پاچنبری مادرزادی شایعترین آنومالی در ارتوپدی است . در این اختلال پا در وضعیتی عقب - به - جلو چرخیده در نتیجه بیمار بر روی سر و گردن تالوس راه می رود. پاشنه در وضعیت inversion می باشد و forefoot بصورت adduct است . چندین تئوری در باره اتیولوژی ctev پیشنهاد شده که یکی بیان می دارد نقص در یک germ plasma اولیه در تالوس باعث plantar felxion و inversion پیشرونده شده که سیس همراه با تغییرات بافت نرم در مفاصل و کمپلکسهای ماهیچه ای تاندونی می شود. تئوری دیگری بیان می دارد که ناهنجاری های اولیه بافت نرم در یگانهای نروماسکولر سبب تغییرات استخوانی ثانویه می شوند. از نظر بالینی این بچه ها دارای سرخرگ تیبیال قدامی هیپوتروفیک و آتروفی واضح ماهیچه ای در محدوده calf هستند. در این بیماری ممکن است پای ابنرمال در طول و عرض به اندازه 1/2 تا قدری کوچکتر از پای سالم باشد. درمان اولیه پاچنبری درمان غیرجراحی است که شامل رژیمهای splinting اصلاحی، taping و گچ گیری است . هر چه دفورمیتی اولیه سفت تر باشد، احتمال نیاز به درمان جراحی بیشتر است .

پارگی مینیسک به عنوان یک عامل اصلی اختلالات درونی زانو یک موضوع قابل بحث است و آن را به علت پیامدهای مختلف از جمله ضایعات اضمحلالی زانو باید مورد بررسی قرار داد. تشخیص پارگی مینیسک به روشهای مختلف از جمله معاینهء آرتروگرافی آرتروسکوپی انجام میشود. بهترین و صحیح ترین وسیلهء تشخیصی آرتروسکوپی می باشد. آرتروگرافی به عنوان یک روش تشخیصی ضعیف عمل نموده و کم کم در الگوریتم تشخیصی پارگی سنگ حذف می شود. معاینهء فیزیکی همچنان به عنوان یک فاکتور مهم در تشخیص و به عنوان مکمل روشهای تشخیصی از اهمیت زیادی برخوردار است . صحت تشخیصی در مطالعات مختلف متفاوت می باشد. در این تحقیق روی 30 بیمار صحت تشخیصی آرتروگرافی برای مینیسک داخلی 60 درصد و برای مینیسک خارجی 80 درصد و صحت تشخیص بالینی 70 درصد برای مینیسک داخلی و 86 درصد برای مینیسک خارجی بود. میانگین سنی 27/53 و زانوی چپ بیشتر از زانوی راست گرفتار بود. پارگی مینیسک داخلی 2/1 برابر مینیسک خارجی بود. نتیجه کلی اینکه آرتروگرافی با توجه به صحت پائین و نیمه تهاجمی بودن می تواند با آرتروسکوپی تشخیصی جایگزین شود.

شایعترین شکستگی در استخوانهای بلند شکستگی استخوان تی بیا می باشد.هدف از درمان بدست آوردن یونیون بدون ایجاد عوارض جانبی می باشد.علاوه بر نوع شکستگی و میزان انرژی وارده ، انتخاب نوع روش معالجه بر نتایج درمان موثر می باشد و روش درمانی توصیه شده استفاده از ‏‎intra medullary nailing‎‏ است ولی امکانات انجام این روش در بسیاری نقاط وجود ندارد و هدف این مطالعه بررسی نتایج درمان با روشهای فعلی است.

می توان چنین نتیجه گرفت که در بیماران مبتلا به فلج اطفال استئوتومی سوپراکوندیلار اکستانسیون فمور برای تصحیح دفورمیتهای خفیف و متوسط فلکسیون ثابت زانو موثر می باشد و قادر به حذف عارضه دست روی زانو بوسیله در امتداد قرار دادن محور مفصلی زانو و محور مکانیکی بدن می باشد. عارضه دست روی زانو در بیماران مبتلا به فلج اطفال بطور عمده بستگی به قدرت عضلات ضد جاذبه یعنی عضله چهار سر ران ، گلوتئوس ماکزیموس و تری سپس سوری بطور اخص 2 عضله آخری دارد. جراحی در این بیماران علاوه بر تصحیح دفورمیتی ، باعث بهتر شدن طرز راه رفتن وحرکت مستقلانه بیمار می شود فقط بشرط آنکه قدرت عضلانی گلوتئوس ماکزیموس و تری سپس سوری مجموعا بیشتر از 5 باشد و اگر جمع قدرت این عضلات کمتر از 5 باشد تصحیح دفورمیتی و حذف عارضه دست روی زانو امکان پذیر خواهد شد اما استفاده از وسیله کمکی ممکن است بعد از عمل نیز ادامه پیدا کند.