هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش کارکردهای اجرایی و بازی درمانی مبتنی بر توجه در بهبود ویژگی های عصب- روانشناختی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ناتوان در ریاضی بود. روش تحقیق پژوهش حاضر آزمایشی با کارآزمایی بالینی بود که با طرح پیش آزمون و پس آزمون چندگروهی انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان ناتوان در ریاضی پایه چهارم، پنجم و ششم ابتدایی در سال تحصیلی 92-1391 بودند(76n=)، که از بین آنها 48 دانش آموز مبتلا به ناتوانی ریاضی به صورت نمونه گیری تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل پرسشنامه محقق ساخته، آزمون پیشرفت تحصیلی ریاضی شلو، آزمون ریاضی کی مت، مقیاس کانرز والدین، آزمون هوشی ریون، آزمون برج لندن، آزمون ویسکانسین، آزمون عملکرد پیوسته، مقیاس حافظه عددی وکسلر بود. برای تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری و آزمون تعقیبی بنفرونی استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین گروه های آزمایش و کنترل در انعطاف پذیری شناختی، بازداری پاسخ، نگهداری توجه، توانایی برنامه ریزی- حل مسئله، حافظه کاری و پیشرفت تحصیلی بعد از ارایه متغیر مستقل تفاوت معناداری در سطح وجود دارد. همچنین نتایج آزمون بنفرونی جهت مقایسه میانگین ها نشان داد آموزش کارکردهای اجرایی بر روی انعطاف پذیری شناختی، بازداری پاسخ، توانایی برنامه ریزی- حل مسئله و حافظه کاری نسبت به بازی درمانی مبتنی بر توجه به طور معناداری موثرتر است درحالیکه بازی درمانی مبتنی بر توجه بر روی نگهداری توجه نسبت به آموزش کارکردهای اجرایی به طور معناداری موثر است. در ارتباط با پیشرفت تحصیلی تفاوتی بین آموزش کارکردهای اجرایی و بازی درمانی مبتنی بر توجه مشاهده نشد. بنابر یافته های این مطالعه می توان نتیجه گیری نمود مداخله کارکردهای اجرایی و بازی درمانی مبتنی بر توجه سبب بهبود علایم عصب- روانشناختی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ناتوان در ریاضی می شود و می توان از آنها به عنوان یک روش مداخله ای موثر سود جست.

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی حساسیت¬زدایی وبازپردازش حرکت چشم ودرمان شناختی رفتاری متمرکز برترومابر روی کودکان ونوجوانان دارای اختلال استرس پس از سانحه و مقایسه این دو روش درمانی صورت گرفت جامعه آماری شامل کلیه کودکان بی¬سرپرست وتک سرپرست تحت پوشش کمیته امدادامام خمینی(ره)شهرستاناسلام آبادغرب در سال 93-92 بود. برای مشخص کردن کودکان ونوجوانانی که دارای اختلال استرس پس از سانحه بودند از 130 نفر به صورت نمونه گیری غیرتصادفی از نوع در دسترس پرسشنامه غربال گری آزمون تجدیدنظرشده تأثیر رویداد (ies-r)، پرسشنامه سرندکردن حوادث تروماتیک- فرم خودگزارشی (tesi-sr) وفهرست علائم 90سوالی (scl- 90- r) را پاسخ دادند. از بین آنها 24 نفر که نمره بالای 43و 90 به ترتیب در مقیاس تجدیدنظرشده تأثیر رویداد(ies-r) و فهرست علائم 90سوالی (scl- 90- r) و نیز حداقل یک حادثه تروما را تجربه کرده بودند انتخاب شدند. 24 نفر به صورت غیرتصادفی از نوع در دسترس در دو گروه درمان حساسیت¬زدایی وبازپردازش حرکت چشم (n= 8) و درمان شناختی رفتاری متمرکز برتروما (n= 8) و یک گروه کنترل(n= 8) به صورت تصادفی جایگزین شدند. در مرحله پس آزمون نیز مجدداً همان مقیاس¬ها اجرا شدند. وتفاضل پیش آزمون پس آزمون آنها با استفاده از آزمون تحلیل تحلیل کواریانس چند مرحله¬ای و واریانس چند متغیره تحلیل شد. نتایج نشان داد تفاوت آماری بین این دو درمان در کاهش خرده مقیاس¬های علائم روانشناختی و علائم تروماتیک مربوط به اختلال استرس پس ازسانحه وجود ندارد. نتیجه¬گیری: هردو درمان در کاهش علائم مربوط به تروما ناشی از اختلال استرس پس از سانحه به یک اندازه اثر گذار هستند ووتفاوت معنی داری از لحاظ بالینی بین اثرات درمانی این دو روش مشاهده نشد.

هدف پژوهش حاضر تعیین عوامل موثر بر کاربرد فناوری اطلاعات و ارتباطات (ict) و سهم هر کدام از عوامل از دیدگاه اعضاء هیات علمی دانشگاه های اردبیل بود. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه ی آماری این پژوهش، کلیه اعضاء هیأت علمی مشغول به تدریس دانشگاه های اردبیل (540 نفر) در سال تحصیلی 94-1393 بود، از بین این تعداد براساس جدول کرجسی- مورگان نمونه ای به حجم 220 نفر به روش نمونه گیری طبقه ای متناسب به صورت تصادفی انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته فناوری اطلاعات و ارتباطات (فاوا) جمع آوری شد. روایی پرسشنامه با استفاده از نظر اساتید صاحب نظر تأیید گردید و پایایی ابزار با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 94/0 محاسبه گردید. داده های جمع آوری شده با نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. نتایج حاصل از تحلیل عامل اکتشافی 9 عامل شناسایی شده که 548/63 درصد از واریانس فناوری اطلاعات و ارتباطات را تبیین می کند، با توجه به پیشینه و ادبیات موضوعی تحقیق عامل ها به «عامل فنی و محیطی»، «عامل اقتصادی»، «عامل آموزشی»، «عامل مهارت و تخصص»، «عامل فردی»، «عامل نرم افزاری»، «عامل انسانی و مدیریتی»، «عامل نگرشی» و «عامل توانایی کاربست و یادگیری زبان لاتین» نام گذاری شدند. مهم ترین عامل از نظر اعضاء هیأت علمی جامعه مورد پژوهش عامل «فنی و محیطی» می باشد که با مقدار 671/30 بیشترین سهم را در تبیین متغیرها دارد.

چکیده ندارد.