به منظور بررسی تاثیر ماده جاذب بتائین جهت افزایش خوش خوراکی و غذاگیری در تغذیه سوف ماهیان معمولی انگشت قدی (sander lucioperca) آزمایشی به مدت 6 هفته در کارگاه تکثیر و پرورش ماهیان سوف شادروان یوسف پور (سیاهکل) صورت گرفت. تیمارهای مورد استفاده در این آزمایش شامل: غذای زنده، بیومار، بیومار+1% بتائین و بیومار+2% بتائین بودند. ماده جاذب در دو سطح مختلف 1% و 2% به جیره ی غذایی قزل آلای رنگین کمان اضافه گردید. آزمایش درون مخازن بتونی 1000 لیتری که با حدود 400 لیتر آب پر شده بود، انجام گرفت. تعداد 200 قطعه سوف ماهی انگشت قد (متوسط وزن 16/0± 50/1) درون مخازن ذخیره سازی و روزانه 7 وعده تغذیه شدند. در پایان آزمایش فاکتورهای رشد و کارایی تغذیه و بقاء مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که افزودن ماده جاذب بتائین در جیره غذایی سوف ماهیان انگشت قد سبب افزایش وزن بطور میانگین (37/0± 99/4)، ضریب رشد ویژه (06/0± 9/3)، ضریب کارایی تغذیه (27/4± 42/104)، و کاهش ضریب تبدیل غذایی (04/0± 93/0) در تیمار بیومار+ 2% بتائین نسبت به سایر تیمارها شده است. بیشترین درصد بقاء (06/0± 5/34) در تیمار بدون بتائین (بیومار) و بیشترین همنوع خواری )008/0± 03/1( در تیمار بیومار+2% بتائین نشان داده شد. بر طبق نتایج این مطالعه می توان بیان کرد که بتائین در تغییر عادت غذایی و اشتهاء آوری سوف ماهیان انگشت قدی مناسب می باشد.

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر هورمون گنادوتروپین انسانی و عصاره هیپوفیز کپور بر میزان پاسخ مولدین به القای هورمونی، هماوری کاری (تعداد تخمک استحصال شده)، شاخص های لقاح (درصد لقاح، چشم زدگی و تخم گشایی) در ماهی سوف معمولی sander lucioperca (l.) و کیفیت اسپرماتوزوآ ( تراکم، مدت زمان تحرک، درصد تحرک اسپرماتوزوآ و درصد اسپرماتوکریت) در مولدین نر صورت گرفت. علاوه بر این تاثیر استفاده از هورمون گنادوتروپین انسانی و عصاره هیپوفیز کپور بر سطح استروئیدهای جنسی (تستوسترون، پروژسترون و استرادیول)، شاخص های استرس (کورتیزول، کلوگز و لاکتات) و میزان کلسیم پلاسمای خون مولدین ماده بررسی شد. طی آزمایش تاثیر پنج تیمار شامل اول(شاهد): سرم فیزیولوژی 9/0%، دوم: عصاره هیپوفیز به میزان mg/kg bw 4، سوم: عصاره هیپوفیز به میزان bw mg/kg 6، چهارم: گنادوتروپین به میزان iu/kg bw400 و پنجم: گنادوتروپین به میزان iu/kg bw 700 برای ماده ها و نصف مقادیر ذکر شده برای نرها مورد بررسی قرار گرفت (6 =n). مولدین ماده به طور میانگین پس از 10 الی 20 ساعت و مولدین نر 28 الی 34 ساعت پس از تزریق نهایی تخم ریزی نمودند. نتایج نشان داد از لحاظ تعداد مولدین تخم ریزی کرده، شاخص های لقاح بین تیمارهای آزمایش اختلاف معنی دار وجود داشت (05/0p<). همچنین از لحاظ هماوری، زمان تخم ریزی، سطوح استروئیدهای جنسی، شاخص های استرس، میزان کلسیم خون، تراکم اسپرماتوزوآ و درصد اسپرماتوکریت بین تیمارهای آزمایش اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت (05/0p>). در حالی که از لحاظ مدت زمان و در صد تحرک اسپرماتوزوآ تیمارهای آزمایش با یکدیگر اختلاف معنی دار نشان داد (05/0>p). در آزمایش کنونی تیمار پنجم (گنادوتروپین انسانی به میزان iu/ kg bw 350) از لحاظ مدت زمان و درصد تحرک اسپرماتوزوآ نسبت به سایر تیمارهای آزمایش بالاتر بود (05/0p<). با توجه به مجموع نتایج حاصل از بررسی شاخص های ذکر شده در پژوهش کنونی می توان گفت که هورمون گنادوتروپین انسانی به میزان iu/kg bw400 ، iu/kg bw700 و عصاره هیپوفیز کپور به میزان mg/ kg bw 6 جهت القا تخم ریزی در مولدین ماده و گنادوتروپین انسانی به میزان iu/kg bw350 برای تولید اسپرماتوزوآ با کیفیت بالا در مولدین نر ماهی سوف معمولی مناسب می باشند.

ویتامین ها جزء ضروری رژیم غذایی برای عملکرد طبیعی فیزیولوژیک حیوانات از جمله ماهی ها می باشند و استفاده ناکافی از آن ها سبب کاهش رشد و همچنین تغییرات فیزیولوژیک خواهد شد. این مطالعه به منظور تعیین اثر سطوح مختلف پرمیکس ویتامین بر روی عملکرد رشد و شاخص های بیوشیمیایی شامل تری گلیسرید، کلسترول، پروتئین تام، پروکسیداز و آلکالاین فسفاتاز همچنین شاخص های خونی از جمله هماتوکریت، هموگلوبین، تعداد گلبول های سفید (wbc) و قرمز (rbc) و شاخص های استرسی (کورتیزول، گلوکز، لاکتات)، همچنین آنالیز تقریبی لاشه شامل رطوبت، چربی، پروتئین و خاکستر بر روی بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان انجام شد. تعداد 360 قطعه بچه ماهی با میانگین وزنی 9/2 ± 3/26 در 18 حوضچه که در هر حوضچه 20 ماهی به طور تصادفی قرار گرفت، معرفی گردید. 6 جیره آزمایشی با سطوح مختلف پرمیکس ویتامینه، به ترتیب شامل مقادیر صفر، 25/0، 5/0، 75/0، 1، 25/1 درصد در نظر گرفته شد. بقا در طول 8 هفته آزمایش 100% بود و هیچ گونه تلفات یا علائم کمبود مشاهده نشد. نتایج نشان داد که سطوح مختلف پرمیکس ویتامینه بر شاخص های رشد شامل cf، wg، sgr، bwi، fcr در بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان پس از 56 روز تفاوتی بین تیمارها ایجاد نکرد (p>0.05)، بالاترین میزان wg در تیمار 1% و بعد از آن 5/0% مشاهده شد و کمترین آن مربوط به تیمار 25/1% بود، البته این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نبود (p>0.05). در انتهای دوره آزمایش در شاخص های بیوشیمیایی شامل کلسترول، پروتئین تام و پروکسیداز، اختلاف معنی داری مشاهده نشد اما در شاخص آلکالاین فسفاتاز اختلاف بین تیمارها معنی دار بود (p<0.05). در رابطه با شاخص های هماتولوژیک نیز بین تیمار صفر (کنترل) با تیمار 75/0 درصد در خصوص wbc، اختلاف معنی دار مشاهده شد (p<0.05). حداکثر شاخص های استرسی در تیمار 5/0 درصد مشاهده شد که با سایر تیمارها اختلاف معنی دار داشت (p<0.05) اما در شاخص های آنالیز لاشه بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان اختلافی بین تیمارهای مختلف مشاهده نشد (p>0.05). نتایج این مطالعه نشان داد با استفاده از سطوح مختلف پرمیکس ویتامینه در قزل آلای رنگین کمان اختلافی در شاخص های رشد و بقا دیده نمی شود اما شاخص های بیوشیمیایی و هماتولوژیک تحت تاثیر سطوح مختلف پرمیکس ویتامینه قرار گرفته و به نظر می رسد سطح 1-5/0% پرمیکس می تواند مقدار مطلوبی برای بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان در این محدوده وزنی تلقی گردد.

این مطالعه ابتدا با هدف بررسی اثرات تراکم بر عملکرد رشد، ترکیبات تقریبی بدن، شاخص¬های هماتولوژیک و پاسخ به استرس و سپس تعیین یک تراکم بهینه به منظور پرورش این هیبرید جدید انجام پذیرفت. ماهیان با وزن متوسط اولیه 04/0 ± 41/60 گرم (میانگین ± خطای معیار) در پنج تراکم 2، 4، 6، 8 و 10 کیلوگرم بر مترمکعب (20، 40، 60، 80 و 100 عدد ماهی در هر مخزن) به مدت 8 هفته پرورش یافتند. در انتهای دوره آزمایش، یک دستکاری حاد (قرار گرفتن به مدت60 ثانیه در معرض هوا) برای تعیین واکنش ماهیان در برابر استرس به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که شاخص¬های رشد از قبیل وزن نهایی، میزان وزن کسب شده، درصد رشد روزانه، نرخ رشد ویژه و شاخص وضعیت در تراکم 10 کیلوگرم بر مترمکعب به طور معنی¬داری بیشتر از تراکم 2 کیلوگرم بر مترمکعب بود (05/0 >p ). همچنین افزایش تراکم باعث افزایش معنی¬داری در مقدار غذای مصرفی گردید (05/0 >p )، درحالیکه کارایی غذا و شاخص کبدی تفاوت قابل ملاحظه¬ای را بین تیمارهای مختلف نشان ندادند (05/0 <p ). محتوای پروتئین و چربی لاشه به طور قابل توجهی با افزایش تراکم و نسبت به ابتدای دوره افزایش یافت، درحالیکه مقادیر رطوبت و خاکستر لاشه به طور معنی¬داری کاهش نشان داد (05/0 > p). شاخص¬های هماتولوژیک از قبیل درصد هماتوکریت، مقدار هموگلوبین و شاخص¬های حجم متوسط گلبول قرمز و هموگلوبین متوسط گلبول قرمز به طور معنی¬داری در بین گروه¬های آزمایشی متفاوت بودند (05/0 >p )، درحالیکه تعداد گلبول¬های قرمز و سفید خون، تعداد لنفوسیت¬ها، نوتروفیل¬ها، مونوسیت¬ها و ائوزینوفیل¬ها و همچنین شاخص غلظت متوسط هموگلوبین گلبول قرمز در بین تراکم¬های پرورشی بدون تغییر باقی ماندند (05/0 <p ). سطح کورتیزول، گلوکز و لاکتات پلاسما در انتهای دوره پرورش اختلاف معنی¬داری را در بین تراکم¬های مختلف آزمایشی نشان نداد (05/0 <p ). پس از اعمال استرس حاد در غلظت کورتیزول پلاسما بین تراکم¬های مختلف اختلاف معنی¬داری وجود نداشت (05/0 <p ) اما سطح آن در تراکم-های 4 و 6 کیلوگرم بر مترمکعب به طور معنی¬داری نسبت به قبل از استرس افزایش یافت (05/0 >p )، درحالیکه در سایر تراکم¬ها معنی¬دار نبود (05/0 <p ). همچنین افزایش قابل ملاحظه¬ای در غلظت گلوکز و لاکتات پلاسما تقریباً در همه تراکم-ها در مقایسه با قبل از استرس مشاهده شد (05/0 >p ) بطوریکه بیشترین و کمترین مقدار آن به ترتیب در تراکم¬های 4 و 8 کیلوگرم بر مترمکعب مشاهده شد (05/0 >p ). نتایج نشان دادند که تراکم پرورش روی عملکرد رشد و ترکیبات لاشه تاثیرگذار است، درحالیکه بر شاخص¬های فیزیولوژیک خون تاثیری ندارد. همچنین نتایج نشان داد که پاسخ ماهیان به استرس حاد به تراکم وابسته بود. با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می¬رسد که پرورش این هیبرید با محدوده وزنی مورد مطالعه در تراکم 10 کیلوگرم بر مترمکعب و یا احتمالاً بیشتر از آن بدون هیچگونه اثر منفی بر عملکرد رشد، ترکیبات بدن و شاخص¬های استرسی امکانپذیر می¬باشد.