری تثبیت شده در ژل آلژینات درون فرمانتور طی سه سیکل انجام شد که مقدار ?? گرم بر لیتر از ?? گرم بر لیتر نشاسته ضایعاتی بهدستآمد. نتایج این تحقیق / نهایی بوتانل تولیدی برابر با ?? نشان دهنده امکان استفاده از نشاسته ضایعاتی و نیز سلول های تثبیت شده برای تولید میکربی بوتانل می باشد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.