این رساله پژوهشی است در باره ویژگیهای نثر کسروی نویسنده معاصر ایران . وی در آثار خود از آمیختگی زبان با واژه های بیگانه امتناع می ورزید. بدین جهت "مهنامه پیمان" را با زبانی که پیراسته از واژه های تازی بود نوشت . به اعتقاد وی زبان فارسی را باید مستقل نگهداشت و اجازه نداد همیشه درهای آن بر روی کلمات بیگانه باز باشد. کتاب "تاریخ مشروطه ایران" چاپ سیزدهم (1356) به عنوان منبع این رساله برگزیده شده تا براساس آن به ویژگیهای نثر کسروی پرداخته شود.