یکی از ویژگیهای دوران صفوی 907-1135(هجری قمری)، تعمیم تشیع در ایران است که نهایتا" به وحدت مذهبی گرائید.برای تحقق این هدف ، مدارس دینی به طرز بی سابقه ای فزونی یافت و علوم شرعی رواج پیدا کرد و گروه کثیری از عالمان شیعی مذهب از خارج به داخل ایران جذب شدند.در نتیجه طلاب و دانشجویان برای تحصیل علوم دینی به حوزه های درسی روی آوردند.مراد و منظور از تهیه و تدوین رساله حاضر، بررسی نظام طلبگی و تشکیلات آموزشی ایران عصر صفوی است که برای این تحقیق از 117 منبع استفاده گردید:منابع اصلی 62 ماخذ 8(نسخه خطی فارسی -31 جلد چاپی 15 - رساله عربی و 8 کتاب به زبانهای اروپائی) و منابع فرعی 55 ماخذ 30(جلد فارسی 14 - کتاب عربی و 11 فقره ترجمه و مقاله از کتابهای اروپائی.)این پایان نامه با مقدمه ای (پیرامون منابع و ماخذ) و یک درآمد (تحولات کلی اجتماعی - سیاسی ایران عصر صفوی27() صفحه) شروع می شود و در سه بخش و هربخش در دوفصل 199(صفحه) پایان می یابد.بخش اول : جایگاه اجتماعی و سیاسی حوزه های علمیه عهد صفوی - فصل اول (تاریخچه فقه و فقهای شیعه از ابتدا تا پایان صفویه)، فصل دوم (مقامات و مراتب روحانیون صفوی)، بخش دوم: نظام و آئین تعلیم و تعلم حوزه های علمیه این دوره - فصل اول (آموزشگاهها و مدارس)، فصل دوم (دیدگاههای رایج درباره تعلیم و تربیت)، بخش سوم : هویت تاریخی دروس و علوم متداول حوزه های علمیه عهد صفوی، فصل اول (علوم نقلی و شرعی)، فصل دوم (علوم عقلی.)به ضمیمه یادداشتها و فهرست منابع .