روش شناسی یا متدولژی امروزه یکی از مبادی مهم دستیابی به معارف گوناگون به حساب می آید، زیرا بیهوده است که بتوانیم همزمان با کسب روش یک علم، مضمون و محتوای آن را نیز ادراک کنیم . ذهن انسان و حیوان معتاد به شیوه های تجربی یادگیری است و درفراگرفتن نمونه های غیرمعتاد، به سختی و مشقت می افتد. ضروری است که قبل از هرگونه تعلیم و تربیت ، آموزش شیوه و متد آن، سرلوحه برنامه معلم قرار گیرد. اینک قرآن کریم بعنوان بزرگترین منبع شناخت هستی در اختیار ماست . معارف مختلف آن نیز با روشی بدیع و اسلوبی منحصر به فرد ارائه شده، که در عین سادگی و بساطت ، ناب ترین مضامین لازم را به انسانها تعلیم داده است . این واقعیت که قرآن "تنزیل رب عالمین" است ، هرگونه شک را دربارهء غنا و توانمندی آن طرد می کند، بنابراین چنین منبع عظیمی مسلما"در تعلیماتش از کارآمدترین شیوهء ممکن استفاده کرده است . برماست که آن روش را بشناسم و پیش از اینکه "قاری" خوبی برای قرآن باشیم، "قرآن شناس " شایسته ای محسوب شویم و یکایک دانشهای آن را با بذل دقت در روش عرضهء آنها بیاموزیم . از سوی دیگر،می دانیم که شالودهء همهء مضامین این کتاب آسمانی، پیرامون "اثبات خالق" میگردد، همانطور که کلیهء مباحث فلسفی و کلامی بر مبنای این موضوع است . قرآن کریم در عین اتکاء اساسی برفطرت و بداهت در اثبات صانع، روشی حکیمانه را نیز در این مهم بکار برده است . ما آن شیوه را به ترتیب اهمیت ، در بخشهای ذیل تبیین کرده ایم : -1آموزش صحیح مفهوم خدا یا علم ربوبیت -2 دلایل و براهین مکفی در اثبات خالق -3 موعظه حسنه با هدف تنویر قلوب -4 جدل به شیوهء برترین -5 طرد زمینه های الحاد از فکر و اعمال انسانها -6تمثیل، تشبیه و شهادت .