این تحقیق به منظور بررسی تاثیر تغذیه سطوح مختلف ماده سیلویی گیاه کامل جو بر کیفیت لاشه و عملکرد بره های نر پرواری انجام شد. در این آزمایش، 20 راس بره نر با میانگین وزن اولیه 3±22 کیلوگرم در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار و 5 تکرار به مدت 90 روز، پروار شدند. جیره پایه حاوی دانه جو، سبوس برنج، کاه گندم، سبوس گندم، تفاله چغندر قند، پودر ماهی، کربنات کلسیم و نمک به ترتیب 22،12،10،10،9، 6،7/0 و 3/0 درصد ماده خشک بود. تیمار های آزمایشی شامل: 1- جیره شاهد مکمل شده با ماده سیلویی گیاه کامل جو بدون سبوس برنج، 2- جیره شامل مکمل شده با ماده سیلویی گیاه کامل جو با 15 درصد سبوس برنج، 3- جیره شامل مکمل شده با ماده سیلویی گیاه کامل جو با 30 درصد سبوس برنج و 4- جیره شاهد مکمل شده با خصیل جو. مقدار خوراک مصرفی روزانه، وزن بدن، افزایش وزن روزانه و فراسنجه های ارزیابی لاشه در بین تیمارها تفاوت معنی داری داشت، به طوری که تیماری که از خصیل جو تغذیه کرده بود بیش ترین مقدار خوراک مصرفی روزانه، وزن بدن و افزایش وزن روزانه را داشت. نتایج این آزمایش نشان داد که تیمارهای آزمایشی تاثیر معنی داری روی قابلیت هضم مواد مغذی جیره های کاملا مخلوط نداشت. غلظت های تری گلیسرید، کلسترول و ldl در بره هایی که جیره مکمل شده با ماده سیلویی گیاه کامل جو با 15 درصد سبوس برنج را مصرف کرده بودند بالاتر بود. در پایان آزمایش 8 راس از بره ها کشتار شدند و لاشه های آن ها مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که جیره محتوی خصیل جو مطلوب ترین جیره برای رشد بره های نر است.

شهرستان بابلسر، یکی از شهرستانهای هفده گانه استان مازندران می باشد که در مرکز این استان واقع شده است و در طول یک نوار ساحلی حدود 30 کیلومتر قرار دارد. لذا با توجه به شرایط اقلیمی و پوشش گیاهی مناسب محل مناسبی برای تفریح و تفرج و جذب توریسم می باشد. تا قبل از انقلاب اسلامی، این شهرستان بعنوان یک مرکز توریستی در سطح کشور مطرح بوده و هر ساله تعداد زیادی از مسافرین و توریستهای داخل و خارج استان را در خود جای داده است . ولی بعد از انقلاب اسلامی، به مرور زمان از این نقش این شهرستان کاسته شده و بخاطر وجود عواملی چند از قبیل جنگ و غیره دولت توجه کمتری به زیباسازی شهر جهت جذب توریسم نموده است . و امروزه کل نقاط این شهرستان بیشتر دارای نقش کشاورزی می باشد. کشاورزی موجود در سطح این شهرستان بصورت سنتی، ملی و اعتقادی می باشد و محصولات و تولیدات کشاورزی در این شهرستان جزء محصولات معیشتی بوده و زارع به ناچار مجبور است که به کشت ، داشت و برداشت محصولات زراعی بپردازد. در اینجا باید گفت که اگرچه استعداد اصلی و واقعی این شهرستان برای توریسم بوده ولی نیاز به مواد غذایی، خواه ناخواه اجازهء رشد این صنعت را نداده است . و بیشتر به کشاورزی در سطح این شهرستان توجه شده است . بخش کشاورزی در سطح این شهرستان در طول تاریخ تحولات چشمگیری را بخود دیده است . قبل از اصلاحات ارضی، الگوی سرمایه داری وابسته، راه حل کشاورزی ایران را توسعه روابط سرمایه داری در روستاهای کشور و انجام اصلاحات ارضی توصیه و تجویز نموده است . از مهمترین نتایج اصلاحات ارضی در سطح روستاهای منطقه، تخلیه روستاها و مهاجرت روستائیان به سوی شهرها می باشد که در این دوران در سطح شهرستان با کاهش شاغلین بخش کشاورزی روبرو هستیم . این روند تا مقطع انقلاب اسلامی ادامه داشته است و به بخش کشاورزی توجه کمتری می شده است . بعد از انقلاب اسلامی با اعمال سیاستهای مختلف از سوی دولت ، از جمله تجدید نظر در قیمت تضمین شده برخی از محصولات اساسی در اوایل دهه 1360 قیمت پاره ای از این محصولات برنج افزایش یافت ، از اینرو بر سطح زیر کشت آن افزوده گشته و توجه بیشتری به کشت آن شده، بنابراین تعداد زارعین شاغل در بخش کشاورزی افزایش یافته است و نیروهای فعال روستایی موجود در شهرهای مجاور، به روستاهای این منطقه بازگشتند. در نهایت باید افزود از آنجائیکه امکانات توسعه سطوح زراعی در این مناطق بدلایل محدودیت اراضی تحت کشت چندان مقدور نمی باشد، لزوما" افزایش تولید در واحد سطح و تضمین انجام این زراعت در حد پتانسیل اراضی از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. در حال حاضر با تحقیقات مستمر مراکز تحقیقات کشاورزی و تهیه و ارائه بذور اصلاح شده با عملکردهای چشمگیر، بخشی از این تمهیدات در حال انجام می باشد . اضافه بر لزوم ایجاد شرایط مناسب کشت این محصول از قبیل تامین و تهیه آب زراعی و زهکشی و اصلاح اراضی، یکی از مهمترین فاکتورهای موثر در تثبیت و تضمین سطوح زیر کشت شالی و توسعه آن کنترل و مهار هزینه های تولید این محصول می باشد.