هدف : تعیین شیوع ناتوانی جنسی در بیماران شکستگی لگن و جراحت همزمان پیشابراه خلفی و بررسی علت ناتوانی جنسی در بیماران روش کار و نمونه: بیماران شکستگی لگن و جراحت همزمان پیشابراه خلفی بعد از جراحت پیشابراه خلفی و بعد از عمل ترمیم پیشابراه خلفی با شرح حال و معاینه فیزیکی از نظر توان جنسی بررسی می گردند. بیماران ناتوان جنسی با توجه به پاسخ پایاورین داخل جسم غاری به دو گروه ناتوانی جنسی عروقی و عصبی یا روانزا تقسیم می گردند. نتایج: از مجموع 32 بیمار 13 نفر بعد ار جراحت پیشابراه خلفی ناتوانی جنسی پیدا کردند و 2 نفر بعد از عمل ترمیم پیشابراه ناتوانی جنسی پیدا کردند و 15 بیمار ناتوان جنسی فوق (66 درصد) به مقدار کمتر از 30 میلی گرم پاپاورین داخل جسم غاری پاسخ دادند. نتیجه گیری: شایعترین علت ناتوانی جنسی در این بررسی در بیماران جراحت پیشابراه خلفی به علت شکتگی لگن جراحت اولیه بوده است ولی به دنبال ترمیم پیشابراه می تواند بوجود آید و شایعترین علت ناتوانی جنسی عصبی می باشد.

هدف : در این مطالعه میزان عوارض جراحی در دو گروه از بیماران با هیپوسپادیاس دیستال با انحراف اداری و بدون انحراف پس از عمل جراحی (سیستوستومی یا استنت مجرا) با هم مقایسسه می شود. مواد و روش ها: طی 5 سال (1371-76) صد بیمار با هیپوسپادیاس دیستال توسط یک جراح تحت عمل جراحی قرار گرفتند. این بیماران براساس توالی زمان مراجعه به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول بیماران که بعد از ترمیم هیپوسپادیاس انحراف ادراری داشتند و گروه دوم، 50 نفر دوم بیماران، بدون انحراف اداری پس از عمل جراحی. میزان عوارض جراحی در دو گروه با هم مقایسه شد. نتایج: درصد عوارض جراحی در گروه اول (با انحراف ادراری) 14 درصد بود شامل 3 مورد تنگی مثا (6 درصد)، 3 مورد فیستول (6 درصد) و 1 مورد ناموفق شدن عمل جراحی (2 درصد) تکنیک جراحی مورد استفاده در این گروه شامل mahtieu در 36 بیمار، magpi در 7 بیمار و gap در 7 بیمار بود. میانگین مدت بستری 3/8 +- 1/27 روز بود. در گروه دوم (بدون انحراف ادراری) درصد عوارض جراحی 6 درصد بود شامل 2 مورد فیستول (4 درصد) و 1 مورد تنگی مئا (2 درصد) اختلاف آماری معنی داری بین عوارض جراحی دو گروه وجود نداشت . تکنیک مورد استفاده در گروه دوم شامل mathieu در 35 بیمار، magpi در 11 بیماران gap در 3 بیمار و arap در 1 بیمار بود. تما بیماران این گروه فقط چند ساعت به خاطر زمان recovery در بیمارستان بستری بودند. اختلاف آماری معنی داری بین مدت بستری دو گروه بدست آمد (p< 0.0001). بحث و نتیجه گیری: با توجه به کاهش مدت بستری، کاهش هزینه های بیمارستانی و رضایت بیماران و والدین آنها در موارد حذف انحراف اداری پس از عمل جراحی، ترمیم یک مرحله ای هیپوسپادیاس بدون استفاده از انحراف ادراری برای هیپوسپادیاس دیستال توصیه می شود.

دریچه پیشابراه قدامی و خلفی هر کدام به تنهایی یکی از علل انسداد مجرای ادراری در پسر بچه ها بوده ولی همراهی این دو آنومالی با یکدیگر فوق العاده نادر بوده و در کتب و مقالات ارائه شده در طی 32 سال گذشته کمتر از پنج مورد از آن گزارش شده است . دریچه پیشابراه خلفی اولین بار توسط morgangni توضیح داده شد و سپس توسط young به سه تیپ iii, ii, i تقسیم بندی شد که در اکثر مطالعات بیش از 90 درصد موارد تیپ i و بقیه آن تیپ iii تقسیم بندی شده که در اکثر مطالعات بیش از 90 درصد تیپ i و بقیه آن تیپ iii بوده، شیوع این آنومالی یک مورد در 8000 پسر بچه بوده. دریچه پیشابراه قدامی تقریبا در تمام موارد یک دیورتیکولوم مادرزادی پیشابراه بوده ولی گاهی اوقات ممکن است به صورت دیافراگم عنبیه شکل وجود داشته باشد. شیوع این آنومالی یک مورد در 40000 پسر بچه بوده. علائم ناشی از این آنومالی ها شامل قطره قطره ادرار کردن، جریان ادرار ضعیف ، اختلال در رشد، مثانه متسع و قابل لمس ، احتباس ادراری، عفونت ادراری، شب ادراری و دیسترس تنفسی بوده. ممکن است یک توده در قاعده پنیس (در مواردی که دیورتیکولوم مجرای قدامی وجود داشته) وجود داشته باشد که با ادرار کردن متسع شده و پس از اتمام ادرار کردن با فشار روی آن از مئا خارج شود. تشخیص این دو آنومالی براساس voiding cysto urethrography بوده. ارزیابی این بیماران شامل بررسی عوارض ناشی از آن مثل هیدرونفروز، uroscpsis - رفلاکس بوده و اقدامات درمانی از قبیل

لنفوم اولیه کلیه (prl) بیماری نادریست که تا بحال تعداد معدودی از آن در سطح جهان گزارش گردیده است . هدف ما گزارش یک مورد دیگر از این بیماریست . بیمار خانم 64 ساله ایست که با مشکل درد و احساس سنگینی در ruq و فلانک راست مراجعه می نماید. در معاینه توده ای دردناک ، ندولر و سفت در سمت راست شکم لمس می گردد. آزمایشات پاراکلینیک اولیه وجود کلیه راست بسیار بزرگ (در حد 24 سانتی متر) را تائید می نماید. بیمار با تشخیص اولیه پیلونفریت گزانتوگرانولوماتوز تحت عمل جراحی (نفرکتومی راست) قرار می گیرد. بررسی هیستوپاتولوژیک کلیه وجود لنفوم غیرهوچکین (nhl) از نوع منتشر سلول کوچک و بزرگ مختلط را ثابت می نماید. در پاسخ به این سئوال که: "آیا درگیری کلیه از نوع اولیه است یا ثانویه؟" آزمایشات پاراکلینیکی کامل شامل: شمارش سلول های خونی، آزمایشات بیوشیمیایی سرم، تست های فعالیت کبدی، سونوگرافی و سی تی اسکن شکم، رادیوگرافی و سی تی اسکن قفسهء صدری، بیوپسی مغز استخوان و بررسی حلقه والدایر انجام می گردد اما هیچ یافته ای مبنی بر درگیری لنفوماتوز محل یا ارگان دیگری غیر از کلیه راست وجود ندارد و بدین ترتیب لنفوم اولیهء کلیه در بیمار اثبات می گردد. در پایان برخی از اطلاعات مربوط به لنفوم اولیه کلیه برگرفته از بانک اطلاعات پزشکی medline و نیز لنفوم غیرهوچکین (nhl) از دیدگاه چند کتاب مرجع پزشکی ترجمه و بیان می گردد.

هدف: ارزیابی و مقایسه اثرات همودیالیز و پیوند کلیه روی عملکرد تولید مثلی مردان مبتلا به نارسایی مزمن کلیه.مواد و روش ها:طی 15 ماه (از خرداد ماه 76 تا شهریور 77) در 19 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن کلیه با سن 47-18 سال (متوسط 5/32 سال) که حداقل 6 ماه تحت همودیالیز قرار داشتند و جهت پیوند کلیه مراجعه کرده بودند. اندازه گیری سطح سرمی تستسترون، ‏‎lh, fsh‎‏ و پرولاکتین و آنالیز مایع منی انجام شد، پارامترهای فوق مجددا 6 ماه بعد از پیوند کلیه موفق اندازه گیری و نتایج با هم مقایسه شد. بیوپسی بیضه در بیمارانیکه اولیگواسپرمی شدید داشتند قبل از پیوند و 6 ماه بعد از آن انجام گردید. نتایج: حین دیالیز سطح سرمی تستسترون در 7 بیمار پایین و سطح ‏‎lh, fsh‎‏ و پرولاکتین به ترتیب در 13، 12 و 6 بیمار بالاتر از حد طبیعی قرار داشت. در تجزیه مایع منی، پارامترهای مختل شامل: اولیگواسپرمی شدید و متوسط در 9 مورد، اختلاف تحرک و موروفولوژی اسپرم به ترتیب در 14 و 10 بیمار و اختلال در حجم مایع منی در 6 بیمار وجود داشت. از 4 بیماری که اولیگواسپرمی شدید داشتند. قبل از پیوند بیوپسی بیضه به عمل آمد که گزارش پاتولوژی همه موارد ‏‎late maturation arresy‎‏ بود. بعد از پیوند سطح سرمی تستسترون در 5 بیمار، ‏‎fsh‎‏ در 3 ‏‎lh‎‏ در 6 پرولاکتین در 3 بیمار به حد طبیعی بازگشت. بعد از پیوند بازگشت سطح سرمی تستسترون ‏‎lh, fsh‎‏ به حد طبیعی از نظر آماری قابل توجه و معنی دار بود. ‏‎(p<0.05)‎‏ متعاقب پیوند شمارش اسپرم در 5 مورد، تحرک و مورفولوژی اسپرم به ترتیب در 6 و 4 مورد و حجم در 4 بیمار بهبود یافتند. بهبود شمارش، تحرک و مورفولوژی اسپرم از نظر آماری قابل توجه و معنی دار بود.‏‎(p<0.05) از بیمارانی که قبل از پیوند بیوپسی شده بودند. متاسفانه 3 مورد رضایت به بیوپسی مجدد ندادند و پس از پیوند تنها یک مورد بیوپسی به عمل آمد که اسپرماتوژنز طبیعی ‏‎(normal spermatogenesis)‎‏ گزارش شد. با توجه به نتایج بدست آمده روی هم رفته ‏‎(overall)‎‏ کیفیت مایع منی بعد از پیوند در مقایسه با دیالیز، در 6 بیمار بهبود یافته که اختلاف آماری معنی داری را نشان می دهد. ‏‎(p<0.05)‎‏ بحث و نتیجه گیری:با توجه به بهود سطح سرمی هورمونها و کیفیت مایع منی بعد از پیوند کلیه موفق در مقایسه با دیالیز، می توان گفت که پیوند کلیه سبب بهبود پتانسیل عملکرد تولید مثلی مردان مبتلا به نارسایی مزمن کلیه در سنین باروری می گردد، اگرچه این بهبودی نسبی باشد. بنابراین بازیافت عملکرد تولید مثی بعد از یک پیوند موفق یک انتظار واقعی و منطقی برای مردان جوان مبتلا به نارسایی مزمن کلیه است.

چکیده ندارد.