رساله حاضر برگردانی از کتاب "زبانشناسی تاریخی" اثر وین فرد، پ .له من استاد و محقق زبانشناسی است . این اثر ثمره سالها رنج و تحقیق مداوم در مورد منشاء، نهاد و ریشه زبانهای دنیاست . او و سایر همکارانش جهت طبقه بندی زبان ها، ارائه شواهد و مدارک جهت اثبات خویشاوندی دقیق آنها، مقایسه فرم های زبان های خویشاوند جهت تعیین رابطه دقیق خویشاوندیشان، ارائه روشهای مختلف جهت طبقه بندی زبان ها و اثبات این فرضیه که بیشتر زبانهای آسیایی و اروپایی از یک منبع مشترک یعنی هند و اروپایی مادر مشتق گردیده اند، رنج بسیاری را بر خود متحمل شده اند. آنچه در این اثر جالب بود قراردادن زبان ایرانی بعنوان یکی از برجسته ترین زیر طبقه خانواده زبانهای هند و اروپایی بود. وی در این کتاب اشاره می کند که متن های ایرانی که دارای قدمتی سه هزار ساله هستند یکی از بهترین شواهد و مدارک را جهت زبانشناسی تاریخی تامین کرده اند. این متن ها به دو لهجه به نامهای اوستا و فارسی باستان بجای مانده است . فارسی باستان که امروزه در کتیبه های داریوش و کوروش حفظ گردیده است ، کتیبه ای که برای زبانشناسان تاریخی از اهمیت زیادی برخوردار بوده متن بلندی است به سه زبان فارسی باستان، اکدی و ایلامی، که بر روی یک سخره سنگی در بیستون حک شده است . این کتیبه به خط میخی نوشته شده است . نوشته های فارسی راهی را جهت یادگیری خط میخی ارائه کردند. مهارت در خواندن متون فارسی باستان توسط دانشمندان سبب خواندن خط اکدی و سایر متون ایرانی که به خط میخی نوشته شده بود راههایی را جهت خواندن خط سومری هموار کردند. بدین ترتیب متون ایرانی و درک خط میخی از طریق آنها اجازه دسترسی به تاریخ خاورمیانه را از هزاره چهارم قبل از میلاد داد. در این پژوهش ، پس از یک مقدمه در باره طبقه بندی سلسله نسبی در زبان ها، از طبقه بندی نوع شناختی زبان، کاربرد اسناد مکتوب ، روش تطبیقی و بالاخره روش بازسازی درونی سخن به میان رفته است .