این پژوهش به بررسی زبانهای ساختگی پرداخته است . منظور از زبان ساختگی زبانی است که بین گروهی از اهالی یک زبان (لهجه یا گویش) بوجود می آید و وسیله ای است برای ارتباط افراد آن گروه در موقعیتها و محیطهای خاص . اساس ساختن آن همان زبانی است که مردم یک آبادی یا یک شهر با آن صحبت می کنند ولی کلمات را طوری دستکاری می کنند که غیر از خود آن گروه آن را نمی فهمند. این نوع زبانها بین اصناف و پیشه وران و گاهی اقلیتهای ایران مانند یهودیان یا گروههای کوچکی مثل کولی ها رواج دارد. قدمت زبانهای ساختگی در ایران حداقل به نخستین سند موجود که در سال 372 قمری نوشته شده است برمی گردد. به منظور انجام این پژوهش با کمک مرکز فرهنگ مردم رادیوتلویزیون، جزوه ای تهیه و برای پانصد نفر از همکاران دائمی این مرکز در 11 استان فرستاده شد. در جزوه علاوه بر پرسشهای خاص ، تعدادی محدود واژه و جمله نیز بمنظور یکنواخت بودن پژوهش گنجانده شده بود. دریافت کننده جزوه موظف بود که زبان ساختگی بر پایه زبان رسمی گروههای مذکور ساخته شده و دارای دستورزبان رسمی می باشد. واژه آوایی و واج آوایی نیز ثابت مانده، آنچه دستخوش تغییر می شود واژگان زبان است . یعنی واژه ای از واژگان رسمی با سه نوع تغییر بصورت واژه دیگر درمی آید. در این رساله از زبانی بنام زبان مخابره ای سخن رفته است که شباهت زیادی به "مرس " در نظام مخابراتی دارد. در این زبان از سه انگشت وسط دست به روش خاضی استفاده می شود. مبنای استفاده از حروف ، ترتیب آنها در نظام ابجدی است که متشکل از هشت واژه است .