آرایش زنان در ایران امروز از سوی گروه های گوناگون بسیار متفاوت معنا شده است. در این پژوهش به دنبال آن بودیم که معنای این کردار را، که آن را کرداری فرهنگی دانسته ایم، در قالب بررسی فرهنگ زیبایی در زندگی روزمره زنان شهر تهران از منظر خود زنان دریابیم تا با کمک آن پرتوی بر برساخت جنسیت زنان به واسطه این کردار بتابانیم. به این منظور، از رهیافت کیفی در تحقیق بهره برده ایم که در آن، نظریه و مفاهیم اولیه پیشینی فقط در حکم مفاهیم حساس به کار می آیند. در این پژوهش نیز با کمک این مفاهیم به مصاحبه با زنان پرداخته و سپس پیوندهای کردار آرایش و برساخت جنسیت ایشان را در مقولاتی نظری گرد آورده ایم. بنا به یافته های حاصل از مصاحبه ها، دریافتیم که زنان با آرایش به زنانگی خود سازمان داده و این کردار را در چند بعد با زنانگی در رابطه می دانند. اول اینکه آرایش را معرفتی زنانه می انگارند، دوم آنکه با آرایش نگاه مردانه و میل خود را مدیریت می کنند و سوم آنکه با این کردار در زندگی روزانه شان به صورت بندی جدیدی از جنسیت دست می یابند.