جمع آوری، شناسایی و نامگذاری گیاهان مناطق مختلف ایران گام مهمی در تکمیل اسامی گونه های گیاهی و نیز محل های رویش و انتشارجغرافیایی آنها است. در این پایان نامه گیاهان خودروی منطقه پای گدار، شیب های شرقی و غربی سد کاخک از توابع شهرستان گناباد واقع در استان خراسان رضوی شناسایی شده اند. این منطقه در 30 کیلومتری جنوب غربی گناباد و در 295 کیلومتری جنوب غربی از مرکز استان خراسان رضوی قرار گرفته است. مساحت منطقه مورد مطالعه حدود 1499/87 هکتار و ارتفاع متوسط آن از سطح دریا 2269 متر می باشد. این منطقه جزء مناطق کوهستانی محسوب می شود که بخشی از منطقه بزرگ ایران تورانی بشمار می رود. براساس این تحقیق 194 گونه گیاهی متعلق به 43 خانواده و 149 جنس شناسایی شده است که در این میان2 گونه متعلق به ژیمنوسپرمها، 35 خانواده، 125 جنس 165 گونه متعلق به دولپه ای ها و 6 خانواده، 22 جنس و 27 گونه مربوط به تک لپه ای ها است. بزرگترین خانواده، خانواده compositae با 28 گونه و بزرگترین جنس، جنسeuphorbia با 5 گونه می باشد. از نقطه نظر جغرافیای گیاهی اغلب گونه های مورد مطالعه متعلق به منطقه ایران- تورانی با 70/8 درصد می باشد. بقیه 12/9 درصد ایران-تورانی هیرکانی، 7/57درصد ایران-تورانی زاگرسی، 3/24 درصد ایران-تورانی خلیج عمانی، 1/08 درصد هیرکانی، 62/1 درصد زاگرسی و7/57 درصد همه جا روی می باشند. تیپ های رویشی شامل54/6 درصد تروفیت، 24/9 درصد همی کریپتوفیت، 8/1 درصد کامفیت، 7/03 درصد ژئوفیت و5/4 درصد فانروفیت می باشند. همچنین شمارش کروموزومی در برخی گونه های منطقه با استفاده از نوک ریشه انجام شد. androsace maxima 2n=40 chardinia orientalis 2n=22 asperugo procumbe 2n=48 cirsium congestum 2n=34 carthamus glaucus 2n=36 cousinia eryngioides 2n=22

اساس شکل گیری یک پژوهش مطرح شدن یک مسأله و فرایند پاسخ گویی به آن است و شرط مسأله، نو بودن موضوع است. هنر فلزکاری غرب ایران در هزاره اول ق.م از نظر تکنیک و تزئینات، تأثیری شگرف بر هنر فلزکاری دوران بعدی داشته است. مطالعه این اشیاء از این جهت مهم و حیاتی است که شالوده اصلی هنر فلزکاری هخامنشی برآن بنیان نهاده شده است و عرصه جدیدی را در مطالعات فلزکاری کهن غرب ایران خواهدگشود. این اشیاء تنها یک آثار هنری ساده نیستند بلکه هر یک از آنها بیانگر افکار، باورها، صنعت، هنر، شیوه های زندگی، اعتقادات مذهبی، فرهنگی و ... سازندگان خود هستند که علی رغم اهمیت ویژه آنها تاکنون پژوهش جامعی در این خصوص صورت نگرفته است.

برای اوّلین بار استفاده از مس خالص در ایران به هزاره ششم ق.م بر می گردد. میانه هزاره چهارم پیش از میلاد فرایند گذر از استفاده از مس خالص و ذوب مس خالص به ذوب سنگ معدن مس همراه با عناصر دیگر(آنتیموان، ارسنیک، سرب و نیکل) در محل صورت گرفته بود. استفاده از مس تأثیر قابل توجّهی در توسعه دوره مس و سنگ داشته است. در این زمان در جنوب شرقی ایران، قفقاز و آسیای مرکزی، برای تولید مصنوعات از مسی که با ارسنیک ترکیب شده بود استفاده می کردند. پژوهش در حال حاضر به بررسی تحلیل فلزات محوطه چالتاسیان (هزار اول ق.م ) پرداخته و به منظور رسیدن به درک درستی از تولید تخصصی آلیاژ با محوطه میمنت آباد ( دوره مس سنگی) مورد مقایسه قرار گرفته است. مواد فرهنگی در این پژوهش از مطالعات باستان شناسی میدانی این محوطه ها بدست آمده است. داده های فرهنگی با روش آزمایشگاهی طیف سنجی pixe مورد آزمایش قرار گرفتند. لازم به ذکر است که ارزیابی مقایسه ای از ترکیبات شیمیایی می تواند به تعیین فرآیندهای تولید فلز منجر شود. در نهایت با مقایسه ترکیبات شیمیایی داده های فرهنگی دو دوره به تعیین فرآیند تولید فلز پرداخته شده است.

چکیده ندارد.