انگل ها نقش محوری بر بیولوژی ماهی ایفا می کنند و با تأثیر بر بقا، تولیدمثل، رفتار و الگوی مهاجرت ماهیان، بر ساختار جوامع آن اثر گذارند. در این مطالعه، پراکنش فصلی ماهیان آلوده به انگل پوستودیپلوستومم و رابطه آن با عوامل محیطی نهر زرین گل بررسی گردید. برای این منظور، 10 عامل کیفی آب و 12 پارامتر هیدرولوژی نهر اندازه گیری شد. نمونه های ماهی با استفاده از دستگاه الکتروشوکر (قدرت 7/1 کیلووات و ولتاژ300-200 ولت) و نمونه های بی مهرگان با استفاده از سوربر سمبلر (30×30 سانتی متر) در 14 ایستگاه از پاییز 1388 تا تابستان 1389 به صورت فصلی جمع آوری گردید. بیشترین فراوانی ماهیان آلوده در فصل زمستان (اسفند ماه) و ایستگاه 12 مشاهده شد. همچنین بیشترین درجه شیوع و شدت آلودگی به ترتیب در گاو ماهی و خیاطه و کمترین آن ها در سگ ماهی محاسبه گردید. در بین بخش های مختلف بدن، بیشترین فراوانی نقاط آلودگی انگلی در سیاه ماهی و خیاطه بر روی سطح بدن و در گاو ماهی و سگ ماهی بر باله ها می باشد. نتایج نشان داد که پوشش گیاهی درون نهری و عمق حداقل جریان از پارامترهای موثر بر روی حضور پلانوربیس (به عنوان میزبان واسط اول انگل پوستودیپلوستومم) است که همراه با فراوانی میزبان دوم (ماهی) بر پراکنش ماهیان آلوده موثر می باشد. آلودگی به انگل پوستودیپلوستومم به جز در سیاه ماهی اثر معنی داری بر رشد ماهیان نداشت. همچنین ابتلا به انگل پوستودیپلوستومم بر پارامترهای خونی ماهیان اثر معنی داری داشت به طوری که در سیاه ماهی تعداد گلبول های سفید، قرمز و نوتروفیل در ماهیان بیمار افزایش داشته و در خیاطه و گاوماهیان با کم خونی و لکوپنی همراه بود.

داشتن شناخت کامل از ویژگی های منطقه بخصوص شرایط کیفی آب، لازمه ی هر نوع آبزی پروری موفق می باشد. شاخص های کیفیت آب نظیر اکسیژن، دما، شوری، شفافیت و پی اچ، بر شاخص های رشد میگوی وانامی (ضریب تبدیل غذایی، رشد ویژه، میانگین وزن بدن و درصد بازماندگی) موثر است. این تحقیق به منظور بررسی مدل رشد و تعیین پارامترهای فیزیکوشیمیایی و اقلیمی موثر بر روی رشد میگوی وانامی (litopenaeus vannamei) انجام شد. این تحقیق در 6 استخر خاکی (با مساحت 1/5، 2 و 2/5 هکتار) که از لحاظ تراکم ذخیره (30 قطعه در هر متر مربع) و زمان رهاسازی (92/2/30) یکسان بودند، در سایت پرورشی گمیشان (استان گلستان) در طول دوره پرورش 140 روزه از خرداد ماه تا مهر سال 1392 به اجرا گذاشته شد. نتایج نشان داد که برخی پارامترها شامل شوری و شفافیت خارج از محدوده مطلوب بودند. در بررسی وزن، مشاهده شد که افزایش وزن میگوها در هر سه مساحت استخر در طول دوره زمانی از یک مدل ln تبعیت کرده، به عبارت دیگر سرعت رشد میگوها در اوایل دوره سریع بوده و در اواخر دوره خیلی کند می شود. بنظر رسید که میگوها در استخرهای 2/5 هکتاری از وضعیت رشد بهتر برخوردارند. این تحقیق، ارتباط مثبت و معناداری بین شوری با شفافیت و ارتباط منفی و معنا داری را بین شوری با دما و اکسیژن؛ و شفافیت با اکسیژن را نشان داد. در حالی که ارتباط بین دیگر متغیرها معنادار نبود (p>0/05). در مجموع بنظر می رسد استخرهای 2/5 هکتاری در منطقه گمیشان برای کشت میگوی وانامی مناسب باشد. همچنین شوری بالا در تابستان از عوامل مهم در کاهش سرعت رشد میگو می باشد.

در این تحقیق اثرات باسیلوس های پروبیوتیکی بر سطوح ترشح ازت آمونیاکی و اوره، درصد بقا، میزان مقاومتدر برابر استرس¬های محیطی و پارامترهای رشد و تغذیه¬ای لارو ماهیان قزل آلا، با بکارگیری محصول تجاری پروتکسین آکواتک شامل مخلوط پنج گونه از باسیلوس های پروبیوتیکی، از طریق مکمل سازی جیره به مدت 60 روز مورد بررسی قرار گرفت. لاروهای ماهی قزل آلا با وزن متوسط32?463 میلی گرم تهیه شده و جیره آنها با مخلوط پنج باسیلوس ذکر شده، در غلظت های 106 × 1، 107 × 1 و108× 1 (واحد کلنی درهر صد گرم غذا) مکمل سازی شد و اثر تیمارهای پروبیوتیکی با تیمار شاهد که جیره فاقد پروبیوتیک، مقایسه شد.اندازه گیری آمونیاک و اوره به فاصله هر هفته، ابتدا یک هفته پس از شروع دوره و سپس به فاصله هر هفته تا انتهای دوره انجام گرفت. تغذیه از 5 تا 8 درصد وزن بدن متغیر بود. اما در حین آزمایش ترشح، ماهیان تغذیه نشدند. بعد از یک دوره آزمایش 60 روزه، از تمامی لاروهای موجود در هر یک از حوضچه ها جهت زیست سنجی و تعیین رشد، نمونه برداری صورت گرفت. نتایج نشان داد که دفع آمونیاک و اوره در تیمارهای آزمایشی در مقایسه با تیمار شاهد بطور معنی داری کاهش یافت (05/0p<). کمترین میزان دفع آمونیاک و اوره در تیمار پروبیوتیک 2 مشاهده شد و بیشترین میزان دفع آمونیاک و اوره در هر دو حالت در تیمار شاهد مشاهده شد.میزان انرژی مصرفی نیز در تیمارهای آزمایشی بطور معنی داری (05/0 p<) کمتر از شاهد بود. فاکتورهای رشدو تغذیه مانند وزن نهایی، نرخ رشد ویژه (sgr)، ضریبرشدحرارتی (tgc)، نسبت کارایی پروتئین (per) و نرخ کارایی تغذیه (fce) به طور معنی داری در تیمارهای آزمایشی نسبت به تیمار شاهد افزایش یافت (05/0 p?).ضریب تبدیل غذا (fcr) در تیمارهای آزمایشی در مقایسه با تیمار شاهد به طور معنی داری کاهش یافت (05/0 p?).در مقایسه با تیمار شاهد درصد بقاء لاروها در تیمارهای آزمایشی در حد معنیداری افزایش یافت (05/0 p?). همچنین در تیمارهای آزمایشی لاروها در برابر استرس های محیطی در حد معنی داری مقاومت بیشتری نسبت به تیمار شاهد نشان دادند (05/0 p?).

این تحقیق به منظور بررسی تأثیر پودر پیاز خوراکی بر شاخص های رشد و بازماندگی میگوی پا سفید غربی در پنج تیمار تغذیه ای و سه تکرار به ازای هر تیمار، به ترتیب حاوی صفر، 0/5، 1، 1/5 و2 درصد پودر پیاز به ازای هر کیلوگرم جیره، طی مدت هشت هفته انجام شد. 675 عدد پست لارو میگوی پا سفید غربی با میانگین وزنی 01/0±0/07 گرم تهیه شده و جهت سازگاری به مدت دو هفته قبل از شروع آزمایش در شرایط آزمایشگاهی نگهداری و با جیره تجاری فاقد پودر پیاز غذادهی شدند. غذادهی در طی دوره آزمایش هفت درصد وزن زی¬توده انجام شد. میگوهای تحت آزمایش هر دو هفته یک بار زیست¬سنجی شده و طول و وزن آن¬ها ثبت شد. در پایان دوره آزمایش، شاخص¬های رشد، بقاء و ترکیب لاشه (رطوبت، چربی، خاکستر، پروتئین خام) مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج این تحقیق نشان داد که در تیمارهای حاوی پودر پیاز میزان رشد و بازماندگی نسبت به شاهد افزایش یافته است که در این بین بیشترین رشد میگوها در تیمار تغذیه ای حاوی 1٪ پودر پیاز بوده و نسبت به گروه شاهد افزایش معنی¬داری نشان داد (0/05 <p). بیشترین درصد بازماندگی نیز در گروه های تیماری 0/5٪ پودر پیاز مشاهده شد که نسبت به تیمار شاهد تفاوت معنی¬داری نشان داد (0/05< p). تولید نهایی نیز در تیمار 1٪ نسبت به تیمار شاهد به طور معنی¬داری افزایش یافت (0/05< p). در فاکتورهای تجزیه لاشه، میزان خاکستر لاشه میگوهای تغذیه شده با پودر پیاز به مراتب بیشتر از تیمار شاهد بود(0/05< p). در شوک شوری و فرمالین، بیشترین میزان بازماندگی در میگوهای تحت تیمار 1 درصد پودر پیاز مشاهده شد(0/05< p). به طورکلی بهترین رشد و بازماندگی در بین تیمارهای پودر پیاز مربوط به پست لاروهای تغذیه شده از جیره حاوی 1٪ پودر پیاز به دست آمده است.

از دی ماه 1377 تا نیمه اول خرداد ماه 1378 بر روی تعداد 460 قطعه کپور دریایی صید شده از مصب گرگان رود مطالعه سن، رشد و برخی ویژگیهای تولید مثلی انجام گرفت . نتایج حاصله نشان می دهد که میانگین طولی جنس نر 424 میلی متر و جنس ماده 467 میلی متر و همچنین میانگین وزنی جنس نر 1074 گرم و جنس ماده 1450 گرم بود. حداکثر فراوانی طولی در جنس نر 440-460 میلی متر و جنس ماده 450-460 میلی متر تعیین شد. دامنه سن ماهیان صید شده در هر دو جنس 2 تا 7 سال بود که حداکثر فراوانی نسبی سنی جنس نر 5 و 6 و جنس ماده 5، 6 و 7 ساله بودند. طول بی نهایت (l ) در جنس نر 901 میلی متر و در جنس ماده 1054 میلی متر محاسبه گردید. الگوی رشد در هر دو جنس آلومتریک تشخیص داده شد. فاکتور وضعیت و رشد لحظه ای به تفکیک جنس در سنین مختلف محاسبه گردید. در این بررسی، متوسط هم آوری مطلق کپور دریایی 185254 تخمک بدست آمد. حداکثر نمایه رسیدگی جنسی مربوط به اواخر فروردین و اوایل اردیبهشت ماه بود.