آنچه در این تحقیق بعنوان اساس و محور بحث ما مطرح شده این است که آیا روند فعلی تصویب معاهدات در کشورها، بعنوان یکی از طرق سنتی التزام به معاهده، همچنان بعنوان یک اصلی جلوه گر می باشد؟ بعبارت دیگر، آیا رویه عمومی کشورها، آراء فضایی و نظرات حقوق دانان بین المللی بیانگر وفاداری،اهمیت و توجه بیشتر به این فرایند می باشد؟ یا اینکه به لحاظ ضرورت تسریع و تسهیل موضوع انعقاد معاهدات بعنوان نتیجه گسترش مراودات بین المللی و با جایگزینی روشهای دیگر چون امضای تنها، قبولی، الحاق و ... بتدریج فرایند تصویب اهمیت سابق خود را از دست می دهد؟ بالاخره آیا در نظام حقوق داخلی ایران بر این امر توجه شده است ؟ با کنکاش در رویه کشورها، و از آنجا که عهدنامه 1969 وین دست کشورها را در انتخاب روش اعلام التزام به معاهده باز گذاشته است ، همچنین به لحاظ رشد روزافزون امر صنعت و تکنولوژی، تجارت و ... و نتیجتا گسترش مراودات و ارتباطات بین المللی میان کشورها و نیاز ضروری کشورها به تسریع و تسهیل ایجاد وسایل و ابزار دیپلماتیکی، چون معاهدات و نیاز وافر به قانونگذاری بین المللی از طریق ایجاد معاهدات چند جانبه و یا جهانی، بنظر می رسد که تصویب اهمیت سابق خود را از دست داده است و روند فعلی انعقاد معاهدات در ایران نیز بی تاثیر از این دگرگونیهای بین المللی نبوده است .

چکیده ندارد.