سلجوقیان که از سال (431 ه.ق) تاسال (590 ه.ق) درایران حکومت کردند، باوجود اینکه در نیم قرن اول حکومتشان بر قلمروی از کاشغر تا مدیترانه حکومت می کردند، بتدریج با مشکلاتی مواجه شدندکه نه تنها نتوانستند این مشکلات را حل کنند، بلکه در نهایت با شدت گرفتن این مشکلات حکومت آنها منقرض شد. این مشکلات عبارت بودند از:-1 سلجوقیان براساس تربیت قبیله ای به راحتی نتوانستند حکومت سلطنتی و انتقال قدرت از سلطان به ولیعهد را بپذیرند و این موضوع عامل خونریزی مداوم بین آنها شد. -2 سلجوقیان و خلفای عباسی که در ابتدا پشتیبان یکدیگر بودند در نهایت به دشمنان سرسخت یکدیگر تبدیل شدند . -3 عناصر ترکمانی که پشتیبان سلجوقیان بودند به صورت جمعیتهای متحرک غیر قابل کنترل و عامل اغتشاش در آمدند. -4 اسماعیلیان نزاری با تشکیل حکومت الموت ضربه های بزرگی برسلجوقیان وارد ساختند. -5 پدیده اقطاعداری باعث تضعیف بنیه مالی سلجوقیان شد. -6 اتابکان و امراء زمام امور را به دست گرفته و ایران را به صحنه کشمکش تبدیل کردند و در نهایت طغرل سوم به دست آنها کشته شد.نتیجه : با کارکرد هم آهنگ عوامل ششگانه فوق نظام حکومتی سلجوقیان در ابعاد مختلف روبه سستی رفت و در نهایت زمینه سقوط این سلسله فراهم شد.

چکیده ندارد.