مقادیر بالای نیترات در آب آشامیدنی به یکی از نگرانی های جهانی در دههی اخیر تبدیل شده است. نیترات یک یون پایدار و محلول در آب بوده و فاضلاب شهری و صنعتی، کودهای شیمیایی و فضولات حیوانی منابع عمده ی ترکیبات نیترات می باشند که سبب آلودگی آبها می شوند. افزایش غلظت نیترات به مقدار بحرانی در آب آشامیدنی باعث بروز بیماری هایی مثل متهموگلوبین، سرطان، ناقص الخلقه بودن نوزادان، بزرگ شدن تیروئید و التهاب غدد لنفاوی می گردد. روش های رایج حذف نیترات از آب به دو گروه: بیولوژیکی و فیزیکوشیمیایی تقسیم می شوند. جهت حذف نیترات با غلظت بالا به نظر می رسد روش بیولوژیکی مناسب باشد. با این حال حفظ شرایط مطلوب روش بیولوژیکی مشکل بوده و باید به آلودگی ناشی از مرگ باکتری ها چاره ای اندیشید. عملیات فیزیکوشیمیایی رایج برای حذف نیترات نیز عبارتند از: تعویض یون، اولترافیلتراسیون، اسمز معکوس، الکترودیالیز و روش جذبی که از نقطه نظر اقتصادی و کارایی، روش جذبی مناسب ترین گزینه است. در میان جاذب ها، چارچوبهای فلز-آلی mofs(metal-organic frameworks) برای حذف مواد سمی به خاطر سطح ویژهی بالا، تنوع ساختار حفره ها، عاملدار کردن آسان و موزون بودن حفرات کارایی بیشتری دارند.