تغییر رنگ های دندانی از نظر منشا و نمای ظاهری متعدد اند که چگونگی و میزان موفقیت درمان بستگی به عامل ایجاد کننده دارد، از شایع ترین تغییر رنگ ها می توان به تغییر رنگ ناشی از مصرف تتراسایکلین، فلوئوروزیس، رنگ های ایجاد کنده در اثر مواد پر کننده تاج و ریشه دندان، نکروز پالپ و تجزیه محتویات آن، خون ریزیی داخل پالپ و نفوذ آن به داخل توبولهای عاج، عوامل خارجی موجود در مواد غذایی و موارد متعدد دیگر اشاره کرد که در متن به تفصیل شرح داده شده است. در مورد درمان ضایعات تاکنون روشهای درمانی مختلفی ذکر شده از جمله روکش کردن تمام تاج دندان، استفاده از ‏‎laminate veneer‎‏ باندینگ کامپوزیت و در نهایت ‏‎bleaching‎‏ که از این میان به دلیل مزایای متعددی که ‏‎bleaching‎‏ بر سایرین دارد به عنوان درمان انتخابی تشریح گردید. البته در بعضی موارد مثل آمیلوژنزیس و دتینوژنزیس ناقص، به علت شدت ضایعات و نقائص ساختمانی نمی توان تنها به تکنیک ‏‎bleaching‎‏ اکتفا نمود و به درمانهای دیگری نیاز می باشد. در روش درمانی ‏‎‏‎bleaching‎‏، با بهره گیری از اثر ترکیب شیمیایی متعدد همانند پراکسید هیدروژن، سدیم پربورات و سایر وسائل فعال کننده این مواد، دندانهای تغییر رنگ یافته، رنگ اصلی خود را بدست می آورند. با بررسی مقالات و معایب ‏‎bleaching‎‏ معلوم گردید که کاربرد حرارت و پر اکسید هیدروژن دارای اثراتی بر دندان چون تحلیل خارجی سطح ریشه می باشد، بنابراین لازم است که در صورت امکان از استفاده این مواد به طور داخل تاجی اجتناب کرد و هنگام ‏‎‏‎bleaching‎‏ داخل تاجی صرفا از روش ‏‎walking bleaching‎‏ و ترکیب سدیم پربورات و آب مقطر استفاده نمود. در پایان یادآوری نکات ذیل لازم می باشد: 1-قبل از اقدام به ‏‎bleaching‎‏ و شروع درمان حتما به عوارض جانبی مصرف داروهای شیمیایی روی نسوج دندانیه مانند تحلیل ناحیه سرویکال ریشه توجه نموده و جهت پیشگیری از چنین رخدادهایی اقدامات لازم را انجام دهیم. 2- از موارد عدم کاربرد ‏‎bleaching‎‏ آگاهی داشته باشیم. 3-قبل از اقدام به ‏‎bleaching‎‏ پیش آگهی آن را بدانیم. 4-مواردی را که ‏‎bleaching‎‏ باید با سایر روشهای درمانی همراه باشد را در نظر بگیریم. 5-در صورت به وجود آمدن عوراض ‏‎bleaching‎‏ راه های درمانی آن را بدانیم.