برونکواسپاسم ناشی از ورزش یک عارضه گذرا در انسداد راههای هوایی است که در حین تمرین یا پس از آن اتفاق می افتد . معیار تشخیص eib در این مطالعه کاهش بیش از 10% در fev1 یا 15% در fef25-75% یا 25% در pef می باشد . همچنین شاخصهای تنفسی برای ارزیابی عملکرد ریوی مورد استفاده قرار می گیرند . هدف از این مطالعه مقایسه اثر یک جلسه تمرین هوازی با دوشدت مختلف روی برخی از شاخصهای اساسی عملکرد ریوی و برونکواسپاسم در دانشجویان پسر غیر ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز بود . در این مطالعه 20 دانشجوی غیر ورشکار پسر شرکت داشتند . میانگین سن ، قد ، وزن ، bmi ، درصد چربی و vo2max افراد به ترتیب برابر 93/1 ±6/20 سال ، 23/5 ± 2/176 سانتی متر ، 59/10 ± 61/80 کیلوگرم ، 9/3 ± 84/25 کیلوگرم بر مجذور قد ، 9/5 ± 61/24 درصد ، 83/2 ± 26/26 میلی لیتر بر کیلو گرم در دقیقه بود . تستهای عملکرد ریوی برای هر یک از شرکت کنندگان در قبل و 5 دقیقه پس از تمرین اجرا شد . نتایج این تحقیق نشان داد که تمرینات هوازی با شدت پایین (مطابق پروتکل تمرینی بالک ) تأثیر معنی داری بر شاخصهای ریوی ( svc ، fvc ، fev1 ، fef25-75%، pef و mvv ) نداشت اما تمرینات هوازی با شدت بالا بر برخی از شاخصها موثر بود . همچنین شیوع eib در تمرینات با شدت پایین 15% و در تمرینات با شدت بالا 20% مشاهده شد.

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر دو نوع تمرین اجباری و تفریحی بر نیم رخ لیپوپروتئین های خون دانشجویان دختر غیر ورزشکار دانشگاه شهید چمران می باشد. به این منظور تعداد 40 نفراز دانشجویان دختر غیر ورزشکار و دارای اضافه وزن ( با میانگین سنی06±20‏‏ ‏، bmi 42/0±27، قد 10±157 ، وزن 4± 69 و حداکثر اکسیژن مصرفی 72/26) ، به طور تصادفی از بین 70 نفر داوطلب انتخاب شدند، این افراد به صورت تصادفی ساده به سه گروه تمرین تفریحی(14n=)، اجباری (16n=)و گروه کنترل (10n=) تقسیم شدند. تمرین اجباری شامل دویدن به صورت تناوبی بود، که شامل چهار دوره 4دقیقه ای دو و 3 دقیقه استراحت فعال (جاگینگ) بود، ‏ و تمرین تفریحی شامل فوتسال تفریحی بود‏ هر دو نوع فعالیت به مدت شش هفته، هفته ای سه جلسه 50 دقیقه ای با شدت 75- 60 درصد ضربان قلب ذخیره انجام شد. برای کنترل شدت فعالیت از مچ بند ضربان سنج استفاده شد. جهت جمع آوری اطلاعات مورد نظر در قبل و بعد از تمرینات از آزمودنی ها 5 میلی لیتر خون جهت تعیین میزان چربی و لیپوپروتئین-های خونی(کلسترول، تری گلیسرید، ldl، hdl، vldl) برداشت شد. در نهایت اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار spss مورد تحلیل و بررسی آماری قرار گرفت‏، در ابتدا برای اطمینان از همگن بودن آزمودنی ها از آزمون monova استفاده شد و در انتهای تحقیق از آزمون t برای مقایسه تغییرات گروه های تمرینی از پیش آزمون تا پس آزمون و آزمون monova برای مقایسه افراد سه گروه با یکدیگر و از آزمون tukey برای پیگیری چگونگی تغییرات استفاده شد. نتایج حاصل - در گروه تمرین فوتسال تفریحی از پیش آزمون تا پس آزمون در همه عوامل لیپوپروتئینی و نیز در گروه دویدن اینتروال از پیش آزمون تا پس آزمون در همه عوامل بجز vldl اختلاف معناداری مشاهده شد، هم چنین در مقایسه سه گروه با یکدیگر اختلاف معنادار مشاهده گردید با بررسی یافته های حاصل از این پژوهش، به نظر می رسد پرداختن به تمرینات بدنی که منجر به افزایش لیپولیز در خون می شود چه به صورت تفریحی و چه به صورت اجباری البته با شدت کنترل شده یکسان لیپپوپروتئین ها را بهبود بخشیده و به کاهش عوامل خطرزای قلبی عروقی و افزایش میزان hdl کمک می-کند.

هدف این تحقیق تعیین رابطه ی برخی از متغیرهای پیکرسنجی با مقاومت مجرای نای دانشجویان دختر غیرورزشکار دارای اضافه وزن دانشگاه شهید چمران اهواز میباشد. بدین منظور تعداد 83 نفر از دانشجویان دختر غیرورزشکار دارای اضافه وزن ساکن در مجتمع خوابگاهی با میانگین سنی2 ± 21.04 سال، قد 5±159.11 سانتیمتر، وزن 6±68.96 کیلوگرم و شاخص توده بدن 1±27.44 کیلوگرم بر مترمربع به صورت هدفدار به عنوان حجم نمونه ی تحقیق انتخاب شده و مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای اجرای پژوهش قد، وزن، دور کمر، نسبت دور کمر به دور لگن، شاخص توده بدن و شاخصهای مقاومت مجرای نای (fvc,fev1) اندازه گیری شد. برای تعیین رابطه بین متغیرهای پیکرسنجی (قد، وزن، دور کمر، نسبت دور کمر به دور لگن، شاخص توده بدن) با شاخص های مقاومت مجرای نای (fvc,fev1) از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که بین قد و وزن با fvc وfev1 رابطه معنی داری وجود ندارد ولی بین متغیرهای اندازه دورکمر، نسبت دورکمر به دور لگن و شاخص توده بدن با fvc وfev1 رابطه معکوس و معنی داری وجود دارد(05/0< p ).بر اساس نتایج تحقیق می توان اظهار داشت که تجمع چربی بخصوص در ناحیه شکم و قفسه سینه به دلیل اثرات مکانیکی که بر عملکرد قفسه سینه وارد میکند، موجب کاهش در شاخص های مربوط به مقاومت مجرای نای می شود.

نام خانوادگی : همتی فارسانی نام : زهرا عنوان : تاثیر 6 هفته تمرین هوازی روی برخی شاخص های ریوی مردان میان سال سیگاری و غیر سیگاری شهر بوشهر استاد راهنما: دکتر محسن قنبرزاده اساتید مشاور: دکتر مسعود نیکبخت – دکتر سعید شاکریان درجه تحصیلی : کارشناسی ارشد رشته : تربیت بدنی و علوم ورزشی گرایش : فیزیولوژی محل تحصیل : دانشگاه شهید چمران اهواز دانشکده : تربیت بدنی و علوم ورزشی تاریخ فارغ التحصیلی : 7/4/89 تعداد صفحه : کلید واژه ها :سیگار، ظرفیت حیاتی، ظرفیت حیاتی با فشار، حجم هوای بازدمی اجباری در ثانیه اول، تمرین هوازی چکیده : هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر شش هفته تمرین هوازی بر برخی شاخص های ریوی مردان میانسال سیگاری و غیر سیگاری غیر ورزشکار شهر بوشهر بود. بدین منظور30 آزمودنی در دو گروه سیگاری با میانگین سنی142/42 سال، قد 43/172 سانتیمتر و وزن 42/72کیلوگرم و گروه غیرسیگاری با میانگین سنی 533/39 سال ، قد 93/173 سانتیمتر و وزن 53/77کیلو گرم از بین کارکنان شهرداری بوشهر و بیمارستان امام حضرت فاطمه الزهرا(س) بوشهر به صورت تصادفی انتخاب شدند. البته گروه سیگاری گروهی را تشکیل می دهند که حدّاقل دارای 5 سال سابقه سیگار کشیدن و هم چنین به حداقل 7 نخ و حداکثر 20 نخ سیگار در روز استعمال کند. برای اجرای پژوهش ، نخست برگه علاقمندی، پرسشنامه تعیین سلامتی و رضایت نامه را تکمیل کردند، سپس وزن، قد و شاخص های اسپیرومتری، ظرفیت حیاتی با فشار(fvc)،ظرفیت حیاتی (vc) و حجم هوای بازدمی با فشار در ثانیه اول(fev1) اندازه گیری شدو سعی شد شاخص های ریوی 2 گروه قبل از تمرین همتراز باشند. پس از ثبت اطلاعات مربوط به شاخص های ریوی vc،fev1 و fvc، سعی شد تا اثرات بهره گیری از 6 هفته تمرین هوازی (دویدن)، به مدت 40 دقیقه، 2 الی 3 جلسه در هفته با شدّت 65%-50% ضربان قلب ذخیره و هم چنین با رعایت اصل اضافه بار انجام گرفته و پس از 6 هفته تمرین هوازی مجدداً از آزمودنی ها خواسته شد که عمل پس آزمون را به همان شیوه پیش آزمون طی ساعات 18 – 20 شب زیر نظر پزشک متخصص ریه انجام دهند. با استفاده از آمار استنباطی آزمون آماره t وابسته برای بررسی تأثیر 6 هفته فعالیت هوازی بر شاخص های ریوی در دو گروه سیگاری و غیرسیگاری و از آزمون آماره t مستقل برای مقایسه 6 هفته تمرین منتخب برنتایج شاخص های ریوی دوگروه سیگاری و غیرسیگاری استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که بین نتایج fvc وvc در مرحله پیش آزمون و پس آزمون در گروه غیرسیگاری تفاوت معنی داری وجود دارد(05/0< p )اما fev1 تفاوت معنی داری را نشان نداد و fev1, fvc وvc در گروه سیگاری تفاوت معنی داری را از مرحله پیش آزمون تا پس آزمون نشان داد(05/0< p )و بین نتایج fev1, fvc وvc در دو گروه سیگاری و غیرسیگاری متعاقب 6 هفته تمرین منتخب تفاوت معنی داری وجود ندارد.

یکی از مهمترین وظایف عضلات مخطط تولید نیرو جهت انجام کار است.در بسیاری موارد ضعف عضلات بخصوص عضله ی چهار سر رانی در فوتبالیست ها باعث کاهش عملکرد و احتمال ایجاد اسیب های رباطی زانو می شود. هدف از این مطالعه مقایسه ی اثر سه روش تمرینات قدرتی و تحریک الکتریکی و روش ترکیبی بر میزان قدرت عضله ی چهار سررانی در فوتبالیست های مرد شهرستان هفتگل بود. در این مطالعه 28 نفر از فوتبالیست ها با دامنه سنی 18تا 28 سال با داشتن حداقل 3 سال سابقه ی بازی در سطح باشگاهی انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه تمرینی قدرتی(n=10‏‎‎‏ٌٌ‏) وتحریک الکتریکی (n=9‏‎‎‏ٌٌ‏) و ترکیبی (n=9‏‎‎‏ٌٌ‏)تقسیم بندی شدند. آزمودنیها تمرینات فزاینده ی قدرتی را به مدت 4 هفته و هفته ای 3 جلسه و در هر جلسه 3 ست با 10 تکرار را انجام دادند.بدین صورت که گروه تمرین قدرتی تکرار ها در سه ست با شدت50 ، 75 و 100در صد rm10 و گروه تحریک الکتریکی با حداکثر شدت قابل تحمل در هر فرد و در گروه ترکیبی از تمرینات قدرتی و تحریک الکتریکی به طور همزمان با شدت مورد نظر انجام دادند.شدت تمرین در هر جلسه 10 تا 15 درصد افزایش می یافت(مطابق پروتکل دلورم).نتایج تحقیق نشان داد که 4 هفته تمرینات قدرتی و تحریک الکتریکی و ترکیبی هر کدام در افزایش قدرت عضله ی چهار سر رانی تاثیر داشته است. اما بیشترین تاثیر مربوط به تمرینات ترکیبی بود.05/0 p?و بیشترین ماندگاری قدرت عضله بدست آمده بعد از 2 هفته بی تمرینی مربوط به تمرینات قدرتی بوده است. 05/0 p?

هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه مولفه های مدیریت دانش (خلق دانش، انتقال دانش و به کارگیری دانش) با یادگیری سازمانی و نوآوری کارکنان اداره کل تربیت بدنی استان خراسان رضوی بود. روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمامی کارکنان (مدیران، سرپرستان و کارمندان) اداره کل تربیت بدنی به تعداد 139 نفر بودند، که به علت محدود بودن حجم جامعه کل جامعه مذکور به عنوان نمونه انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه ی محقق ساخته 42 سئوالی و در قالب مقیاس پنج درجه ای لیکرت بود که پایایی آن از روش آلفای کرونباخ 0/91 است و روایی سازه نیز با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی در سطح (0/001) معنی دار شد که مقدار kmo 0/84 گزارش شده است. نتایج آزمون فرضیه های تحقیق در سطح معنی داری 05/0 ? ? نشان داد: بین خلق دانش با یادگیری سازمانی رابطه ی معنی داری وجود دارد. بین انتقال دانش با یادگیری سازمانی رابطه ی معنی داری وجود دارد. بین به کارگیری دانش با یادگیری سازمانی رابطه ی معنی داری وجود دارد. هم چنین بین خلق دانش با نوآوری رابطه ی معنی داری وجود دارد. بین انتقال دانش با نوآوری رابطه ی معنی داری وجود دارد. بین به کارگیری دانش با نوآوری رابطه ی معنی داری وجود دارد. و هم چنین نتایج نشان داد یادگیری سازمانی و نوآوری رابطه ی معنی دار دو طرفه ای دارند.

هدف از این تحقیق مقایسه اثر یک جلسه فعالیت هوازی با شدت بالا روی برخی از شاخص های تهویه وگاز های تنفسی در دو محیط سرد و گرم ورزشکاران پسر هنرستان تربیت بدنی شهرستان اهواز بود به این منظور از میان 60 جوان هنرستان ورزش و تربیت بدنی بعد از اجرای آزمون استراند ، 15 آزمودنی که حداکثر اکسیژن مصرفی انها 58/4± 63/53 میلی لیتر بر کیلوگرم وزن در دقیقه بود برای این تحقیق انتخاب شدند و افراد انتخاب شده آزمون هوازی با شدت بالا(استراند) را تا مرز خستگی روی نوار گردان در محیط سرد(دما 65/1±58/13 درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی 77/1±32/ 48درصد) و محیط گرم(دما 73/1±38 درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی 52/1±07/ 48درصد) بعد از مواجه با این شرایط، اجرا کردند میانگین سن، قد، وزن، شاخص توده بدن آزمودنی ها (bmi)و درصد چربی بدن در آنها به ترتیب 89/± 56/18 سال، 18/7±31/172 سانتی متر، 73/9±95/58 کیلوگرم ، 92/1± 71/19 کیلوگرم بر متر مربع، 78/3± 05/10 درصد، محاسبه شد. شاخص های تهویه و گازهای تنفسی ( vo2، vco 2 ، rer ، ve ، vt، rr ) با استفاده از دستگاه ارگواسپیرومتر و گازآنالیزور، قبل، حین و بعد از فعالیت در دو محیط سنجیده شدند برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی استفاده شد و برای مقایسه میانگین این شاخص ها در دو محیط سرد وگرم، آمارهt وابسته به کاربرده شد نتایج پژوهش نشان دادکه شاخص های تهویه و گازهای تنفسی قبل فعالیت اختلاف معنی داری نداشتند(05/0 = ?) . اما طی یک جلسه فعالیت هوازی در دو محیط اختلاف معنی داری شاخص های vo2 ، ve ، vt ، rr مشاهده شد (05/0 = ?) . به طور کلی می توان بیان داشت که فعالیت در محیط سرد وگرم سبب تغییرات در تهویه ریوی و متعاقب آن کاهش عملکرد ورزشی می شود.

هدف این پژوهش مقایسه شاخص های تنفسی دو برنامه تمرینی سنگین مداوم و طولانی مدت متناوب در نوجوانان ورزشکار است.بدین منظور 15 پسر فعال دبیرستانی با میانگین سن، قد، و وزن به ترتیب: 35/17سال، 75/170 سانتی متر، 85/58 کیلوگرم به عنوان آزمودنی انتخاب شدند.دانش آموزان سه تست تمرینی را در روزهای مجزا و در ساعات مشابهی از روز انجام دادند. دانش آموزان ابتدا یک آزمون حداکثر درجه بندی شده برای اندازه گیری حداکثر سرعت هوازی (vvo2 max) و حداکثر اکسیژن مصرفی(vo2max) انجام دادند.شروع آزمون با سرعت 8 کیلومتر در ساعت و افزایش سرعت هر3 دقیقه، 5/1 کیلومتر در ساعت بود تا ورزشکاران به درماندگی میرسیدند. در آزمون اول میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی و حداکثر سرعت هوازی شرکت کنندگان سنجیده شد. دانش آموزان پروتکل تمرینی تداومی دویدن در 83% از حداکثر سرعت هوازی (vvo2 max) را انجام دادند تا به درماندگی رسیدند.پروتکل تمرینی تناوبی شامل 3 دقیقه دویدن در 95% حداکثر سرعت هوازی با 3 دقیقه ریکاوری در 35% از حداکثر سرعت هوازی تا خستگی انجام شد. نتایج نشان داد میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی 45-38 با حداکثر سرعت هوازی kmh-1 1± 15 و میانگین ضربان قلب 10±185مطابق بود.اطلاعات مربوط به گازهای تنفسی با استفاده از سیستم تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی اندازه گیری شد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف معیار داده های توصیفی نظیر سن ، قد ، وزن ، ضربان قلب و میزان شاخص های تنفسی استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و مقایسه میانگین شاخص های تنفسی ابتدا، نقطه میانی، و انتهای دو تمرین، از آمار استنباطی و آزمون های t همبسته استفاده گردید.خطای آلفا در این تحقیق 5./ . تعیین گردید. برای انجام عملیات آماری از (spss16) و برای رسم نمودارها و جداول نیز از نرم افزار (excell2007) استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد تفاوت معناداری بین میانگین شاخص های تنفسی در انتها بین دو پروتکل مشاهده نشد.در اواسط اجرا برنامه تمرینی متناوب مقادیر اکسیژن مصرفی،دی اکسید کربن تولیدی، تهویه دقیقه ای،سرعت تنفسی،در مقایسه با تمرین مداوم به طور معناداری کمتر بود.شرکت کنندگان در مجموع مسافت بیشتری طی تمرین تناوبی نسبت به تداومی طی کردند.

هدف از این تحقیق بررسی مقایسه اثر 6 هفته تمرینات قدرتی و تحریک الکتریکی بر میزان قدرت عضله ی چهارسررانی دختران بسکتبالیست شهرستان اهواز بود. این مطالعه بر روی 24 بسکتبالیست دختر (با میانگین سنی30/2±25/22 سال ، قد44/3±165سانتیمتر ، وزن 84/3±98/61 کیلوگرم، bmi39/1±65/22 کیلوگرم بر متر مربع)،دارای حداقل 2 سال سابقه عضویت در باشگاه، صورت گرفت. شرکت کنندگان به دو گروه تجربی ( تمرین قدرتی در یک پا و تحریک الکتریکی در پای دیگر ) و گروه کنترل ، تقسیم شدند. گروه تجربی تمرین قدرتی را براساس پروتکل دلورمه و تحریک الکتریکی را با فرکانس 50 هرتز و دیوریشن 350 میکرو ثانیه و حداکثر شدت جریان قابل تحمل،انجام دادند.تمرینات بین دوفصل مسابقات بسکتبالیست ها،بمدت 6 هفته ، هفته ای 4 جلسه و هر جلسه 37دقیقه انجام گرفت. گروه کنترل طی این مدت برنامه تمرینی را انجام ندادند. .میانگین قدرت عضلانی آزمودنی ها (10rm) در مراحل پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. از آزمون آماری t همبسته برای مقایسه میانگین پیش آزمون و پس آزمون تمرین قدرتی و تحریک الکتریکی و پس آزمون های هر دو تمرین استفاده گردید. 05/. ?? در نظر گرفته شد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که هر دو روش تمرینات قدرتی و تحریک الکتریکی سبب افزایش قدرت عضله چهارسررانی بسکتبالیست ها می شود( 001/0p= )، اما بین افزایش قدرت از طریق تمرینات قدرتی و تحریک الکتریکی اختلاف معنی داری وجود دارد( 001/0p= ). بطوریکه تمرینات قدرتی حدود5/1 برابر بیشتر از تحریک الکتریکی، باعث افزایش قدرت عضله ی چهارسررانی بسکتبالیست ها می شود(83/71 در مقابل 79/49 درصد افزایش قدرت). لذا با توجه به نتایج حاصله می توان چنین نتیجه گیری نمود که بیشترین میزان افزایش قدرت عضله چهاررانی دختران بسکتبالیست از طریق انجام تمرینات قدرتی حاصل می گردد.

هدف تحقیق حاضر اعتباریابی دو روش برآورد درصد چربی بدن به روش های اسکین فولد، بیوالکتریکال امپدنس با روش معیار(هیدرواستاتیک سر بیرون آب) در دانش آموزان پسر 12-9 ساله می باشد.روش انجام تحقیق حاضر به روش نیمه تجربی و از نوع کاربردی می باشد.بدین منظور 36دانش آموز پسر(سن:11± 1.6سال ، قد: 139±13 سانتی متر ، وزن:19/34 ±9.6 کیلوگرم) به صورت تصادفی انتخاب شدند.تجزیه و تحلیل آماری با روش های ضریب همبستگی پیرسون و آزمون تی همبسته t-test و خطای استاندارد (see) و خطای کل(te) انجام شد.نتایج تجزیه و تحلیل آماری نشان می دهد که برآورد درصد چربی بدن به روش های اسکین فولد با معادله های دو موضعی اسلاتر 1 و 2 و نموگرام پاریزکوا و روش بیوالکتریکال امپدنس با وجود همبستگی بالا با روش معیار اختلاف معنی داری دارد.یافته های تحقیق نشان می دهد که این معادله ها برای برآورد درصد چربی بدن در کودکان جامعه مورد تحقیق مناسب نیستند و باید معادله خاص برای کودکان جامعه مورد تحقیق با توجه به سن و جنس ونژاد آنها برآورد گردد.

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر ارتباط بین ترکیب بدنی و حداکثر اکسیژن مصرفی (vo2max) با عملکرد ریوی کشتی گیران فرنگی استان خوزستان می باشد.حداکثر اکسیژن مصرفی به عنوان یک شاخص در جهت پیشرفت و توسعه ی برنامه های تمرینی مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین به عنوان یک معیار جهت سنجش ظرفیت های تنفسی نیز به شمار می رود (ویلمور و پلاک1973). افرادی که چربی بدنی بالاتری دارند به هنگام اجرای فعالیت های هوازی با نوعی وزن حاصل از چربی اضافه بدن مواجه هستند که این اضافه وزن عملکرد آنان را تضعیف می کند. مطالعه انجام شده به روی دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی نشان می دهد که میان درصد چربی بدنی نمونه های تحقیق و توان هوازی آنان ارتباط منفی معناداری وجود دارد روش:تحقیق حاضر نیمه تجربی و جامعه اماری را کشتی گیران حرفه ای فرنگی کار استان خوزستان تشکیل دادند که در سال 90 به صورت حرفه ای مشغول به ورزش بودند از بین کل کشتی گیران فرنگی استان 14 نفر کشتی گیر سبک (bmi<25) و12 نفر کشتی گیر سنگین وزن (bmi>25) به صورت هدفمند و در دسترس؛ انتخاب شدند ابزار اندازه گیری شامل دستگاه بادی کامپوزیشن oylmpia3.3) ) و گاز آنالیزور (gunshorn) و تردمیل( h/p/cosmos) بود. جهت تعیین vo2max شرکت کنندگان از آزمون استاراند روی تردمیل استفاده گردید. بعد از بررسی نرمال بودن داده ها با استفاده از کلموگراف اسمیرنوف ؛ از همبستگی پیرسون برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج:همبستگی مثبت و معنی داری بین vo2max و شاخص تنفسی در هر دو گروه که در گروه سبک وزن در شاخص fev1(728/0r= ،001/0p=)و در fvc(659/0r= ،010/0p=) در گروه سنگین وزن در شاخص fev1(752/0r=، 005/0p=) و در شاخص (644/0r= ،024/0p= )مشاهده شد . همچنین بین وزن با شاخص های تنفسی در گروه سنگین وزن در شاخص fev1(846/0r= - ، 001/0p=) و در شاخص fvc( 736/0r= - ،006/0p=) رابطه منفی معناداری مشاهده شد ولی در گروه سبک وزن در شاخص fev1(027/0r= ، 928/0p= ) و در شاخص fvc(322/0r= ، 261/0p=) رابطه معنی داری مشاهده نشد بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که شاخص عملکرد ریوی با میزان vo2maxرابطه مستقیم دارد یعنی با افزایش عملکرد ریوی vo2max نیز افزایش می یابد همچنین دیگر نتایج مطاله آشکار کرد که با افزایش وزن و افزایش درصد چربی بدن شاخص های تنفسی کاهش می یابد. واژه های کلیدی: vo2max و شاخص های تنفسی ، کشتی گیران ،

چکیده هدف تحقیق حاضر بررسی اثر پیش سرمایش (پوشیدن جلیقه یخ) بر اجرای فعایت شدید در دمای بالا (35 درجه سانتیگراد) و برخی شاخص های فیزیولوژیکی و شاخص درک بورگ کشتی گیران فرنگی کار نخبه بود. بدین منظور 11 کشتی گیر فرنگی کار نخبه شهر اهواز (میانگین سن 36/26 سال، قد 55/173 سانتیمتر‏، وزن 36/70 کیلوگرم، حداکثر اکسیژن مصرفی 55/45 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه) به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند، سپس در دو جلسه جداگانه (فعالیت با جلیقه یخ و بدون جلیقه یخ) به فاصله 4 روز در این تحقیق شرکت نمودند. پروتکل تمرینی شامل 10 دقیقه گرم کردن با 50% حداکثر اکسیژن مصرفی و سه مرحله فعالیت 2 دقیقه ای با 85% حداکثر اکسیژن مصرفی با زمانهای استراحتی 30 ثانیه ای بین این سه مرحله و در آخر 5 دقیقه ریکاوری با 40% حداکثر اکسیژن مصرفی بود. در جلسه ای که فعالیت با جلیقه یخ انجام شد آزمودنی ها در 10 دقیقه مرحله گرم کردن و همچنین در مرحله ریکاوری از جلیقه یخ برای اعمال سرما بر بدن استفاده کردند. متغیر های تحقیق (دمای مرکزی بدن و ضربان قلب) در تمام مراحل ثبت شد. همچنین در تمامی این مراحل برای درک آزمودنی از شدت تمرین از شاخص درک بورگ استفاده شد. نتایج: میانگین دمای مرکزی بدن و ضربان قلب در گروه فعالیت با جلیقه یخ به ترتیب (72/36 ) و (12/143) پایین تر از گروه بدون جلیقه یخ (12/37) و (33/153) بود که تفاوت معنی داری را نشان داد (p<0/05). همچنین میانگین شاخص درک بورگ درگروه فعالیت با جلیقه یخ (97/ 8) پایین تر از گروه بدون جلیقه یخ (17/10) بود و تفات معنی داری داشت (p<0/05). نتایج پژوهش پیشنهاد می کند که پیش سرمایش به روش پوشیدن جلیقه یخ موجب بهبود شاخص های فیزیولوژیک (ضربان قلب و دمای مرکزی بدن) و شاخص درک بورگ حین اجرای فعالیت شدید در دمای بالامی گردد.

نام خانوادگی : طاهری نام :اسماء عنوان : تاثیر بازگشت به حالت اولیه در آب با سه دمای مختلف بعد از شنای 200متر بر سرعت دفع اسیدلاکتیک خون دانشجویان دختر فعال دانشگاه شهید چمران اهواز استاد راهنما: دکتر عبدالحمید حبیبی اساتید مشاور: دکتر محسن قنبرزاده درجه تحصیلی : کارشناسی ارشد رشته : تربیت بدنی و علوم ورزشی گرایش : فیزیولوژی محل تحصیل(دانشگاه): دانشگاه شهید چمران دانشکده : تربیت بدنی و علوم ورزشی تاریخ فارغ التحصیلی :3/07 /91 تعداد صفحه : 109 کلید واژه ها : بازگشت به حالت اولیه، اسیدلاکتیک، شنای 200متر چکیده: یکی از موانع مهم اجرای مطلوب و موفقیت آمیز فعالیت های ورزشی، بروز خستگی است که از پیامدهای اجتناب ناپذیر فعالیت های شدید است. به نظر می رسد در فعالیت شدید، احتمالا دلیل خستگی، تجمع اسیدلاکتیک است.بنابراین هدف از تحقیق حاضر مطالعه تاثیر بازگشت به حالت اولیه در آب با سه دمای مختلف بعد از شنای 200متر بر سرعت دفع اسیدلاکتیک خون دانشجویان دختر فعال دانشگاه شهید چمران اهواز می باشد.حقیق حاضر نیمه تجربی و جامعه آماری دانشجویان دختر فعال دانشگاه شهید چمران اهواز می باشد که از بین افراد داوطلب 13 نفر با میانگین سن 86/1±84/21 سال، قد 85/3±162 سانتی متر و وزن 44/8±46/57 کیلوگرم به صورت هدفمند انتخاب شدند و در سه روز جداگانه با فاصله یک هفته 200متر کرال سینه شنا کردند و سپس یکی از روش های برگشت به حالت اولیه شامل 5 دقیقه: راه رفتن در آب سرد(?20)، راه رفتن در آب گرم(?39) و راه رفتن در آب معتدل(?28)انجام دادند.اسیدلاکتیک خون آزمودنی ها در فواصل زمانی قبل، بلافاصله پس از اجرا،و در دقیقه 2 و 4 از برگشت به حالت اولیه از طریق خون گیری با استفاده از کیت های لاکتات و دستگاه لاکتومتر اندازه گیری گردید. همچنین ضربان قلب آزمودنی ها ثبت شد. پس از بررسی نرمال بودن توزیع داده ها با استفاده از آزمون کلموگراف اسمیرونوف برای تحلیل داده های پژوهش از آمار توصیفی(نما، میانه، میانگین، واریانس و انحراف معیار) و آمار استنباطی(آزمون های مقایسه ای زوجی برای مقایسه زمان های مختلف در سه روش بازیافت و آزمون اندازه گیری تکراری برای مقایسه زمان ها در هر سه روش بازیافت با یکدیگر.) استفاده شد. برای انجام عملیات آماری از (spss17) و برای رسم نمودارها و جداول نیز از نرم افزار (excell2007) استفاده شد.تفاوت معناداری بین میزان اسیدلاکتیک خون در سه روش برگشت به حالت اولیه وجود داشت. به طوری که برگشت به حالت اولیه در آب سرد در مقایسه با آب گرم و معتدل باعث کاهش معنی دار اسیدلاکتیک گردید((p=0/01. اما بین برگشت به حالت اولیه در آب گرم ومعتدل تفاوت معناداری مشاهده نشد.یافته ها در مورد ضربان قلب نشان داد تفاوت معناداری بین میزان ضربان قلب بعد از سه روش برگشت به حالت اولیه وجود دارد،(p=0/01). بدین معنی که آب سرد باعث کاهش بیشتر ضربان قلب نسبت به آب گرم شد (p=0/0001). همچنین تفاوت بین ضربان قلب بعد از برگشت به حالت اولیه در آب معتدل و آب گرم معنادار بود (p=0/03). یافته ها نشان داد بازگشت به حالت اولیه در آب سرد باعث دفع بیشتر اسدلاکتیک خون نسبت به آب گرم و معتدل می شود اما بین بازگشت به حالت اولیه در آب گرم و معتدل تفاوت معناداری وجود نداشت. همچنین بازگشت به حالت اولیه در آب سرد باعث کاهش بیشتر ضربان قلب نسبت به آب گرم و معتدل می شود و آب معتدل نیز نسبت به آب گرم سبب کاهش بیشتر ضربان قلب می شود.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثرات مکمل منیزیم و نانو ذرات منیزیم متعاقب شش هفته فعالیت ورزشی استقامتی بر پارامترهای هماتولوژیکی خون در موش های صحرایی نر بالغ می باشد. در این پژوهش موش های صحرایی نر بالغ (gr20±185) در گروه های: کنترل (دریافت کننده سالین، بدون فعالیت ورزشی)، فعالیت ورزشی، دریافت کننده منیزیم و نانو اکسید منیزیم (mg/kg i.p1) روزانه (5 روز در هفته) و به مدت 6 هفته به تنهایی و به همراه فعالیت ورزشی استفاده گردیدند. گروه های دارای فعالیت ورزشی در هر جلسه،30 دقیقه پس از تزریق بر اساس پروتکل تمرینی روزانه به فعالیت می پرداختند. در پایان پارامترهای هماتولوژی با استفاده از تست cbc ارزیابی شد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات مورد نظر از آزمون anova و تست تعقیبی توکی جهت مقایسه گروه ها در سطح معناداری p?0.05 استفاده خواهد شد. نتایج تحقیق نشان داد فعالیت ورزشی باعث کاهش معنادار میانگین گلبول های قرمز، هموگلوبین و هماتوکریت می شود با این وجود مکمل منیزیم و نانوذرات منیزیم همراه با فعالیت ورزشی باعث افزایش معنادار میانگین گلبول های قرمز، هموگلوبین و هماتوکریت نسبت به گروه فعالیت ورزشی شد، اما نسبت به گروه کنترل و گروهی که فقط مکمل منیزیم و نانوذرات منیزیم دریافت کرده بودند اختلاف معناداری مشاهده نشد. در سایر پارامترهای هماتولوژیکی (wbc, plt, mcv) بین گروهها تفاوت قابل ملاحظه ای مشاهده نشد (p<0/05). نتایج تحقیق حاضر نشان داد که مکمل منیزیم و نانو ذرات منیزیم متعاقب شش هفته فعالیت استقامتی بر برخی پارامترهای هماتولوژیکی خون موش های صحرایی نر بالغ اثر گذار بود؛ در نتیجه، مصرف مکمل منیزیم و نانو ذرات منیزیم به همراه فعالیت ورزشی ممکن است در سطوح فیزیولوژیکی اثرات مثبتی بر عملکرد ورزشی اعمال کند. از طرف دیگر ما بین مکمل منیزیم و نانوذرات منیزیم اختلاف معناداری مشاهده نکردیم که این مساله به تحقیقات بیشتری نیازمند است

هدف از این پژوهش، مقایسه میزان کنترل پاسچر پویا، متعاقب انجام دوی 540 متر در دانش آموزان دختر مقطع راهنمایی دارای کف پای صاف و نرمال می باشد. روش تحقیق از نوع میدانی و نیمه تجربی است. جامعه آماری تحقیق تمامی مدارس راهنمایی دخترانه شهرستان شهرضا و حومه می باشند که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای تعدادی از آنها انتخاب شدند. نمونه آماری تحقیق 24 نفر می باشند ابتدا از تمامی آزمودنی ها آزمون نقش کف پا به عمل آمد و قوس کف پای آنها با رسم خط در وسط دوسوم تحتانی ساق پا و ارزیابی میزان انحراف وتر آشیل نسبت به این خط با استفاده از گونیامتر و همچنین نقش کف پا در جعبه آینه مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمودنی ها با میانگین و انحراف معیار سن 59/ 0± 39/13 سال؛ قد 1/5 ± 79/155 سانتی متر و وزن 46/6 ± 33/44 کیلوگرم در دو گروه 12 نفره طبقه بندی شدند. سپس از هر گروه آزمون تعادلی گردش ستاره (sebt) به منظور سنجش تعادل پویا به عمل آمد. نتایج نشان داد که بین میزان کنترل پاسچر پویا متعاقب انجام دوی 540 متر در دانش آموزان دختر مقطع راهنمایی دارای کف پای صاف و نرمال تفاوت معناداری وجود دارد. (04/0=p) بنابراین به نظر می رسد که به جز گیرنده های حسی- عمقی کف پا، سطح کف پا نیز در کنترل پاسچر پویا تأثیر دارد.

زمینه تحقیق: ترکیب بدنی، سیستم تنفس را با درجات گوناگونی تحت تاثیر قرار داده و باعث تغییراتی در حجم های استاتیک و جریان دینامیک ریوی می شود. بااین همه، اطلاعات کافی در مورد مقاومت راه هوائی حین انجام مانورهای دینامیک تنفسی پس از یک وهله فعالیت هوازی زیر بیشینه در افراد چاق و لاغر وجود ندارد. هدف: ارزیابی عملکرد دستگاه تنفس، هنگام استراحت و پس از فعالیت هوازی زیر بیشینه در افراد چاق و لاغر، با تاکید بر نقش ترکیب بدن. روش کار: بیست ویک آزمودنی پسر غیرسیگاری، شامل دو گروه لاغر(8نفر) و چاق(13نفر)؛-که در آن افراد چاق با چربی شکمی و شاخص توده بدنی بالاتر از 35 و شاخص 036/ ± 006/1= whr و محیط کمر برابر با میانگین1/8 ± (cm) 7/109 و افراد لاغر با شاخص توده بدنی کمتر از 19، تحت آزمون قرار گرفتند. ترکیب بدنی آزمودنی ها توسط دستگاه dxa اندازه گیری شد. فعالیت ورزشی روی تردمیل اجرا و شدت آن براساس درصدی از حداکثر ضربان قلب هر آزمودنی محاسبه شد. آزمون عملکرد ریوی توسط اسپیرومتری در پیش آزمون و دقایق 1، 10و20و30 پس از آزمون اندازه گیری و برای مقایسه پیش آزمون ها و پس آزمون ها در هر گروه از روش آماری anova و برای مقایسه پس آزمون ها نسبت به پیش آزمون از آزمون تعقیبی lsd استفاده شد. نتایج: شاخص های اسپیرومتریک در افراد چاق، پس از فعالیت هوازی زیربیشینه رو به کاهش گذاشت؛که برای fvc و fev1 ، معنادار بود. کاهش معناداری در هیچیک از شاخص های اسپیرومتریک افراد لاغر مشاهده نشد. درصد fev1 به fvc در هردو گروه افزایش یافت. نتیجه گیری: آزمایشات اسپیرومتریک نشان داد که شاخص های ریوی در افراد چاق، در دقایق 10و 20 بیشترین کاهش را دارد؛ که می توان آن را به تجمع چربی شکمی و کاهش الاستیسیته دیواره سینه ای مرتبط دانست. نسبت fev1 به fvc در هر دو گروه چاق و لاغر افزایش را نشان داد که در افراد چاق نشان از ناهنجاری تحدیدی در عملکرد ریوی می باشد.

هدف این تحقیق بررسی شاخص های ایمپالس اسیلومتری و اسپیرومتری متعاقب اجرای یک جلسه فعالیت هوازی با شدت بالادر ورزشکاران زن رشته فوتسال استان خوزستان بود. به این منظور 14 نفر از زنان فوتسالیست با ، با سطح (آزمون استراند) برابر با 46/3±46/35 میلی لیتر بر کیلوگرم و دامنه سنی 04/4±78/25سال که در سطح لیگ برتر کشور بازی میکردند، برای این پژوهش انتخاب شدند. آزمون های عملکرد ریوی توسط ایمپالس اسیلومتری و اسپیرومتری در پیش آزمون و دقایق 5،10، 20،30 پس از آزمون فعالیت هوازی با شدت بالا اندازه گیری شد. برای مقایسه پیش آزمونها با پس آزمونها با استفاده از اسپیرومتری و ایمپالس اسیلومتری از تحلیل واریانس با اندازه گیریهای مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد که شاخص های اسپیرومتری پیش و پس ازآزمون تفاوت معناداری را نشان نداد ، در حالی که شاخص های ایمپالس اسیلومتری در دقایق 20 و 30 افزایش مفاومت در راههای هوایی و وجود برونکواسپاسم ناشی از ورزش را نشان داد. بنابرای می توان نتیجه گیری کرد که فعالیت هوازی با شدت بالا سبب افزایش مقاومت در راههای هوایی می شود و همچنین ایمپالس اسیلومتری نسبت به اسپیرومتری دارای دقت و حساسیت بیشتری برای اندازه گیری و تشخیص شاخص های عملکرد ریوی می باشد.

هدف تحقیق حاضر، مقایسه پاسخ تستوسترون، کورتیزول و لپتین به یک جلسه فعالیت ترکیبی با شدت های مختلف در دانشجویان پسر تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. روش شناسی: در این تحقیق 10 مرد فعال (1/15±20/3سال ) با شاخص توده بدنی (1/73±21/88 کیلوگرم بر متر مربع) به طور داوطلب با دارا بودن شرایط لازم شرکت کردند. هریک از شرکت کنندگان فعالیت ترکیبی (ابتدا بخش هوازی سپس مقاومتی) را در سه شدت کم، متوسط و زیاد انجام دادند برای مقایسه شدت های مختلف فعالیت ترکیبی، مرحله هوازی فعالیت به شکل دویدن روی تردمیل با سرعت 8، 6/9 و2/11 کیلومتر بر ساعت و هزینه مشابه 300 کیلوکالری و مرحله مقاومتی بر اساس 45 ،65 و 85 درصد حداکثر قدرت بیشینه در شش حرکت یکسان سازی شد نمونه گیری خون قبل، بلافاصله بعد و 24 ساعت بعد از هر جلسه فعالیت انجام شد. یافته ها: بین پاسخ کورتیزول بلافاصله و 24 ساعت پس از شدت های مختلف یک جلسه فعالیت ترکیبی تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین غلظت لاکتات در نمونه گیری زمانهای مختلف تفاوت معنی داری را نشان داد (0/05>p). سایر تغییرات معنی دار نبود (0/05<p). نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که شدت های مختلف فعالیت ترکیبی با برابر سازی هزینه انرژی تا 300 کیلو کالری در بخش هوازی و همسان سازی بار کار در بخش مقاومتی بر میزان تستوسترون، کورتیزول و لپتین مردان فعال تاثیر چندانی ندارد.

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر 3 نوع تمرین قدرتی , سرعتی و استقامتی بر برخی فاکتورهای هماتولوژیک دختران دنشجوی تمرین کرده بود. در این مطالعه 12 دختر تمرین کرده دانشجو با میانگین سنی و vo2,ax انتخاب شدند. تمرینات در 3 هفته مجزا از هم و با فاصله یک هفته ای انجام شدند.تمرین سرعتی در هفته اول تمرین قدرتی با شدت 80% قدرت بیشینه در 6 حرکت در هفته دوم و تمرین استقامتی با شدت 60-70% حداکثر اکسیژن مصرفی در هفته سوم انجام شد. نمونه های خونی قبل و بلافاصله پس از هر جلسه تمرینی برای اندازه گیری گلبول قرمز(rbc)، هموگلوبین(hb)، هماتوکریت(hct)، میانگین حجم گلبول قرمز(mcv)، و پلاکت(plt)، گرفته شد. داده ها بوسیله آزمون تی وابسته و تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر با سطح معنی داری (p<0/005)تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: تجزیه و تحلیل نتایج نشان دادند که فعالیت سرعتی و استقامتی باعث کاهش معنی دار rbc,hct,hbو mcv می شود و تمرینات قدرتی باعث افزایش باعث افزایش در مقدار تمام این متغیرها میشود. همچنین تعداد پلاکت ها پس از هر 3 نوع فعالیت افزایش نشان دادند. نتیجه گیری: انجام فعالیت های بدنی باعث تغییراتی در تعدا سلول های خونی می شوند. این تغییرات بسته به نوع فعالیت مدت زمان فعالیت و شدت آن می تواند، منجر به افزایش یا کاهش تعداد سلول ها شود.

هدف: تحقیق حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرینات پیلاتس بر برخی شاخص های عملکرد ریوی و ترکیب بدن دختران غیر ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهوازبوده است. روش:36 نفراز دختران غیر ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز با میانگین سنی 50/23 سال ومیانگین سطح vo2max89/24 میلی لیتر بر کیلوگرم در دو گروه تمرین (21نفر)و کنترل (15نفر)تقسیم شدند.گروه تمرین برنامه خود را به مدت 6 هفته با تکرار 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60-45 دقیقه با شدت 80-50 درصد ضربان قلب ذخیره انجام دادند. شاخص های عملکرد ریوی(ظرفیت حیاتی سریع جریان بازدمی، حجم بازدم پرفشار در ثانیه اول، حداکثر تهویه ارادی، نسبت حجم بازدم پرفشار در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی سریع جریان بازدمی) شاخص های ترکیب بدن (نمایه توده بدن، نمایه توده چربی بدن،نسبت محیط کمر به لگن) قبل و بعد از 6 هفته تمرین اندازه گیری شدند. نتایج: داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی مناسب از جمله t وابسته و t مستقل، در سطح معنی داری (p?0.05)مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها نشان داد بین برخی شاخص های ریوی(ظرفیت حیاتی سریع جریان بازدمی، حجم بازدم پرفشار در ثانیه اول، حداکثر تهویه ارادی، نسبت حجم بازدم پرفشار در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی سریع جریان بازدمی)و شاخص ترکیب بدن(نمایه توده چربی بدن،نسبت محیط کمر به لگن) از پیش آزمون تا پس آزمون تفاوت معنادار وجود دارد.اما در شاخص های نمایه توده بدن تغییر معناداری وجود نداشت.این درحالی است که بین پیش آزمون وپس آزمون گروه کنترل در هیچکدام از فاکتور های مورد بررسی تفاوت معناداری مشاهده نشد.(p?0.05)

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه بیشینه اکسیداسیون چربی و شدتی از فعالیت که حداکثر اکسیداسیون چربی (fatmax) اتفاق می¬افتد با استفاده از یکتست درجه بندی شده با مراحل 3 دقیقه¬ای در مقابل 30 دقیقه فعالیت طولانی مدت در دختران تمرین کرده بود. 10 دختر تمرین کرده با میانگین سن 8/1 ± 3/22 سال،در 7 جلسه جداگانه در آزمایشگاه حضور یافتند. در جلسه اول، ابعاد آنتروپومتری بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی (vo2max) اندازه¬گیری شد. در جلسه دوم، آزمودنی¬ها پروتکل تمرینی درجه¬بندی شده زیر بیشینه را با هفت مرحله سه دقیقه-ای در 35، 40، 45، 50، 55، 60 و 65 درصد vo2max انجام دادند. پس از آن، در پنج روز جداگانه، با فاصله زمانی یک هفته، آزمودنی¬ها پروتکل تمرینی طولانی مدت را به مدت 30 دقیقه در شدت¬های 40، 45، 50، 55 و 60 درصد vo2max انجام دادند. برای مقایسه میانگین بیشینه اکسیداسیون چربی ‏‏‏‏‏‏‏‏و fatmax در دو پروتکل درجه بندی شده و طولانی مدت از t همبسته استفاده گردید. نتایج این تحقیق نشان داد بین بیشینه اکسیداسیون چربی (mfo) هنگام فعالیت درجه بندی شده در مقایسه با فعالیت حالت پایدار تفاوت معناداری وجود دارد (به ترتیب g/min 03/.±11/0 در مقابل g/min 08/0±21/0؛ 014/0=p). همچنین بین شدت فعالیت متناسب با حداکثر اکسیداسیون چربی (fatmax) در دو پروتکل تفاوت معناداری وجود داشت (04/0=p). اما در سطوح لاکتات خون در دو فعالیت درجه بندی شده و حالت پایدار تفاوت معناداری یافت نشد (95/0=p).

چکیده: زمینه و اهداف: هدف این تحقیق مقایسه سه شدت فعالیت حاد هوازی بر غلظت رزیستین، گلوکز خون و شاخص مقاومت به انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش ها: 9 آزمودنی مبتلا به دیابت نوع 2 (میانگین±انحراف معیار؛ سن، 6/3±6/52 سال ؛ قد، 7/6± 3/171 سانتی متر؛ وزن 7/4±58/87 کیلو گرم) در تحقیق حاضر شرکت کردند. در یک جلسه ابتدا سنجش های آنتروپومتریکی و ترکیب بدنی و همچنین اوج اکسیژن مصرفی(vo2peak) آزمودنی ها از طریق آزمون تعدیل شده بروس اندازه گیری شد. آزمودنی ها پس از حداقل 10 ساعت ناشتایی در یک طرح متقاطع با سه شدت %40 ، %60 و %80 اوج اکسیژن مصرفی طی سه جلسه در معرض آزمون دویدن روی تردمیل قرار گرفتند. به منظور تعیین تأثیر شدت فعالیت، هزینه انرژی هر جلسه فعالیت ورزشی در شدت های مختلف برابر با 3?? کیلوکالری در نظر گرفته شد که به طور غیرمستقیم توسط گازآنالیزر برای هر آزمودنی اندازه گیری شد. نمونه خونی قبل از فعالیت، بلافاصله و 24 ساعت پس از هر شدت فعالیت برای اندازه گیری رزیستین، گلوکز و انسولین مورد استفاده قرار گرفت. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس درون گروهی دو راهه با اندازه گیری مکرر و آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق تفاوت معنی داری را در مقدار رزیستین بین شدت های مختلف فعالیت، زمان نمونه گیری و تعامل بین شدت و زمان نمونه گیری، نشان نداد (p>0.05). همچنین تفاوت معنی داری در مقدار گلوکز خون و شاخص مقاومت به انسولین در شدت، زمان نمونه گیری و تعامل بین این دو، یافت نشد (p>0.05). بین رزیستین و سایر فاکتور های تحقیق در همه زمان های نمونه گیری ارتباط معنی داری وجود نداشت (p>0.05). نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاضر می توان نتیجه گیری کرد که فعالیت حاد با شدت های مختلف بر روی رزیستین سرم افراد مبتلا به دیابت نوع دو تأثیری ندارد، که این نتایج ممکن است به دلیل ثابت بودن هزینه انرژی در هر جلسه از فعالیت باشد.

هدف از این تحقیق مقایسه اثر شدت های مختلف فعالیت هوازی حاد بر غلظت لپتین سرمی در مردان مبتلا به دیابت نوع2 بود. با توجه به نتایج بدست آمده به نظر می رسد هزینه انرژی نسبتا پایین جلسات فعالیت ورزشی (300 کیلوکالری در هر جلسه) و همچنین درگیر نبودن تعداد بیشتر واحد حرکتی در طول فعالیت عامل اصلی عدم تغییرات معنی دار در مقادیر لپتین و سایر فاکتورهای مورد اندازه گیری باشد.

این پایان نامه با هدف مقایسه میزان سطوح هموسیستئین و لیپوپروتئین a در مردان میانسال تمرین کرده و تمرین نکرده انجام گردید. تجزیه و تحلیل نتایج نشان داد تفاوت میانگین های متغیر هموسیستئین در بین گروه ها معنادار نبود ولی میانگین لیپوپروتئین a در گروه فعال به طور معناداری کمتر از گروه غیر فعال بود. هم چنین نتایج تحقیق حاضر نشان داد که ارتباط معنی داری بین مقدار حداکثر اکسیژن مصرفی (vo2max) و میزان هموسیستئین در افراد تمرین کرده و تمرین نکرده وجود ندارد ولی بین vo2max و میزان لیپوپروتئینa افراد تمرین کرده و تمرین نکرده ارتباط معنی داری وجود دارد.

در پژوهش کنونی تعداد 22 زن دارای اضافه وزن (میانگین±انحراف معیار، سن 43/4±04/26 سال؛ نمایه توده بدنی 53/2±35/29)، به صورت داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (11n=) و تمرین ترکیبی ایستگاهی (11n=) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین ترکیبی ایستگاهی به مدت هشت هفته و هر هفته چهار جلسه با شدت 70-90 درصد حداکثر ضربان قلب، تمرین انجام کردند و نمونه خون قبل از شروع تمرین و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین در حالت ناشتا به منظور اندازه گیری متغیرهای تحقیق گرفته شد. یافته ها: بعد از هشت هفته تمرین ترکیبی ایستگاهی، سطوح آیریزین سرمی در گروه تمرین کرده به طور معناداری افزایش پیدا کرد در حالی که شاخص مقاومت به انسولین در این گروه به طور معناداری کاهش یافت (05/0?p). همچنین آزمون همبستگی پیرسون نشان داد بین تغییرات آیریزین با شاخص مقاومت به انسولین ارتباط معکوس معنی داری وجود دارد (05/0?p). .

هدف از این مطالعه، مقایسه شاخص های توان بی هوازی (اوج توان، میانگین توان، حداقل توان و شاخص خستگی) و میزان لاکتات دانشجویان دختر و پسر رشته تربیت¬بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. به همین منظور 12 دانشجوی پسر با میانگین سن 12/1 ± 63/22، وزن 76/6 ± 42/71، قد 9/6 ± 9/175، شاخص توده بدن 26/1± 03/22 و 14 دانشجوی دختر با میانگین سن 19/1± 76/22، وزن 82/7 ± 62/60، قد 75/6 ± 9/163، شاخص توده بدن 56/1 ± 4/22 انتخاب شدند. از آزمون وینگیت برای اندازه گیری شاخص¬های توان بی هوازی( اوج توان، میانگین توان، حداقل توان و شاخص خستگی) استفاده شد. همچنین میزان لاکتات خون دانشجویان در حالت استراحت، بلافاصله و 5 دقیقه پس از آزمون با دستگاه لاکتومتر تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss و به کمک آزمون تی مستقل برای شاخص های توان بی¬هوازی و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر برای لاکتات خون انجام شد. هم چنین سطح معنی داری برای تمام روش های آماری در سطح احتمال 05/ 0? ? در نظر گرفته شد. یافته ها تفاوت معناداری را در اوج توان و میانگین توان بین دختران و پسران نشان داد. اما در حداقل توان دانشجویان دختر و پسر تفاوتی نشان داده نشد. شاخص خستگی در دختران اندکی بالاتر بود ولی این تفاوت معنادار نبود. میزان لاکتات خون بلافاصله پس از آزمون تفاوتی را در دو گروه نشان نداد ولی 5 دقیقه پس از آزمون میزان لاکتات دانشجویان دختر اندکی بالاتر بود ولی این تفاوت معنادار نبود. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که عامل جنسیت می تواند یکی از عوامل تأثیرگذار بر توان بی هوازی باشد. و همچنین سهم منابع انرژی بی هوازی طی آزمون بی هوازی وینگیت در زنان و مردان ممکن است متفاوت باشد.

بر اساس یافته های مشاهده شده از این تحقیق به نظر می رسد که شاخص های ریوی افراد فعال بعد از تست های هوازی و بی هوازی افزایش یافته است و این شاخص های در گروه غیر فعال کاهش یافته است که این امر نشان می دهد که افزایش این شاخص ها در افراد فعال به دلیل افزایش حجم شش ها و همچنین بازگشت پذیری خاصیت الاستیکی شش ها بوده است. به عبارت دیگر شاخص های ریوی به وسیله عضلات دنده ای تحت تأثیر قرار گرفته است. بنابراین احتمالاً بهبود در قدرت و استقامت عضلات تنفسی باعث افزایش fev1 در گروه فعال می شود.

هدف تحقیق حاضر،بررسی تاثیرهشت هفته تمرین هوازی روی برخی شاخص های قلبی تنفسی و تحمل به فعالیت زنان مبتلا به آسم مزمن دارای اضافه وزن شهرستان اهواز بود. روش شناسی: این پژوهش به صورت نیمه تجربی از نوع کاربردی با طرح دو گروهی و آزمون قبل و بعد که در گروه تجربی (7نفر با میانگین سنی56/9 ± 85/37 و شاخص توده بدنی23/4 ± 07/29) افراد به مدت دو ماه مطابق برنامه توان بخشی زیر بیشینه (45 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب) به تمرین هوازی پرداختند. گروه کنترل (7 نفر با میانگین سنی 77/9 ± 14/36 و شاخص توده بدنی53/2 ± 65/29) از تمرین هوازی دور ماندند. شاخص های مورد اندازه گیری در شرایط پایه، به روش استاندارد اندازه گیری شدند. یافته ها: کاهش معنی داری در ضربان قلب استراحت، فشار خون سیستولی، تهویه دقیقه ای و افزایش معنی داری در حداکثر اکسیژن مصرفی و تحمل به فعالیت در گروه تمرین بعد از هشت هفته مشاهده شد (05/0< p ). تغییر معنی داری در گروه کنترل رخ نداد (05/0 p> ). نتیجه گیری: مداخله دراز مدت ورزش هوازی متوسط می تواند باعث تغییر مطلوب در شاخص های قلبی- تنفسی و تحمل به فعالیت زنان مبتلا به آسم مزمن دارای اضافه وزن شود

فعالیت ورزشی شدید به عنوان یک عامل فیزیولوژیک استرس زا می تواند موجب سنتز فاکتورهای التهابی در بدن شده و با تاثیراتی که بر سیستم های حیاتی درگیر در فعالیت، از جمله دستگاه تنفسی بر جا می گذارد، عملکرد ورزشکار را تحت تاثیر قرار دهد. اسیدهای چرب امگا-3 به دلیل خاصیت ضد التهابی و ویتامین c به عنوان آنتی اکسیدان قوی در جهت نابودی رادیکال های آزاد رویکردی ضد دارویی ست که در اینباره پیشنهاد می شود. هدف مطالعه ی حاضر، بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت حاد هوازی همراه با مصرف مکمل امگا-3 و ویتامین c بر برخی شاخص های مقاومت مجرای نای دانشجویان مبتلا به برونکواسپاسم ناشی از ورزش بود. 36 دانشجوی فعال با میانگین سنی 37/0±38/21 سال، bmi 64/0±77/21کیلوگرم بر مجذور قد و vo2max 0/2±19/50 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه انتخاب شده و به طور تصادفی به سه گروه مکمل امگا-3 (12 نفر)، ویتامین c (12نفر) و کنترل (12نفر) تقسیم شدند. از آزمودنی های گروه امگا-3 خواسته شد 1000میلی گرم در روز مکمل امگا-3، و گروه ویتامین c 500میلی گرم مکمل ویتامینc به مدت 21 روز مصرف کنند. در روز اول و آخرین روز برنامه، پس از یک جلسه فعالیت درمانده ساز هوازی، آزمون عملکرد ریوی از آنها به عمل آمد. نتایج نشان داد، vc, fvc, fev1 و fev1/fvc در انتهای برنامه مکمل رسانی در هر سه گروه نسبت به پیش آزمون تفاوت معناداری نداشت (05/0< p)، همچنین بین سه گروه در شاخص های مقاومت مجرای نای تفاوت معناداری مشاهده نشد(05/0< p). نتایج نشان می دهد مصرف کوتاه مدت مکمل امگا-3 و ویتامین c تاثیر معناداری بر فاکتورهای تنفسی ندارد.

هدف این تحقیق مقایسه اثر برخی از عوامل خطرزای قلبی عروقی بدنبال شش هفته تمرینات منتخب هوازی و مقاومتی در مردان فعال30 تا40 سال شهر اندیمشک بود. روش ها: تعداد 21 نفر ازمردان شهر اندیمشک به صورت دردسترس انتخاب و پس از تکمیل پرسشنامه ابتدا نمونه گیری خونی درحالت ناشتا به عمل آمد. گروه استقامتی در دوره تمرینات هوازی شامل شش هفته هفته ای سه جلسه و هر جلسه 30 تا 45 دقیقه در برنامه ورزشی با شدت 60 تا80 ضربان قلب بیشینه شرکت می کردند، و گروه مقاومتی هم شامل شش هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه 60 تا70 دقیقه در برنامه ورزشی با شدت 70 درصد یک تکرار بیشینه شرکت می کردند. برای توزیع طبیعی داده ها از آزمون کلموگرف اسمیرنف، برای بررسی همگنی و تجانس واریانس ها ازآزمون لوین، آزمونt وابسته جهت مقایسه میانگین پیش آزمون وپس آزمون گروها با هم، تحلیل واریانس یک سویه(anova) و آزمون توکی جهت تعین اختلاف میانگین سه گروه استفاده شد. یافته ها: میزان کلسترول، لیپوپروتئین کم چگال(ldl-c)در دو گروه مقاومتی واستقامتی کاهش معنی داری داشت (p<0.05) . میزان لیپو پروتئین پر چگال(hdl-c) در دو گروه مقاومتی واستقامتی افزایش معنی داری داشت (p<0.05) . میزان لیپو پروتئین خیلی کم چگال (vldl-c) در دو گروه مقاومتی واستقامتی افزایش یافت ولی از نظر آماری معنی دار نبود. میزان تری گلیسرید(tg) در دو گروه مقاومتی واستقامتی کاهش یافت ولی از نظر آماری معنی دار نبود. میزان نسبت کلسترول تام به لیپو پروتئین پرچگال خون در دو گروه مقاومتی واستقامتی کاهش معنی داری داشت (p<0.05). نتیجه گیری: تمرینات هوازی و مقاومتی پذیرفته شده در صورت طراحی مناسب و انجام منظم و طولانی مدت باعث بهبود تناسب قلبی ریوی و ظرفیت هوازی وحجیم شدن قلب شده که این تاثیر درتمرینات استقامتی نسبت به مقاومتی در کاهش عوامل خطرزا در تحقیق حاضر بیشتر نمایان بود.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده: هدف این پژوهش بررسی و مقایسه نتایج آزمون ورودی رشته تربیت¬بدنی دانشجویان پسر در ابتدا وحین دوره تحصیل (سال¬ سوم و چهارم تحصیلی) در دانشگاه شهید چمران اهواز (ورودی سال¬های85و84) بوده است. بدین منظور تعداد 51 نفر دانشجوی پسر رشته تربیت¬بدنی (31 نفر ورودی 84و20 نفر ورودی85)، با میانگین قد (5/1±173) سانتیمتر، وزن (9/3±71/95) کیلوگرم و شاخص توده بدنی (2/8±83/23) کیلوگرم بر مترمربع، به صورت تصادفی و با شرایط جایگزینی انتخاب شدند. از آزمودنی¬ها تست آزمون ورودی دوره کارشناسی رشته تربیت بدنی، که همان تست آزمون ورودی آزمودنی¬ها در بدو ورود به دوره کارشناسی بود، به عمل آمد. سپس نتایج به دست آمده توسط آزمودنی¬های هر گروه در هر ایستگاه (پس¬آزمون) را، با نتایج به دست آمده در بدو ورود به دوره کارشناسی (پیش¬آزمون)، با استفاده از آزمون tوابسته مورد مقایسه قرار گرفت (در سطح معنی داری 0/05=α). همچنین برای مقایسه میزان پیشرفت هر فاکتور بین دو گروه در طول دوره تحصیل، اختلاف میانگین (میانگین اختلافات) بین پیش آزمون (j) و پس¬آزمون (i) هر دو گروه (i-j) را در هر ایستگاه را با استفاده از آزمون tمستقل مورد مقایسه قرارگرفت (در سطح معنی داری 0/05=α). یافته¬های تحقیق نشان داد که، در دانشجویان ورودی 84 در فاکتورهای کشش بارفیکس (p=/001)، دراز و نشست (002p=/)، پرتاب توپ مدیسن بال (p=/003)، و زمان کل (p=/02)، و همچنین دانشجویان ورودی 85 در فاکتورهای کشش بارفیکس (p=/001)، دراز و نشست (p=/117)، دوی9×4متر (p=/003)، پرتاب توپ مدیسن¬بال (p=/005)، و زمان کل (p=/001)، تفاوت معنی¬داری مشاهده شد. ولی برای دانشجویان ورودی 84 در فاکتورهای دوی9×4متر (p=/75) و در تعداد خطای کل (p= /4)، و برای دانشجویان ورودی 85 در فاکتور تعداد خطای کل (p=/001) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. همچنین بین اختلاف میانگین رکوردهای کشش بارفیکس (p=/738) و دوی9×4متر (p=/003)، دانشجویان ورودی84و85 در پیش¬آزمون و پس¬آزمون تفاوت معنی¬دار مشاهده شد. ولی بین اختلاف میانگین رکوردهای دراز و نشست (p=/237)، پرتاب توپ مدیسن بال (p=/473)، تعداد کل خطا (p=/908) و زمان کل (p=/564) دانشجویان ورودی84و85 در پیش¬آزمون و پس¬آزمون تفاوت معنی¬داری مشاهده نشد.

چکیده: هدف از این تحقیق بررسی ارتباط و مقایسه مقاومت مجرای نای در سطوح مختلف بیشینه اکسیژن مصرفی در دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز بود. به این منظور تعداد 51 نفر از دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز با دامنه ی سنی 19 الی 26 سال انتخاب شده و پس از تعیین سطح بیشینه اکسیژن مصرفی، بر اساس سطح vo2max به سه گروه 17 نفری vo2max بالا(>ml/kg/min 46)، متوسط (ml/kg/min 32-46) و پایین(ml/kg/min 32< ) تقسیم شدند. برای بدست آوردن ارزش vo2max آزمودنیها از پروتکل زیربیشینه فزاینده ریمینگ – آستراند استفاده شد. مقادیر مربوط به شاخص های مقاومت مجرای نای (fev1 ، fvcو fev1/fvc) با استفاده از اسپیرومتر بدست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی استفاده شد. از ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن برای بررسی ارتباط بین شاخص های ریوی با vo2max و از anova برای مقایسه این شاخص ها بین سه گروه استفاده کردیم. نتایج پژوهش نشان داد که هر سه شاخص fev1 ، fvcو fev1/fvc با vo2max همبستگی معنی دارو بالایی دارند (0/05 p≥ ). همچنین بین شاخصهای fev1 ، fvcو fev1/fvc در سه گروه با سطح vo2max مختلف، تفاوت معنی داری وجود دارد (0/05 p ≥). بر اساس این یافته ها نتیجه گیری می کنیم که شاخص های اسپیرومتری می تواند پیش بین قوی برای سطح vo2max باشد.

عنوان: ارزیابی تاثیر یک دوره تمرینات منتخب هوازی و مقایسه ی آن در دو نوبت صبح و عصر بر برخی شاخص های عملکرد ریوی دانشجویان دختر تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز. نام و نام خانوادگی: رفعت عیسی زاده رشته تحصیلی: تربیت بدنی و علوم ورزشی استاد راهنما: دکتر محسن قنبرزاده استاد مشاور: دکتر نیکو خسروی تاریخ دفاع: 8 تیر ماه سال 1388 چکیده: هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر 12 هفته تمرین منتخب هوازی و مقایسه ی آن در دو نوبت صبح و عصر در شاخص های عملکرد ریوی، حجم هوای بازدمی با فشار در ثانیه اول ( fev1 )، ظرفیت حیاتی ( vc ) و ظرفیت حیاتی اجباری ( fvc )، دانشجویان دختر رشته ی تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. بدین منظور60 آزمودنی در3 گروه تجربی صبح، تجربی عصر و کنترل با میانگین سنی 58/4±47/21 سال، قد 53/6± 16/160 سانتیمتر و وزن33/5 ±38/56 کیلوگرم به صورت تصادفی انتخاب شدند. سپس برگه علاقمندی، پرسشنامه ی تعیین سلامتی و رضایت نامه را تکمیل کردند، هیچ کدام از نمونه ها سابقه آسم، آلرژی تنفسی، انسداد مجاری تنفسی و یا دیگر بیماری های تنفسی نداشتند. در مرحله ی قبل از اجرای برنامه ی تمرینی هوازی، سن، قد، وزن و شاخص های اسپیرومتری مورد مطالعه (vc , fvc , fev1 ) اندازه گیری و ثبت شد. پس از ثبت این اطلاعات به مدت 12 هفته، شرکت کنندگان مورد مطالعه تمرینات منتخب هوازی را انجام دادند. بعد از اجرای برنامه ی تمرینی هوازی، مجدداً سن، قد، وزن و شاخص های اسپیرومتری مورد مطالعه اندازه گیری و ثبت شد. نتایج این پژوهش نشان داد که در این تحقیق بین شاخص های fev1 ، fvc و vc قبل و بعد از اجرای برنامه ی تمرینی منتخب هوازی نوبت صبح و بین دو گروه تجربی صبح و عصر و گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد (p>0/05 )، بین شاخص های fev1 و fvc قبل و بعد از اجرای برنامه ی تمرینی منتخب هوازی نوبت عصر و بین دو گروه تجربی صبح و عصر و گروه کنترل نیز تفاوت معنی داری مشاهده نشد (p>0/05 )، ولی در شاخص vc قبل و بعد از اجرای برنامه ی تمرینی منتخب هوازی نوبت عصر کاهش معنی دار 72/10 درصد مشاهده شد (p<0/05 ). کلید واژه ها: عملکرد ریه (pulmonary function )، حجم هوای بازدمی با فشار در ثانیه اول ( fev1 )، ظرفیت حیاتی ( vc ) و ظرفیت حیاتی اجباری ( fvc )، تمرین هوازی (aerobic training ).

نتیجه: 1 - وجود مدرسین متخصص و آگاه در رشته تربیت بدنی الزامی است . 2 - مسئولین دانشگاه می بایستی در خصوص برنامه های تربیت بدنی(1) نظارت بیشتری به عمل آورد. 3 - امکانات و وسایل درصد نسبی می بایست توسعه یابد. 4 - ارزشیابی کارانه در پایان هر ترم تحصیلی در خصوص عملکرد مدرسین تربیت بدنی عمومی در دانشگاه ها به ندرت صورت می گیرد.

نتایج پژوهش نشان می دهد که متغیر های اسپیرومتری در گروه های شنا و دو در مقایسه مرحله پیش آزمون با مرحله پس آزمون تفاوت معنی دار ننموده است . همچنین این متغیرها در گروههای شنا و دو نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری ننموده است. قدرت تحمل بدن در مقایسه پیش آزمون و پس آزمون در گروه شنا و دو تفاوت معنی دار نموده است .همچنین قدرت تحمل بدن در گروههای شنا و دو نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی دار نموده است.