آلودگی منابع آب زیرزمینی و به طور کلی خاک ها، در سالهای اخیر تبدیل به یکی از جدی ترین مشکلات زیست محیطی در سراسر جهان شده است. از مهمترین این آلوده کننده ها، آلاینده های نفتی و به طور کل فرآورده هایی می باشند که در اثر نشت و یا تراوش در حین ذخیره سازی و یا انتقال، با نفوذ به خاک زیر سطح زمین، منابع آب زیرزمینی را آلوده می سازند. پتانسیل ورود گسترده این ترکیبات به خاک های زیرسطحی و منابع آب زیرزمینی، بررسی خصوصیات گسترش آنها را تبدیل به موضوعی حائز اهمیت نموده است. موفقیت در ارائه طرحی جهت احیاء و اصلاح محل های آلوده، بستگی به درک رفتار و توانایی پیش بینی گسترش این آلاینده ها در خاک زیر سطح زمین دارد. هدف از این تحقیق، بررسی فاکتورهای مهم و تاثیر گذار بر میزان گسترش آلودگی های نفتی در خاک های غیر اشباع و همچنین سفره های آب زیرزمینی و نیز بکارگیری موفق یک مدل عددی جهت شبیه سازی انتقال آلاینده های نفتی در آب و خاک زیر سطح زمین می باشد. جهت انجام تحقیق، از رویکرد مدلسازی عددی استفاده شده است. نتایج حاصل از مدلسازی های متعدد انجام گرفته نشانگر حساسیت قابل توجه جواب ها نسبت به تغییرات پارامترهایی همچون تاثیر مقادیر هدایت هیدرولیکی، گرادیان هیدرولیکی جریان در، ضرایب پخش و پراکندگی و ... می باشد. از نتایج بدست می توان در پیش بینی نحوه و میزان گسترش آلودگی نفتی ناشی از نشت و تراوش از یک منبع ذخیره و یا خطوط انتقال این فرآورده و همچنین اهمیت میزان تاثیر پارامترهای مختلف موثر بر انتشار آلودگی بهره جست. در نهایت نیز برخی راهکاری ژئوتکنیکی به منظور آلودگی زدایی از مناطق آلوده شده به آلودگی های نفتی مورد بررسی و کارایی آنها مورد ارزیابی قرار گرفته است.

hfghsdfh

مطالعه حاضر به قصد بررسی هر نوع ارتباطی بین غلظت آهن، مس، روی و سلنیوم با غلظت تروپونینiقلبی، مالون دی آلدهید، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی، آلبومین، بیلی روبین و اسیداوریک انجام شده است. از 178 بره با رنج سنی یک روز تا یک سال از مناطق مختلف استان خراسان رضوی نمونه-گیری انجام شد.غلظت آهن، مس، روی، سلنیوم، تروپونینiقلبی، مالون دی آلدهید، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی، آلبومین، بیلی روبین و اسیداوریک در نمونه های سرمی اندازگیری شد.براساس توزیع غیرپارامتریک داده ها، از روش های غیرپارامتریک برای شناسایی تفاوت های بین گروه های تعیین شده و همچنین برای شناسایی همبستگی بین پارامترهای اندازگیری شده استفاده شده است. غلظت تروپونینiقلبی به طور معنی داری در بره های دچار کمبود سلنیوم بالاتر بود. در بره های با میزان آهن پایین تر نسبت به میزان طبیعی آهن، میزان بیلی روبین و آلبومین به ترتیب، به طورمعنی دار نسبت به گروه آهن طبیعی بالاتر و پایین تر بود. همبستگی منفی معنی دار بین سلنیوم با تروپونینi قلبی مشاهده شده است. همبستگی منفی مشابهی همچنین بین آهن با سلنیوم، روی با بیلی روبین، آهن با مس، آهن با بیلی روبین، مالون دی آلدهید با بیلی-روبین و آلبومین با بیلی روبین شناسایی شده است. همبستگی مثبت معنی دار بین غلظت تروپونینiبا اسیداوریک، روی با آهن، روی با مس، روی با مالون دی آلدهید، روی با آلبومین، آهن با آلبومین، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی با اسیداوریک و بیلی روبین، مالون دی آلدهید با آلبومین و اسیداوریک با بیلی روبین مشاهده شده است. به نظر می رسدکه غلظت ریزمغزی ها یک نقش مهم در سیستم دفاع آنتی اکسیداتیو در بره ها بازی می کند.

آسیب اکسیداتیو گلبول های قرمز ناشی از ترکیبات دی سولفیدی پیاز عامل اصلی رخداد همولیز و کم خونی همولیتیک در دام ها است. در این مطالعه، تعداد 12 رأس بز ماده با سن 3-2 سال جهت مسمومیت تجربی با پیاز به مدت 3 ماه مورد بررسی قرار خواهند گرفت. دام های به ظاهر سالم خریداری شده و ضمن درمان ضد انگلی، سلامت آن ها به مدت 10 روز کنترل می گردد. سپس از تمامی دام ها نمونه های خون روز صفر اخذ خواهد شد. دام ها به طور تصادفی به 3 گروه چهارتایی تقسیم می شوند. در طول زمان اجرای طرح، دام های گروه اول صفر درصد، دام های گروه دوم 30 درصد و دام های گروه سوم به میزان 60 درصد جیره خود از گیاه سبز پیاز استفاده می نمایند. به ترتیب 100 درصد، 70 درصد و 40 درصد بقیه جیره مخلوطی از یونجه و کاه خواهد بود. هر 10 روز خونگیری انجام شده و این روند تا روز 60 ادامه می یابد. سپس پیاز از جیره حذف شده و تا روز 80 همانند گذشته نمونه گیری ادامه می یابد. علاوه بر روز صفر، هر 10 روز خونگیری از دام ها انجام خواهد شد. خون حاوی ماده ضد انعقاد برای اندازه گیری مقادیر هماتوکریت، هموگلوبین، مت هموگلوبین، بررسی شکنندگی گلبول های قرمز و خون حاوی فاقد ماده ضد انعقاد برای اندازه گیری میزان هموگلوبین آزاد سرم و آنزیم ldh استفاده خواهد شد. اگرچه ارتباط مشخصی بین مالون دی آلدهید و mcfدر بزها بدنبال خوردن پیاز مشاهده نشد، اما ارتباط مستقیم بین مالون دی آلدهید و ldhو همچنین بین مالون دی آدهید و هموگلوبین آزاد سرم می تواند نشان دهنده نقش پراکسیداسیون چربی در آسیب اکسیداتیو گلبول های قرمز بزهای مصرف کننده پیاز باشد. پراکسیداسیون لیپیدی گسترده در غشاء گلبول های قرمز منجر به گسستگی غشا و آزاد شدن هموگلوبین و آنزیم ldh به داخل سرم خون می گردد. هیچ تفاوت معنی داری از لحاظ میزان هماتوکریت، هموگلوبین، مت هموگلوبین، ldhو مالون دی آلدهید بین 2 گروه مصرف کننده پیاز دیده نشد. اما میزان mcfو هموگلوبین آزاد سرم در گروه آزمایش 2 بالاتر از گروه آزمایش 1 بود. این نتایج نشان می دهد که وسعت تخریب غشا گلبول قرمز که منجر به آزادسازی هموگلوبین می شود با میزان مصرف پیاز رابطه ی مستقیمی دارد. اگرچه این آسیب به اندازه ای نبود که منجر به کم خونی در بز شود و در این گونه دامی مصرف 60 درصد پیاز در جیره ی غذایی منجر به کم خونی بارز و قابل توجه نمیشود

مطالعه حاضر با هدف بررسی تغییرات غلظت سرمی آلبومین، بیلی روبین، اسیداوریک، آهن، مس، روی، ظرفیت تام اتصال به آهن، مالون دی آلدهید و بتاهیدروکسی بوتیرات طی دوره ی انتقال و همچنین بررسی روابط بین آنها و اثر این فاکتورها بر رخداد کتوز تحت بالینی انجام شده است . 52 رأس گاو هولشتاین سالم با شرایط تغذیه ای مشابه انتخاب شده و از هر گاو چهار نوبت خونگیری انجام شد: 3 و 1 هفته قبل از زایش و 1 و 3 هفته بعد از زایش. بیشترین غلظت مالون دی آلدهید در هفته اول پس از زایش و بیشترین غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات و بیلی روبین نیز در هفته اول پس از زایش مشاهده گردید. در مقابل، مقادیر مس، روی، آلبومین، اوریک اسید و ظرفیت تام اتصال به آهن در سرم خون پس از زایش کاهش یافتند. در مورد آهن تفاوت معنی داری بین زمان های مختلف مشاهده نشد. پیش از زایش، بین روی و آلبومین ارتباط مثبت معنی داری وجود داشت و همین ارتباط بین آهن و ظرفیت تام اتصال به آهن نیز مشاهده گردید. در این زمان بین آهن با هر دو فاکتور بتاهیدروکسی بوتیرات و اوریک اسید، و همچنین بین اوریک اسید و ظرفیت تام اتصال به آهن همبستگی منفی معنی دار وجود داشت. درمورد نمونه های پس از زایش، بین مالون دی آلدهید و بتاهیدروکسی بوتیرات همبستگی معنی دار و مثبت مشاهده شد. همبستگی مشابه بین آهن و ظرفیت تام اتصال به آهن هم دیده شد. ارتباط منفی و معنی داری بین روی و مالون دی آلدهید و همچنین بین روی و بتاهیدروکسی بوتیرات هم در پس از زایش وجود داشت. علاوه بر این، نتایج آنالیز رگرسیون لوجستیک نشان داد که افزایش غلظت روی و اوریک اسید سرم خون در هفته اول قبل از زایش و همچنین افزایش غلظت روی در هفته اول پس از زایش شانس ابتلا به کتوز تحت بالینی را کاهش می دهد. ولی با افزایش غلظت مالون دی آلدهید سرم خون در هفته اول پس از زایش، شانس ابتلا به کتوز تحت بالینی افزایش می یابد. حداکثر مقدار مالون دی آلدهید و حداقل مقدار آنتی اکسیدان ها در هفته اول پس از زایش نشان می دهد که طی دوره انتقال بیشترین استرس اکسیداتیو در هفته اول پس از زایش رخ می دهد. به علاوه نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که افزایش مالون دی آلدهید و کاهش آنتی اکسیدان های روی و اوریک اسید طی دوره انتقال به ویژه در هفته اول پس از زایش، خطر ابتلای گاو به کتوز تحت بالینی را افزایش می دهد .

مطالعه حاضر با هدف بررسی تغییرات شاخص های استرس اکسیداتیو به دنبال بیهوشی عمومی با داروهای پروپوفول و ایزوفلوران در گربه انجام شده است. تعداد 12 گربه نر و ماده به صورت تصادفی به دو گروه 6 تایی تقسیم شده و در هر گروه حیوانات با رژیم بیهوشی متفاوتی بیهوش شدند. ابتدا در هر دو گروه آسپرومازینبه میزان 1/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت عضلانی به عنوان پیش بیهوشی تزریق شد. در گروه اول بعد از حدود 20 دقیقه، پروپوفول 10 درصد به میزان3میلی-گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت وریدی و آهسته تزریق شد تا القای بیهوشی صورت گیرد. سپس در داخل نای لوله نایی قرار داده و مسیر تنفسی حیوان به اکسیژن متصل گردید. برای ادامه بیهوشی از پروپوفول به میزان 3/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در هر دقیقه به صورت انفوزیون با پمپ مخصوص استفاده شد. در گروه دوم نیز بعد از حدود 20 دقیقه، مخلوط کتامین با دوز 6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و دیازپام با دوز 28/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت وریدی و آهسته تزریق گردید تا القای بیهوشی صورت گیرد. سپس در داخل نای لوله نایی قرار داده و حیوان به دستگاه بیهوشی متصل گردید. برای ادامه بیهوشی از ایزوفلوران (بین 3- 2 درصد) استفاده شد. بیهوشی در هر دو گروه به مدت 120 دقیقه به طول انجامید. نمونه خون وریدی از تمامی گربه ها در زمان های قبل از شروع بیهوشی (زمان صفر)، در اواسط بیهوشی (دقیقه 60)، انتهای بیهوشی (دقیقه 120) و 24 ساعت پس از شروع بیهوشی اخذ گردید و شاخص های استرس اکسیداتیو شامل فعالیتآنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و گلوکز 6 فسفات دهیدروژناز و نیز میزان مالون دی آلدهیددر همولیز گلبول های قرمز و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی در سرم اندازه-گیری شدند. در مطالعه حاضر به دنبال مقایسه دوگروه، 24 ساعت پس از شروع بیهوشی کاهش فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز و افزایش فعالیت آنزیم گلوکز 6 فسفات دهیدروژناز در گروه ایزوفلوران دیده شد. این نتایج نشان می دهد که به دنبال بیهوشی با داروی ایزوفلوران افزایش تولید گونه های فعال اکسیژن رخ می دهد، که این امر سبب تغییراتی در فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان گلبول های قرمز گربه در گروه ایزوفلوران می-شود. از طرف دیگر 24 ساعت پس از شروع بیهوشی، مقدار مالون دی آلدهید در گروه ایزوفلوران بیشتر از گروه پروپوفول بود. بنابراین می توان این گونه بیان نمود که در گروه ایزوفلوران میزان تولید گونه های فعال اکسیژن و متعاقب آن آسیب اکسیداتیو و پراکسیداسیون لیپیدی گلبول های قرمز بیشتر از گروه پروپوفول است، به-گونه ای که سیستم آنتی اکسیدان گلبول های قرمز توان مواجهه و مقابله با آن را ندارد.

دیازینون یکی از شناخته ترین حشره کش های ارگانوفسفره است که سال هاست به فراوانی در کشاورزی و مصارف خانگی استفاده می شود و می تواند منجر به عوارض ناخواسته ای در گونه های غیر هدف از جمله انسان و حیوان شود. از این رو هدف از این مطالعه، ارزیابی اثرات حفاظتی کاپتوپریل به عنوان داروی آنتی اکسیدانی واجد تیول، در برابر استرس اکسیداتیو ناشی از سم دیازینون در رت بود. به این منظور 28 سر رت نر نژاد ویستار به صورت تصادفی در 4 گروه مختلف تقسیم شدند. کاپتوپریل (روزانه با دوز mg/kg 10 به صورت حل شده در آب مقطر)، دیازینون (روزانه با دوز mg/kg 10 به صورت حل شده در روغن ذرت) و مجموعه-ای از کاپتوپریل- دیازینون به رت ها از طریق گاواژ به مدت 7 هفته خورانده شد. در پایان مطالعه، شاخص-های استرس اکسیداتیو شامل مالون دی آلدهید، گروه های تیول و ظرفیت تام آنتی اکسیدانتی در سرم، آنزیم-های آنتی اکسیدانی موجود در همولیزه گلبول های قرمز شامل سوپر اکسید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و گلوکز-6-فسفات دهیدروژناز و همچنین پارامترهای خون شناسی در بین گروه های مختلف و به صورت مقایسه ای با گروه کنترل مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج مطالعه حاضر، افزایش معنی داری (p < 0.001) را در مقادیر مالون دی آلدهید در گروه دیازینون نسبت به سایر گروه ها نشان داد. در ارتباط با فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز چنین نتیجه گیری شد که فعالیت این آنزیم در گروه دیازینون به طور معنی داری بیشتر از سایر گروه ها بود (p< 0.008). رت های گروه کاپتوپریل- دیازینون افزایش معنی داری (p< 0.008) را در فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز در مقایسه با سایر گروه ها نشان دادند.. همین طور دراین مطالعه کاهش معنی داری (p<0.008) در فعالیت آنزیم گلوکز-6-فسفات دهیدروژناز در گروه کاپتوپریل نسبت به گروه های کاپتوپریل – دیازینون و دیازینون مشاهده گردید. هیچ گونه تغییر قابل توجهی در مورد سایر شاخص های استرس اکسیداتیو و پارامترهای خون شناسی در میان گروه های مورد مطالعه دیده نشد. از انجام این مطالعه چنین نتیجه گیری می شود که تجویز دیازینون به صورت مزمن موجب افزایش پراکسیداسیون چربی ها و فعالیت آنزیم آنتی اکسیدان سوپراکسید دیسموتاز می شود که این امر حاکی از ایجاد استرس اکسیداتیو می باشد. این مطالعه همچنین اثرات حفاظتی داروی کاپتوپریل را به عنوان یک آنتی-اکسیدان در تخفیف روند پراکسیداسیون چربی ها و تغییرات آنزیمی ناشی از سم دیازینون، را نشان می دهد.

چکیده اثرات مسمومیّت مزمن با سم دیازینون بر شاخص های استرس اکسیداتیو در کبد رت به کوشش: آسیه کریمانی دیازینون یک حشره کش ارگانوفسفره می باشد که به فراوانی مورد استفاده قرار می گیرد. مکانیسم اصلی سمیّت زایی دیازینون، مهار آنزیم استیل کولین استراز می باشد. با این وجود در برخی منابع ذکر شده است که مکانیسم های دیگر از جمله استرس اکسیداتیو نیز، در سمیّت با سم دیازینون، به ویژه مسمومیت مزمن با آن نقش دارند. از این رو هدف از این مطالعه، ارزیابی اثرات مسمومیّت مزمن با سم دیازینون بر شاخص های استرس اکسیداتیو شامل مالون دی آلدئید، گروه تیول و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی (frap) در کبد رت می باشد. به علاوه مطالعه ای در رابطه با حضور یا عدم حضور سم دیازینون در بافت کبد طی مسمومیت مزمن با این سم صورت نگرفته است. از این رو در این مطالعه به ردیابی سم دیازینون در بافت کبد به وسیله ی دستگاه gc-mass ، طی مسمومیت مزمن با این سم، خواهیم پرداخت. به این منظور 14 سر رت نر نژاد ویستار به صورت تصادفی در 2 گروه دیازینون و کنترل تقسیم شدند. دیازینون (روزانه با دوز mg/kg 10 به صورت حل شده در روغن ذرت) از طریق گاواژ به مدت 7 هفته به رت ها خورانده شد. در پایان مطالعه، شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت کبد دو گروه دیازینون و کنترل مورد اندازه گیری قرار گرفتند. همچنین برای تایید روش کار، در مراحل ردیابی دیازینون در بافت کبد توسط دستگاه gc-mass ، 8 سر رت نر نژاد ویستار که تا کنون هیچ مواجهه ای با سم دیازینون نداشتند تهیه گردید و کبد آن ها همراه با 8 غلظت مختلف سم جهت تهیه منحنی (spike) ارزیابی گردید. نمونه های کبد گروه کنترل و دیازینون نیز استخراج گشته و در انتها نمونه های استاندارد و کبد گروه های دیازینون و کنترل، پس از آماده سازی به دستگاه تزریق شدند.. نتایج مطالعه حاضر، افزایش معنی داری (p < 0. 01) را در مقادیر مالون دی آلدهید در گروه دیازینون نسبت به گروه کنترل نشان داد. علاوه بر آن کاهش معنی دار گروه تیول و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی در گروه دیازینون نسبت به گروه کنترل مشاهده گردید <0.001) (p. در نتاج حاصل از آنالیز دستگاه gc-mass ، نمونه ی استاندارد با مراجعه به کتابخانه ی دستگاه با سم دیازینون تطابق داشت. همچنین دیازینون در تمامی نمونه های اسپایک جداسازی گشت که بیانگر صحیح بودن مراحل کار می باشد. اما از 7 نمونه ی کبد مربوط به گروه دیازینون تنها یک نمونه پیک کوچکی از دیازینون را نشان داد. در سایر نمونه های کبد گروه دیازینون مشابه با نمونه های گروه کنترل، هیچ نشانی از دیازینون یافت نشد. از انجام این مطالعه چنین نتیجه گیری می شود که مسمومیت مزمن با سم دیازینون موجب افزایش پراکسیداسیون چربی ها و همچنین کاهش مقادیر گروه تیول و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی می شود، که این امر حاکی از ایجاد استرس اکسیداتیو در این ارگان می باشد. همچنین عدم ردیابی دیازینون در بافت کبد بدنبال مسمومیّت مزمن نشان دهنده ناپایداری این سم می باشد. کلمات کلیدی: دیازینون، مسمومیّت مزمن، استرس اکسیداتیو، کبد، رت. ?

آمارها نشان دهنده‎ی میزان زیاد شیوع مشکلات رفتاری در سگ‎های خانگی ایران است. بر اساس مطالعات گذشته شایع‎ترین مشکلات رفتاری گزارش شده در سگ‎های خانگی ارجاع شده به بیمارستان دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد به ترتیب عبارتند از: جنب و جوش و فعالیت بیش از حد، پرخاشگری، حمله و تهاجم به انسان‎ها، تخریب و به هم ریختن محیط ، ادرار و مدفوع کردن در محل نامناسب، پرخاشگری و حمله و تهاجم به سگ‎های دیگر و ترسو بودن. مطالعه‎ی پایلوت حاضر با هدف اندازه‎گیری مقادیر سرمی شاخصه‎های کارکرد تیروئید (شامل t4 تام، t4 آزاد، t3 تام، t3 آزاد و tsh) در سگ‎های تریر مبتلا به 6 مشکل رفتاری شایع (فوق الذکر) و مقایسه‎ی آنها با مقادیر سرمی شاخصه‎های کارکرد تیروئید در سگ‎های تریر فاقد هر نوع مشکل رفتاری انجام گرفت. بدین منظور با استفاده از یک پرسشنامه‎ی استاندارد که توسط صاحبان سگ ها تکمیل شد، تعداد 18 قلاده سگ تریر مبتلا به حداقل یکی از 6 مشکل رفتاری شایع (فوق الذکر) و 14 قلاده سگ تریر فاقد هر نوع مشکل رفتاری انتخاب شدند. سپس مقادیر سرمی شاخصه‎های کارکرد تیروئید در سرم این حیوانات با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. نتایج مطالعه‎ی حاضر نشان دهنده‎ی عدم وجود تفاوت معنی دار بین سطح سرمی شاخصه‎های کارکرد تیروئید در سگ‎های تریر مبتلا به مشکلات رفتاری و سگ‎های تریر فاقد مشکل رفتاری بود. انجام مطالعات تکمیلی با اندازه‎گیری آنتی‎بادی‎های آنتی تیروئید و نیز آزمون تحریک tsh به منظور ارزیابی مجدد نتایج مطالعه‎ی حاضر ضروریست. کلمات کلیدی: مشکلات رفتاری، سگ، t4 تام، t4 آزاد، t3 تام، t3 آزاد، tsh

مطالعه ی حاضر با هدف بررسی روند تغییرات شاخص های استرس اکسیداتیو همزمان با تغییرات خون شناسی و پروفایل آهن و همچنین ارتباط بین آن ها در گوساله های شیری تازه متولد شده انجام شده است. به این منظور30 رأس گوساله نژاد هولشتاین به ظاهر سالم به تعداد مساوی از نظر جنسیت (نر و ماده بودن) انتخاب شدند. تمامی گوساله های مورد مطالعه طی زایمان طبیعی متولد شده و گوساله ها به گونه ای انتخاب شدند که از نظر شکم زایشی مادرانشان در سه گروه ده تایی یک شکم زایش، دو شکم زایش و سه شکم زایش قرار گرفتند. نمونه¬گیری از هر گوساله در 5 نوبت انجام شد. خون¬گیری در زمان 48-24 ساعت اول پس از تولد و پس از آن در روزهای 7 و 14 و 21 و 28 بعد از تولد صورت گرفت. نمونه¬گیری از ورید وداج با استفاده از ونوجکت با سر سوزن شماره 18 انجام گرفت. از هر گوساله cc10 خون گرفته ¬شد که حدود cc2 از آن به لوله¬ حاوی ماده¬ی ضد انعقاد edta جهت انجام آزمایشات خون شناسی و تهیه ی همولیزه ی گلبول های قرمز خون و الباقی آن به لوله بدون هیچ گونه افزودنی، جهت لخته شدن و جدا شدن سرم، منتقل ¬گشت. بر روی هر نمونه، آزمایشات خون¬ شناسی و بیوشیمیایی شامل اندازه¬گیری mchc،mch ،mcv ، pcv، hb ،rbc،wbc ، plt، پروتئین تام، فیبرینوژن، آهن، tibc و درصد اشباع ترانسفرین و همچنین بررسی شاخص¬های استرس اکسیداتیو شامل اندازه گیری مالون دی آلدهید همولیزه گلبول های قرمز و مالون دی آلدهید، گروه تیول و ظرفیت تام آنتی¬اکسیدانی (frap) سرم خون انجام گرفت. پس از اندازه¬گیری پارامتر¬ها و انجام تحلیل¬های آماری، مقادیر هماتوکریت، هموگلوبین،mcv ، mch و گروه تیول (به عنوان شاخص آنتی اکسیدانی) یک روند نزولی را در طی ماه اول زندگی نشان دادند و کمترین مقدار آن ها در انتهای دوره دیده شد. بر عکس، مالون دی آلدهید همولیزه و سرم خون روند صعودی را نشان دادند. پروفایل آهن شامل آهن سرم خون،tibc و درصد اشباع ترانسفرین نیز از یک روند صعودی در طی مطالعه برخوردار بودند. از لحاظ frap تغییر معنی داری در طی زمان مشاهده نگردید. به دنبال ارزیابی ارتباط بین شاخص های مختلف با استفاده از آزمون پیرسون، رابطه مثبت معنی داری بین مقدار frap و غلظت آهن سرم خون و tibc در 7 و 21 روزگی، رابطه منفی معنی داری بین مقدار مالون دی آلدهید گلبول قرمز و تعداد گلبول های قرمز در 48-24 ساعت ابتدایی پس از تولد و ارتباط مثبت معنی داری بین frap و مقدار pcv غلظت هموگلوبین و تعداد گلبول های قرمز در 21 روزگی نشان داده شد. همچنین به دنبال مقایسه استرس اکسیداتیو و پروفایل آهن در دو گروه کم خون و غیر کم خون، مقدار مالون دی آلدهید گلبول های قرمز در گروه کم خون افزایش معنی داری در مقایسه با گروه غیر کم خون در انتهای دوره نشان داد (p<0.05). آهن و tibc نیز در گروه کم خون کاهش معنی داری در مقایسه با گروه غیر کم خون در زمان های مختلف نشان دادند (p<0.05). روند صعودی مالون دی آلدهید در گوساله های مورد مطالعه، همراه با افزایش مقدار مالون دی آلدهید گلبول های قرمز در گوساله های کم خون در مقایسه با گوساله های غیر کم خون و رابطه منفی معنی دار بین مقدار مالون دی آلدهید گلبول قرمز و تعداد گلبول های قرمز می توانند شواهدی از نقش استرس اکسیداتیو در آسیب گلبول های قرمز و بروز کم خونی در هفته های ابتدایی زندگی گوساله باشند. عدم تغییر معنی دار frap (به عنوان شاخصی از ظرفیت آنتی اکسیدان های غیر پروتئینی خون) و حتی روند کاهشی گروه تیول می توانند به عنوان شواهدی از عدم کفایت سیستم آنتی اکسیدانی بدن در بدو تولد در دفاع علیه تولید بیش از حد رادیکال های آزاد و فراهم شدن زمینه رخداد استرس اکسیداتیو در ابتدای زندگی گوساله در نظر گرفته شوند.

آلودگی منابع آب زیرزمینی و به طور کلی خاک ها، در سالهای اخیر تبدیل به یکی از جدی ترین مشکلات زیست محیطی در سراسر جهان شده است. از مهمترین این آلوده کننده ها، آلاینده های نفتی و به طور کل فرآورده هایی می باشند که در اثر نشت و یا تراوش در حین ذخیره سازی و یا انتقال، با نفوذ به خاک زیر سطح زمین، منابع آب زیرزمینی را آلوده می سازند. پتانسیل ورود گسترده این ترکیبات به خاک های زیرسطحی و منابع آب زیرزمینی، بررسی خصوصیات گسترش آنها را تبدیل به موضوعی حائز اهمیت نموده است. موفقیت در ارائه طرحی جهت احیاء و اصلاح محل های آلوده، بستگی به درک رفتار و توانایی پیش بینی گسترش این آلاینده ها در خاک زیر سطح زمین دارد. هدف از این تحقیق، بررسی فاکتورهای مهم و تاثیر گذار بر میزان گسترش آلودگی های نفتی در خاک های غیر اشباع و همچنین سفره های آب زیرزمینی و نیز بکارگیری موفق یک مدل عددی جهت شبیه سازی انتقال آلاینده های نفتی در آب و خاک زیر سطح زمین می باشد. جهت انجام تحقیق، از رویکرد مدلسازی عددی استفاده شده است. نتایج حاصل از مدلسازی های متعدد انجام گرفته نشانگر حساسیت قابل توجه جواب ها نسبت به تغییرات پارامترهایی همچون تاثیر مقادیر هدایت هیدرولیکی، گرادیان هیدرولیکی جریان در، ضرایب پخش و پراکندگی و ... می باشد. از نتایج بدست می توان در پیش بینی نحوه و میزان گسترش آلودگی نفتی ناشی از نشت و تراوش از یک منبع ذخیره و یا خطوط انتقال این فرآورده و همچنین اهمیت میزان تاثیر پارامترهای مختلف موثر بر انتشار آلودگی بهره جست. در نهایت نیز برخی راهکاری ژئوتکنیکی به منظور آلودگی زدایی از مناطق آلوده شده به آلودگی های نفتی مورد بررسی و کارایی آنها مورد ارزیابی قرار گرفته است.

چکیده تاثیر تغذیه مکمل¬های سلنیوم-متیونین و کروم-متیونین بر عملکرد و پاسخ فیزیولوژیک به تنش انتقال و تست تحمل گلوکز بره¬های ماده بلوچی و عملکرد گوسفندان پیرامون¬زایش در چند آزمایش بررسی شد. در آزمایش نخست تاثیر افزودن مکمل سلنیوم-متیونین به میزان 5/1 میلی¬گرم در کیلوگرم خوراک و کروم-متیونین به میزان 8/0 میلی¬گرم و ترکیب این دو مکمل در 24 بره ماده بلوچی بررسی¬شد. نتایج آزمایش نشان-داد که تغذیه بره¬ها با مکمل¬های کروم و سلنیوم-کروم سبب افزایش مصرف خوراک شد (0001/0>p). گروه تغذیه¬شده با کروم افزایش وزن روزانه بالاتری در¬مقایسه با کنترل داشت (007/0=p). تغذیه مکمل¬های سلنیوم و کروم سبب کاهش ضریب تبدیل غذایی شد (05/0>p). بره¬های تغذیه¬شده با سلنیوم، کروم و سلنیوم-کروم نسبت t3 به t4 بالاتری داشتند (05/0>p). انتقال دام¬ها در شرایط نامناسب سبب کاهش مصرف خوراک در گروه کنترل شد (003/0=p). گروه تغذیه¬شده با کروم غلظت گلوکز خون کمتری پیش (029/0=p) و پس¬از تنش (016/0=p) داشت. تنش انتقال سبب افزایش غلظت کورتیزول خون در گروه کنترل شد (085/0=p). غلظت منیزیم خون نیز در گروه کنترل پس¬از¬تنش کاهش یافت (034/0=p). همچنین استفاده از مکمل¬های سلنیوم و کروم سبب کاهش غلظت مالون¬دی¬الدهاید (mda)، به¬عنوان شاخص پراکسیداسیون لیپیدی، شد (05/0>p). نتایج تست تحمل گلوکز (gtt) نشان¬داد که سطح زیر منحنی (auc) گلوکز خون بره¬های گروه کروم در بازه زمانی 0-120 دقیقه کمتر از کنترل بود (026/0=p) در¬حالی¬که هر سه گروه تحت¬تیمار مکمل، auc گلوکز و انسولین پایین¬تری در بازه زمانی 0-180 دقیقه داشتند (05/0>p). این نتایج حاکی از بهبود عملکرد و حساسیت انسولینی با تغذیه مکمل¬های سلنیوم و کروم بود. در آزمایش دوم اثر تغذیه 5 میلی¬گرم در روز سلنیوم-متیونین و 3 میلی¬گرم کروم-متیونین و ترکیب این دو بر عملکرد 32 راس گوسفند آبستن تحت¬محدودیت انرژی (60% نیازها) بررسی¬شد. نتایج آزمایش نشان-داد که گوسفندان تغذیه¬شده با سلنیوم (0007/0=p) و کروم (0001/0=p) کاهش وزن کمتری داشتند. همچنین گروه کروم و سلنیوم-کروم مصرف خوراک بالاتری داشتند (05/0>p). تغذیه سلنیوم، کروم و ترکیب این دو سبب کاهش کلسترول خون شد (05/0>p). گروه¬های تغذیه¬شده با مکمل، mda کمتری در 2 هفته قبل و 1 هفته بعد¬از¬زایمان داشتند (05/0>p). گروه تغذیه¬شده با سلنیوم-کروم، سلنیوم خون بالاتری نسبت¬به کنترل پس¬از¬زایمان داشت (013/0=p).گروه سلنیوم-کروم، چربی شیر بالاتر و گروه کروم، لاکتوز و مواد جامد غیرچربی (snf) بالاتری داشتند (05/0>p). غلظت سلنیوم شیر در گوسفندان گروه¬های سلنیوم و سلنیوم-کروم بالاتر از گروه کنترل بود (05/0>p). وزن تولد بره¬های گوسفندان تغذیه¬شده با مکمل¬های سلنیوم و کروم و ترکیب این دو تمایل¬به افزایش داشت (1/0>p). به¬طور کلی نتایج این پژوهش حاکی از اثرات مفید مکمل¬های سلنیوم و کروم بر رشد بره¬های ماده و همچنین بهبود¬نسبی اثرات محدودیت¬انرژی بر گوسفندان پیرامون¬زایش بود.

عبارت «مشکلات رفتاری» یک اصطلاح کاملاً متأثر از نظرات فردی است. رفتاری که در نظر شخصی، یک مشکل را تداعی می‎کند ممکن است در نگاه دیگری امری طبیعی و پذیرفته شده باشد. صرف¬نظر از «واژه شناسی» این عبارت، آن چه حقیقت امر و مورد پذیرش همه محققین است، آن است که «هر گونه رفتاری (بسته به نظر صاحب حیوان) که ناخوشایند، دردسرآفرین و غیر قابل تحمل باشد، قطعاً یک مشکل رفتاری است.» ) ( آمارها نشان¬دهنده‎ی درصد بالای بروز مشکلات رفتاری در سگ‎های خانگی ایران است. بر اساس مطالعه‎ی خوش نگاه و همکاران (2011)، بیش از 86 درصد از سگ‎های خانگی حداقل دچار یک مشکل رفتاری هستند. بر اساس نتایج این مطالعه، شایع‎ترین مشکلات رفتاری گزارش شده در سگ‎های مراجعه کرده به بیمارستان دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد به ترتیب عبارتند بوده‎اند از: جوش و فعالیت بیش از حد، پرخاشگری، حمله و تهاجم به انسان‎ها، تخریب و به هم ریختن محیط، ادرار و مدفوع کردن در محل نامناسب، پرخاشگری، حمله و تهاجم به سگ¬های دیگر و ترسو بودن (1). تحقیقات مختلف تاکنون تأثیر برخی از عوامل را در بروز مشکلات رفتاری روشن ساخته‎اند؛ از جمله‎ی این عوامل می‎توان به نژاد، سن، جنس، عقیم بودن یا نبودن، مدت و محل نگهداری و میزان آشنایی صاحب حیوان با اصول نگهداری تربیت حیوانات خانگی اشاره کرد ( ). متابولیسم اکسیداتیو در پاتولوژی سلولی خیلی با اهمیت است. عوامل اکسیدان به ساختار سلولی، ماتریکس خارج سلولی، عملکرد مژه¬ها و ساختار ژنتیکی یک سلول از طریق تخریب dna، زیان می¬رسانند. عوامل اکسیدان به آسیب¬های وابسته به غشا در سامانه¬ی عصبی- مرکزی مرتبطند و ممکن است نقش مهمی در اختلالات عصبی- نورونی داشته باشند. مطالعات بسیاری نشان داده¬اند که آسیب عصبی وابسته به عوامل اکسیدان در پاتوفیزیولوژی شیزوفرنی ، افسردگی و اختلال دو شخصیتی دارای نقش هستند ) .( عناصر کمیاب و آنتی اکسیدان ها نقشی اساسی در روند فیزیولوژیک سیستم عصبی دارند. فرضیه‎ی مهم مورد بحث در تحقیقات اخیر، وجود ارتباط بین استرس اکسیداتیو و «رفتار» است. بنابراین، مطالعه‎ی حاضر با هدف اندازه‎گیری مقادیر سرمی عناصر کمیاب (مس، آهن و روی) و آنتی اکسیدان ها (مالون دی¬آلدهید، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و گروه تیول) در سگ‎های تریر مبتلا به مشکلات رفتاری شایع و مقایسه‎ی آن¬ها با مقادیر سرمی عناصر کمیاب و آنتی-اکسیدان ها در سگ‎های تریر فاقد هر نوع مشکل رفتاری انجام گرفت.

مطالعه حاضر با هدف بررسی برخی فاکتورهای هماتولوژی، بیوشیمیایی، عناصر کمیاب و شاخص های استرس اکسیداتیو در گاوهای مبتلا به جابجایی شیردان به چپ انجام گرفت. نمونه‎ی خون از ورید وداج 60 گاو شیری بالغ نژاد هلشتاین شامل 30 گاو سالم و 30 گاو دچار lda اخذ شد و در دو لوله یکی حاوی edta برای اندازه گیری فاکتورهای هماتولوژی و دیگری در لوله‎ی شیشه ای بدون ماده‎ی ضد انعقاد برای جداسازی سرم و اندازه گیری سایر فاکتورها قرار داده شد. نمونه ها در کنار یخ به آزمایشگاه انتقال و در ظرف کمتر از 24 ساعت سرم خون جدا شد. پروفایل کامل هماتولوژی و فاکتورهای بیوشیمیایی شامل کلسیم، منیزیم، فسفر، ast، cpk، alp، ggt، بیلی روبین، اسید اوریک، آلبومین، گلوکز، کلسترول، تری گلیسرید، اوره و کراتینین و همچنین عناصر کمیاب و شاخص های استرس اکسیداتیو شامل ظرفیت تام آنتی اکسیدانی(frap) ، مالون دی آلدئید (mda)، مس، آهن، روی و سلنیوم اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بین دو گروه تحت بررسی از نظر فاکتور های pcv ، rbc، mchc ، lymphocyte ، monocyte ، fibrinogen ، bilirubin ، ast ، albumin، alp، cholesterol ، calcium، uric acid اختلاف آماری معنی‎داری وجود دارد . از نظر سایر فاکتورهای هماتولوژی و بیوشیمیایی و همچنین شاخص های استرس اکسیداتیو و عناصر کمیاب، هیچ گونه اختلاف معنی‎داری مشاهده نشد. دهیدراتاسیون در افزایش pcv، استرس یا عفونت‎های احتمالی ابتدای زایش در افزایش معنی دار مونوسیت‎ها و کاهش لنفوسیت‎ها در گاو های مبتلا به lda در مقایسه با گاوهای سالم می‎توانند نقش داشته باشند. احتمالاً بی اشتهایی و محرومیت غذایی باعث کاهش آلبومین و کلسترول در گاوهای مبتلا به جابجایی شیردان شده است. کاهش معنی دار کلسیم در گاوهای دچار lda در مقایسه با گروه کنترل به دلیل کم اشتهایی از یک سو و ترشح شیر و خروج کلسیم از آن از سوی دیگر می‎باشد. فیبرینوژن به عنوان یک پروتئین فاز حاد مثبت می‎تواند در اوایل بیماری افزایش پیدا کند. احتمالاً لیپیدوز کبدی در افزایش آنزیم ast و گرسنگی و انسداد مجرای صفراوی در افزایش بیلی روبین در گاوهای دچار lda نسبت به گروه کنترل موثر می‎باشند. در مجموع می توان گفت در lda، وقوع استرس اکسیداتیو بویژه چنانچه بیماری زودهنگام تشخیص داده شود، قابل ملاحظه نمی باشد.

دیازینون، یکی از انواع سموم ارگانوفسفره متوسط الاثر بوده که به دلیل دارا بودن اثرات سوء کمتر نسبت به سایر ارگانو فسفره ها و دارا بودن خاصیت حشره کشی و کنه کشی مناسب، مصرف گسترده تری به ویژه در ایران دارا می باشد. یکی از مکانیسم های سمیت دیازینون استرس اکسیداتیو ناشی از تولید رادیکال های اکسیژن و لیپیدپراکسیداسیون است. از طرفی ترت بوتیل هیدرو کوئینون، بر اساس شواهدی می تواند سلول ها را در برابر آسیب اکسیداتیو ناشی از رادیکال های آزاد محافظت نماید. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات مسمومیت مزمن سم دیازینون بر روی بافت های مختلف رت و نیز بررسی اثرات احتمالی محافظتی tbhq در جلوگیری از بروز آسیب اکسیداتیو دیازینون در این بافت ها طراحی شد.گروه های مورد مطالعه شامل 4 گروه هر کدام به تعداد 7 سر رت بود که شامل گروه کنترل (دریافت کننده روغن ذرت به صورت روزانه)، گروه دیازینون (10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، گروه tbhq (0.028 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) میلی و گروه دیازینون– tbhq که سم و آنتی اکسیدان با دوز مشابه را توسط لوله گاواژ روزانه دریافت کردند. پس از پایان مطالعه شاخص های استرس اکسیداتیو از قبیل مالون دی آلدهید، گروه تیول و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی (frap) در هموژنیزه بافت های کبد، مغز، کلیه و قلب اندازه گیری شد. نتایج حاصل از آزمایش افزایش معنی دار (p<0.05) میزان مالون دی آلدهید را در بافتهای قلب وکلیه در گروه های دیازینون و دیازینون–tbhq در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. از نظر میزان گروه تیول تام بافت های مختلف افزایش معنی داری (p<0.05) در گروه های tbhq و دیازینون–tbhq نسبت به گروه های دیازینون و کنترل مشاهده گردید (p<0.05). ظرفیت تام آنتی اکسیدانی بافت های مختلف افزایش معنی داری (p<0.05) را در گروه دیازینون- tbhq نسبت به سایر گروه ها نشان داد (p<0.05). نتایج مطالعه حاضر نشان دادند که دیازینون سبب افزایش پراکسیداسیون لیپیدها در بافتهای قلب و کلیه رت گردید. مقدار تجویز شده از ترت بوتیل هیدرو کوئینون با وجود فعالیت آنتی اکسیدانی و افزایش معنی دار گروه تیول و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی بافت ها، به طور کارامدی قادر به بهبود وضعیت پراکسیداسیون لیپیدی ایجاد شده توسط دیازینون در بافت های مختلف نبود. به نظر می رسد استفاده از مقادیر بالاتر tbhq برای مهار پراکسیداسیون لیپیدی ناشی از مسمومیت مزمن دیازینون ضروری باشد.

بسیاری از سگ هایی که در مناطق اندمیک لیشمانیوز احشایی زندگی می کنند، با انگل لیشمانیا اینفانتوم مواجه می شوند اما فقط تعداد کمی از آن ها به بیماری لیشمانیازیس احشایی مبتلا می شوند. مشخص گردیده که لیپیدهای پلاسما می توانند در تکامل یا حفظ پاسخ های ایمنی به لیشمانیوز احشایی نقش داشته باشند. به علاوه تغییر الکترولیت های خون به ویژه هیپوناترمی در انسان های مبتلا به لیشمانیوز احشایی گزارش شده است. در مطالعه حاضر مقادیر تری گلیسرید، کلسترول، ldl و hdl و الکترولیت های سدیم، پتاسیم و کلر در سه گروه از سگ ها اندازه گیری گردید: 1- سگ های مبتلا به لیشمانیازیس بالینی که علائم بالینی را نشان داده و عفونت با لیشمانیا اینفانتوم در آن ها تائید شده است، 2- سگ های به ظاهر سالم و فاقد علائم بالینی که آلودگی با لیشمانیا اینفانتوم در آن ها تائید شده است، و 3- سگ های سالم، فاقد علائم بالینی و عاری از آلودگی با لیشمانیا. بر اساس نتایج به دست آمده، سگ های آلوده با لیشمانیا (شامل هر دو گروه با و بدون علائم بالینی) افزایش معنی دار ldl و کاهش معنی دار hdlرا در مقایسه با سگ های سالم نشان دادند. سگ های آلوده با علائم بالینی کاهش معنی دار hdlرا در مقایسه با سگ های آلوده بدون علائم بالینی و سگ های سالم نشان دادند. از لحاظ الکترولیت های سرم خون تفاوت معنی داری میان گروه های مورد مطالعه مشاهده نگردید. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان می دهد که آلودگی با لیشمانیا می تواند باعث تغییر در لیپوپروتئین های خون شود و ممکن است ارتباطی بین تظاهرات بالینی لیشمانیا و مقادیر hdl سرم خون وجود داشته باشد.

چکیده ندارد.