با توجه به اهمیت فرسایش ، موضوع نحوه اثر مدیریت ها و بهره برداری از اراضی بر روی فرسایش خاک بخصوص اراضی لسی به فرسایش در حوزه قرناوه که با وسعت 860 کیلومتر مربع در منطقه گسترش دارد مورد مطالعه قرار گرفت . بیش از 60 درصد این حوزه بصورت تپه ماهورهای لسی بوده لذا مهمترین واحد ژئومورفولوژیکی مورد مطالعه دامنه می باشد. با توجه به نقشه های کاربردی اراضی و بازدیدهای صحرائی سه نوع کاربردی اراضی بصورت زراعت ، مرتع و جنگل دشت کاشت (از سال 1348) در دو جهت شمالی وجنوبی، با شیب 25-35 درصد مورد بررسی قرار گرفت . در این کاربردیها خاک ، فرسایش ، پوشش گیاهی و نوفوذپذیری مورد مطالعه قرار گرفته است . در مطالعات خاکشناسی در هر کاربری در طول شیب چهار پروفیل حفره گردید. پس از بررسی مورفولوژیکی نیمرخ خاک و مشخص نمودن افقها، از هر پروفیل جهت مطالعات آزمایشگاهی نمونه برداری گردید. علاوه بر آن با استفاده از استوانه های مضاعف میزان آبگذاری خاک و سطحی در زمانهای مختلف اندازه گیری شد و از طریق مشاهدات صحرائی پوشش گیاهی و میزان فرسایش مورد بررسی قرار گرفت . نتیجه حاصله از مطالعات فوق نشان می دهد که بهره وری زراعی ازاراضی شیب دار در منطقه مورد مطالعه بر روی میزان مواد آلی و نفوذپذیری و حاصلخیزی خاک اثر منفی داشته تشدید میزان فرسایش میگردد. میزان موادآلی و نفوذپذیری نهایی حداقل مقدار را در زراعت داشته است و حاصلخیزی نیز به مقدار قابل توجهی کاهش یافته است ، در حالیکه بهره برداری از این اراضی بصورت مرتع موجب افزایش میزان نفوذپذیری، حاصلخیزی و کاهش میزان فرسایش گردیده است . بهره برداری از ارضی بصورت جنگل نیز بر روی درصد مواد آلی و میزان نفوذپذیری و حفاظت خاک اثری مثبت داشته و از فرسایش خاک جلوگیری نموده است .