به منظور پی بردن به "علل عدم پیشرفت مراکز تحقیقاتی در ایران" از طریق پرسشنامه و مصاحبه و مراجعه به مراکز تحقیقاتی مختلف در سطح کشور، دراین رساله اطلاعاتی جمع آوری و سپس با استفاده از روشهای آماری رگرسیون تک متغیره و چند متغیره فرضیه اصلی " ایجادیک نظام واحد و منسجم تحقیقاتی که اولویت های پژوهشی کشور را تعیین نماید، باعث افزایش کارآئی مراکز تحقیقاتی می شود " و عوامل مختلفی که بنحوی در میزان کارآئی مراکز تحقیقاتی دخالت دارند، بررسی گردیده است . براین اساس بانک اطلاعاتی بعنوان اولین ومهمترین عامل در پیشرفت کارآئی مراکز تحقیقاتی، ارتباطات پژوهشی در سطح بین المللی در مقام دوم، جو تحقیقاتی، بوروکراسی، ارتباطات پژوهشی در سطح ملی، نیروهای محقق، بودجه، بکارگیری نتایج تحقیقات ، ارز، ادغام مراکز تحقیقاتی و ارزیابی پروژه های تحقیقاتی به ترتیب در مقام های بعدی قرار گرفتند . کلیه نتایج حاصله از این بررسی با آمار و برنامه ریزی های تحقیقاتی کشورهای پیشرفته مقایسه گردیده و پیشنهاداتی در زمینه های مختلف ارائه شده است .