تولد نوزاد نارس تجربه ویژه ای برای مادران می باشد و آنها را با چالشهای متعددی روبرو میکند. از آنجا که درک و فهم جامع و کامل از نحوه مدیریت مادران در رابطه با تولد نوزاد نارس، میتواند تیم مراقبتی و درمانی را در کشف کمبودها و نیازهای مادرانِ این نوزادان و جهت مداخله بهتر و موثرتر کمک کند، لذا این مطالعه با هدف تبیین مدیریت مادران در رابطه با تولد نوزاد نارس انجام شده است. این مطالعه کیفی با رویکرد نظریه زمینه ای در فاصله سالهای1393-1391 به انجام رسید. جمع آوری داده ها با 30 مصاحبه بدون ساختار و عمیق با مادران دارای نوزاد نارس و سایر مشارکت کنندگان انجام گردید. شیوه انتخاب مشارکت کنندگان با استفاده از روش نمونه گیری مبتنی بر هدف آغاز و تا رسیدن به اشباع داده ها به صورت نظری ادامه یافت. داده های حاصل بر اساس روش کوربین و اشتراوس 2008، تجزیه و تحلیل شد. فرایند مدیریت مادران در بستری از مواجهه ناگهانی و غیرمنتظره با تولد نوزاد نارس، نارسی و تهدید سلامت نوزاد، فرصت در کنار هم قرار گرفتن (مادر و نوزاد)، فشار اقتصادی، تغییر در اوضاع زندگی و واکنش و درک اطرافیان شکل میگیرد. نگرانی اصلی مادران نارسی و تهدید سلامت شیرخوار بود. طبقه مرکزی تحت عنوان خود توانمندسازی: تلاش مادران در برابر تهدید سلامت شیرخوار نیز اشاره به راهبردهای مادران در این فرایند دارد. احساسات، تعاملات و راهبردهای آنها در مراحل ابتدای واقعه شامل: پاسخهای هیجانی و ادراکی، شکوفاسازی غریزه مادری و سپس یاری جستن، برقراری تعادل در مسئولیتها و تعهدات فردی، ظرفیت افزایی، تامین و حفظ آرامش میباشد. بارقه های رشد و بار مراقبتی از پیامدهایی هستند که این مادران آنها را تجربه میکنند. فرایند مدیریت مادران در رابطه با تولد نوزاد نارس از طریق خود توانمندسازی انجام می شود. این مفهوم بیانگر کوششهای متعدد مادران به عنوان مراقبت دهنده اصلی از شیرخوار میباشد. با توجه به منحصر به فرد بودن نقش مادر در پاسخگویی به نیازهای شیرخوار، سیستم درمانی و مراقبتی باید در برنامه های مداخله ای خود در راستای ارتقاء سلامت و کیفیت زندگی نوزادان نارس، مادرانِ آنها را به معنای واقعی جزء گروه هدف قرار دهد تا شاید از این طریق سنگینی بار مراقبت و اداره شرایط بحرانی ناشی از تولد نوزاد نارس بر دوش مادر تقلیل یابد.