چکیده در این تحقیق، خواص فیزیکی و مکانیکی نانوچندسازه پلی پروپیلن تقویت شده با آرد ساقه توتون موردبررسی قرار گرفت. برای این منظور از آرد ساقه توتون به عنوان ماده تقویت کننده، در سه سطح 30، 40 و 50 درصد، مالئیک انیدرید پلی پروپیلن دار شده به عنوان ماده جفت کننده در دو سطح 4 و 6 درصد نسبت به وزن پلی پروپیلن و نانوذرات رس مونت موریلونیت در سه سطح 0، 1 و 3 درصد وزن خشک آرد ساقه توتون به عنوان عوامل متغیر استفاده شد. نمونه های چوب پلاستیک مطابق با استاندارد astm بوسیله اکسترودر دومارپیچناهمسوگرد و قالبگیری تزریقی افقی ساخته شدند.خواص فیزیکی و مکانیکی نمونه های آزمونی شامل جذب آب و واکشیدگی ضخامت بعد از 2 و 24 ساعت غوطه وری در آب، مقاومت خمشی، مدول خمشی، مقاومت کششی، مدول کششی و مقاومت به ضربه اندازه گیری شد. نتایجنشان داد که با افزایش آرد ساقه توتون، مقاومت خمشی و مدول خمشیدر مقایسه با پلی پروپیلن خالص به طور قابل ملاحظه ای بهبود می یابند.افزودن نانو رس و جفت کننده تأثیر معنی داری بر مقاومت خمشی و مدول خمشی چندسازه نداشت. همچنین با افزایش میزان آرد ساقه توتون، تنش کششی به طور معنی داری کاهش یافت. افزایشمیزان جفت کننده تا 6 درصد،منجر بهبهبودمقاومتکششیشد. با افزایش میزان نانورس مقاومت کششی چندسازه به طور معنی داری کاهش یافت. از طرف دیگر، مدول کششی با افزایش آرد ساقه توتون تا 50 درصد، افزایش یافت. در مورد مقاومت به ضربه، افزایش میزان آرد ساقه توتون سبب کاهش مقاومت به ضربه شداما اختلاف معنی داری بین سطوح مختلف تیمارها مشاهده نشد. نانورس و جفت کننده تأثیر معنی داری بر مقاومت به ضربه نشان ندادند. میزان جذب آب و واکشیدگی ضخامت بعد از 2 و 24 ساعت غوطه وری در آب چندسازه ها با افزایش میزان آرد ساقه توتون یک روندافزایشی را نشان دادند، به طوری که بیشترین مقدار آن مربوط به استفاده از 50 درصد آرد ساقه توتون می باشد. افزایش کاربرد جفت کننده موجب کاهش جذب آب و واکشیدگی ضخامت بعد از 2 و 24 ساعت شد، به طوری که کم ترین میزان مربوط به استفاده از 6 درصد جفت کننده بود. همچنین با افزودن نانورس به ترکیب چندسازه، میزان جذب آب و واکشیدگی ضخامت به طور چشمگیری کاهش یافت؛ به طوری که بیشترین کاهش مربوط به استفاده از 3 درصد نانو رس بود.

در این تحقیق، خواص فیزیکی و مکانیکی تخته لایه ساخته شده از گونه صنوبر تبریزی با چسب اوره فرمالدهید همراه با نانو فیبر سلولزی و ژل پیله ابریشم مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور از نانو فیبر سلولزی و ژل پیله ابریشم به عنوان ماده پرکننده و تقویت کننده در پنج سطح 0، 1، 3، 5 و 7 درصد و ژل پیله ابریشم به عنوان پرکننده در چهارسطح 0، 10، 20 و 30 درصد وزن خشک رزین استفاده شد. خواص فیزیکی و مکانیکی نمونه های آزمونی شامل درصد رطوبت، دانسیته، جذب آب و واکشیدگی ضخامت بعد از 2 و 24 ساعت غوطه وری در آب، مدول الاستیسیته و مقاومت خمشی موازی و عمود بر الیاف لایه سطحی و مقاومت برشی مطابق با استاندارد iso و en اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که افزایش میزان نانو فیبر سلولزی موجب کاهش جذب آب و واکشیدگی ضخامت بعد از 2 و 24 ساعت غوطه وری در آب و افزایش مدول الاستیسیته و مقاومت خمشی موازی با الیاف لایه سطحی شد. به طوری که کمترین میزان واکشیدگی ضخامت بعد از 2 و 24 ساعتغوطه وری در آب مربوط به سطح 7 درصد نانو سلولز بوده و کمترین میزان واکشیدگی ضخامت بعد از 2 ساعت غوطه وری در آب مربوط به سطح 1 درصد نانو سلولز و بعد از 24 ساعت غوطه وری در آب مربوط به سطح 7 درصد نانو سلولز بوده است. و نیز بیش ترین میزان مقاومت خمشی موازی با الیاف لایه سطحی مربوط به استفاده از 5 درصد نانو سلولز بوده است، و از طرف دیگر مدول الاستیسیته در میزان 7 درصد نانو سلولز بیش ترین افزایش را داشت. در مورد مقاومت برشی، افرایش میزان نانوسلولز سبب افزایش مقاومت برشی شد اما اختلاف معنی داری بین سطوح مختلف تیمار مشاهده نشد. هم چنین نتایج نشان داد که افزایش میزان مصرف ژل پیله ابریشم موجب کاهش واکشیدگی ضخامت بعد از 2 و 24 ساعتغوطه وری در آب و افزایش مدول الاستیسیته و مقاومت خمشی موازی با الیاف لایه سطحی شد. به طوری که کمترین میزان واکشیدگی ضخامت مربوط به استفاده از 30 درصد ژل پیله ابریشم بوده است و نیز بیش ترین میزان مقاومت خمشی و مدول الاستیسیته موازی با الیاف لایه سطحی به ترتیب مربوط به استفاده از 20 و 30 درصد ژل پیله ابریشم بوده است. و در مورد مقاومت برشی با افزایش میزان ژل پیله ابریشم اختلاف معنی داری بین سطوح مختلف تیمار مشاهده نشد ولی یک روند افزایشی را نشان داد.