بررسی خرابی های زلزله های گذشته نشان می‎دهد محل نامناسب وصله، آرایش نامناسب آرماتورهای طولی و فاصله زیاد آرماتورهای عرضی-که منجر به عدم محصورشدگی هسته بتنی و رفتار نامناسب وصله می شود- موجب شکست ترد اعضای بتنی شده است. در سطح شکل پذیری متوسط، آیین نامه، قرارگیری وصله در پای المان های سازه ای (ستون و دیوار برشی)، را مجاز دانسته و به دلیل سهولت در اجرا، وصله در پای آنها انجام می‎شود؛ این محل نامناسب‎ترین محل برای اجرای وصله می‎باشد. جهت اعتبار سنجی مدل استفاده شده برای مقاطع با آرماتور وصله شده، از چندین نمونه آزمایشگاهی که هم شامل ستون و هم شامل دیوار سازه ای باشد، استفاده شده و همخوانی خوبی نیز بین نتایج تحلیلی و آزمایشگاهی به دست آمده است. از طرفی، چون که رفتار سیستم های دوگانه متشکل از قاب و دیوار به دلیل اندرکنش بین آنها به طور قابل توجهی متفاوت از رفتار هریک از آنها به صورت جداگانه می باشد در این پژوهش نتایج حاصل از آنالیز استاتیکی غیرخطی و دینامیکی غیرخطی افزاینده برای یک سیستم قاب-دیوار، در دو حالت با و بدون وجود وصله در آرماتورهای پای ستون و دیوار سازه‎ای، مقایسه شده است. عملکرد وصله در دیوار سازه ای و ستون به دلیل تفاوت در عمق ناحیه تحت کشش؛ متفاوت است. آرماتورهای طولی ستون ها و همچنین دیوارهای سازه ای حین وقوع زلزله ممکن است در معرض تنش های کششی قرار گیرند و ظرفیت محدود کششی وصله در پای المان های سازه ای، که محل وقوع تغییرشکل های غیرخطی و ایجاد مفصل پلاستیک است باعث کاهش مقاومت و شکل پذیری سازه شده و رفتار آن را تحت تأثیر قرار می‎دهد.

چکیده ندارد.