در سالهای اخیر فرآیند همگرایی به عنوان یکی از نتایج مدل های رشد اقتصادی بررسی شده است. منظور از همگرایی بالاتر بودن نرخ رشد مناطق فقیر نسبت به مناطق ثروتمند و در نتیجه نزدیک شدن مناطق فقیر تر از حیث وضعیت اقتصادی به مناطق ثروتمندتر است. در این تحقیق تلاش بر این است که فرضیه همگرایی بین استانهای کشور، بر اساس شاخص مصرف خانوار مورد بررسی قرار گیرد. بدین منظور به بررسی همگرایی مطلق با استفاده از داده های مقطعی مصرف سرانه در سه سطح خوراکی ها، غیر خوراکی ها و کل که مجموع این دو می باشد پرداخته می شود. همچنین، برای بررسی اثر مجاورت استانها و تاثیرپذیری و اثرگذاری آنها بر سطح مصرف یکدیگر، با استفاده از اقتصاد سنجی فضایی و دو روش مجاورت و مسافت استانها به آزمون مدل های فضایی خودرگرسیونی مرتبه اول و خودرگرسیونی مرتبه دوم پرداخته می شود. این کار با استفاده از داده های مصرف 28 استان کشور با سطوح مختلف مصرف طی سال های 1385-1373 انجام گرفته است. نتیجه تحقیق نشان می دهد که بر اساس بررسی وضعیت همگرایی بتا با استفاده از روش رگرسیون غیر خطی و اقتصاد سنجی فضایی، فرض وجود همگرایی مصرف سرانه بین استان های ایران پذیرفته می شود و همچنین، استان های کشور بر سطح مصرف سرانه همدیگر تاثیرگذار و اثرپذیر هستند.