چکیده آلودگی با فلزات سنگین یکی از مشکلات عمده محیط زیست است. کادمیوم یکی از فراوانترین و گسترده ترین آلایند ها می باشد که خطر جدی برای همه موجودات زنده از جمله گیاهان بشمار می رود. پاسخ گیاهان به تنش فلزات سنگین نیازمند تنظیم ژن ها در دو سطح رونویسی و پس از رونویسی می باشد microrna . ها (mirna ها) از دسته rnaهای کوچک با حدود 24-20 نوکلئوتید طول هستند که هیچ پروتئینی را کد نمی کنند و یکی از مهمترین عوامل تنظیم کننده بیان ژن ها در مرحله پس از رونویسی هستند که در پاسخ به انواع تنش های زیستی و غیر زیستی از جمله فلزات سنگین درگیر می باشند. آفتابگردان با نام علمیannus l. helianthus متعلق به خانواده asteracae و گیاهی یکساله و دیپلوئید x=17 است که بومی مناطق گرم آمریکای شمالی می باشد و چهارمین محصول روغنی و یکی از منابع مهم روغنی نباتی جهان است و به دلیل غنی بودن از پروتئین، ویتامین و روغن نقش مهمی در تغذیه انسان و دام دارد. به علت رشد سریع و بیوماس بالا که قادر به جذب، ذخیره و تحمل بالا به فلزات سنگین از جمله کادمیوم می باشد و به دلیل اهمیت اقتصادی، تغذیه ای و اکولوژیکی و زینتی این محصول در این پژوهش به بررسی هشت microrna (mir160، mir167، mir172، mir398، mir403، mir408، mir426 و mir842) و ژن های هدفشان در دو بافت ریشه و برگ آفتابگردان (helianthus annuus l.) در سه سطح تنش 0، 5، 20 میلی گرم بر لیتر کادمیوم بررسی گردید. نمونه گیری در مرحله شش برگی و پس از 24 ساعت از اعمال تنش از دو بافت برگ و ریشه انجام گرفت و به منظور اطمینان از تنش وارده به گیاهان میزان کادمیوم جذب شده و پرولین به عنوان معیارهای فیزیولوژیکی اندازه گیری گردید.rna با استفاده از محلول تریزول استخراج گردید و سنتز cdna با استفاده از روش stem loop pcr انجام گرفت و میزان بیان microrna ها و ژن هدفشان توسط روش quantitative real-time pcr (qrt-pcr ) اندازه گیری شد. و الگوی بیانی این microrna ها و ژن های هدفشان در دو سطح تنش و شرایط کنترل و در دو بافت ریشه و برگ مقایسه گردید. الگوی بیانی این microrna ها و ژن های هدفشان در سطوح مختلف تنش و بین دو بافت ریشه و برگ آفتابگردان متفاوت بود و الگوی بیان بسیار اختصاصی از خود نشان دادند و مشخص گردید اکثرا این microrna ها در بافت ریشه در تنش کادمیوم بیان بیشتری نسبت به برگ نشان دادند. و علاوه بر این در شبکه ترسیم شده با نرم افزار پتوی استودیو مشخص گردید که این microrna ها و ژن های هدفشان در مقابله با تنش کادمیوم نقش دارند.

تمرینات گیرنده های عمقی به عنوان یک روش تمرینی که موجب تحریکات سیستم عصبی –عضلانی می شود؛ اخیرا به منظور کاهش آسیب دیدگی ورزشکاران موجب توجه پژوهشگران و توانبخشان قرار گرفته است. با توجه به رابطه مستقیم حس وضعیت و ثبات عملکردی مفصل که بهبود آن می تواند شاخص مناسبی برای میزان اثربخشی تمرینات مختلف باشد، هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر دو نوع تمرین گیرنده های عمقی بر حس وضعیت مفصل زانوی بازیکن زن بسکتبال بود. 20 نفر از زنان بسکتبالیست دو تیم سوپر لیگ کشور با میانگین و انحراف استاندارد ( سن: 76/6 ± 50/22 سال، وزن: 93/5 ± 32/65 کیلوگرم، قد: 02/6 ± 3/170 سانتی متر و شاخص توده بدنی 82/1 ± 01/22) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردندکه به هر تیم یکی از برنامه های تمرینی داده شد. قبل از اعمال برنامه تمرینی، حس وضعیت آزمودنی ها با استفاده از تست بازسازی زاویه در دو وضعیت تحمل وزن و بدون تحمل وزن در دو زاویه خارجی و میانی 30 و 60 درجه فلکشن زانو با روش فوتوگرافی اندازه گیری شد. گروه تجربی اول تمرینات گیرنده های عمقی که شامل تمرینات تعادلی قدرتی بود را روی تخته لغزان و تشک نرم و گروه دوم تجربی تمرینات را بدون وسیله کمکی به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 15-20 دقیقه در زمان گرم کردن تمرین تیم انجام دادند. پس از اتمام دوره شش هفته ایی آزمون بازسازی زاویه مجددا تکرار شد. از روش آماری t مستقل و همبسته به منظور تحلیل داده ها استفاده شد. با توجه به یافته های به دست آمده برخلاف آنکه در گروه تجربی دوم در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری دیده نشد، اختلاف معناداری در گروه تجربی اول در حالت تحمل وزن و در زاویه 30 و 60 درجه دیده شد. بنابر این می توان چنین نتیجه گرفت که در زمان شش هفته تمرینات روی تخته لغزان و تشک نرم به دلیل ایجاد تحریکات بیشتر از طریق وسایل کمکی می تواند در بهبود حس وضعیت در حالت عملکردی تحمل وزن موثرتر باشد.