از میان میوه های تازه آلوزرد به دلیل اینکه عطر و طعم ویژه ای دارد از اهمیت خاصی برخوردار است. هدف این مطالعه بررسی اثر ترکیبی پوشش نانو ذرات نقره و صمغ عربی به همراه بسته بندی با اتمسفر تغییر یافته بر روی خواص فیزیکی-شیمیایی میوه تازه آلوزرد (افت وزن، رنگ، بافت، کیفیت میکروبیولوژیکی، مواد جامد قابل حل، اسیدیته، میزان نفوذ نانوذرات نقره در گوشت آلوزرد و خصوصیات حسی) که در دماهای 6، 20وc° 30 نگهداری شدند. ابتدا آلوزردهای همرنگ و هم اندازه جدا شده، سپس در محلولهایی از صمغ یا ترکیبی از صمغ و نانو نقره به مدت یک دقیقه غوطه ور شدند. میوه های پوشش داده شده توسط هر یک از محلولها به 2 قسمت تقسیم شدند؛ یک قسمت تحت اتمسفر معمولی و قسمت دیگر توسط اتمسفر تغییر یافته (ترکیب گازی n2:o2:co2, 70:10:20 درون پاکتهای پلاستیکی از جنس پلی پروپیلن اصلاح شده) بسته بندی شدند. با اندازه گیری وزن نمونه های آلوزرد در روز نخست و اندازه گیری وزن در طی مدت 10 هفته نگهداری، درصد افت وزن محاسبه گردید. تغییرات رنگ (فاکتورهای l*,a*, b*) با استفاده از نرم افزار فتوشاپ تعیین شد. شاخص های بافتی با کمک دستگاه بافت سنج اندازه گیری شد. کیفیت میکروبیولوژیکی با کشت دادن نمونه ها در محیط های مناسب بدست آمد. میزان مواد جامد قابل حل توسط دستگاه رفراکتومتر تعیین شد. اسیدیته با روش aoac محاسبه گردید. میزان نفوذ نانوذرات نقره در گوشت آلوزرد با کمک دستگاه جذب اتمی اندازه گیری شد و خصوصیات حسی با ارزیابی اعضای گروه چشایی بدست آمد. با مطالعه تغییرات ویژگیهای کیفی آلوزردهای نگهداری شده در دماهای 6، 20وc° 30 مشخص شد که آلوزردهای پوشیده شده با صمغ عربی از افت رطوبت، افزایش مواد جامد قابل حل و مهاجرت ذرات نانو نقره به گوشت آلوزرد جلوگیری کرده و آلوزردهای تیمار شده با ذرات نانو نقره از تغییرات رنگ آلوزرد کاسته، سرعت افزایش اسیدیته را کند کرده، از نرم شدن بافت جلوگیری کرده و رشد میکروارگانیسم ها را نیز محدود نمود. به طور کلی میتوان نتیجه گیری نمود آلوزردهایی که در بسته بندی map در دمای c° 20 نگهداری شدند و تا هفته ششم نگهداری شدند دارای فاکتورهای کیفی مشابهی با آلوزردهای نگهداری شده در اتمسفر معمولی در دمای c° 6 نشان دادند.

عوامل مختلفی همچون محیط تابشی پیرامون گیاه، مکان نگهداری و طول مدت انبارداری بر ویژگی های فیزیکی و بیوشیمیایی میوه مرکبات تأثیر می گذارند و پیامدهای اقتصادی چشمگیری را به دنبال دارند؛ لذا به منظور بررسی این پژوهش باغی در سمسکنده واقع در ساری برگزیده شد. برای بررسی اثر جهت جغرافیایی بر ویژگی های فیزیکی و بیوشیمیایی میوه، آزمایشی به صورت کرت خورد شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در پاییز 1390 در این شهرستان به اجرا در آمد و از اوایل آبان تا نیمه های اسفند هر هفته میوه هایی از دو جهت شمالی و جنوبی سه رقم پرتقال تامسون ناول، یافا و سانگین، از سه ارتفاع درخت برداشت می شد. همچنین شیوه نگهداری ناهنجار پرتقال در استان مازندران سبب افت کیفیت میوه در ماه های پایانی زمستان می شود. برداشت زود یا دیرهنگام و انبارداری سنتی از عامل افت بازارپسندی پرتقال می شود. هدف این بخش از پژوهش بررسی اثر پوشش میوه و جایِ نگهداری بر کیفیت میوه در دوره انبارداری بود؛ لذا به منظور انجام این پژوهش آزمایش دیگری به صورت فاکتوریل در چارچوب یک طرح کاملاً تصادفی به اجرا در آمد. به این منظور میوه ها در تاریخ 18 دی ماه برداشت شدند. میوه ها با شمار مساوی به طور تصادفی با پوشش موم و یا پکتین (1%) تیمار شدند و یا بدون پوشش ماندند. این سه تیمار پوشش، در سردخانه (دمای c°4-3)، یخچال (دمای c°4) و در هوای آزاد اطاق (c°5/1±3/16) به مدت 60 روز نگهداری شدند. در طول دوره نگهداری، ویژگی های فیزیکی و بیوشیمیایی میوه، همچون ویتامین c، اسیدیته قابل تیتراسیون (ta)، tss/ta و مواد جامد حل شونده (tss) هر دو هفته یک بار، و درصد کاهش وزن هر هفته اندازه گیری شد. یافته ها نشان داد، میوه هایی که در جهت جنوبی درخت قرار داشته و تحت تأثیر شدت تابش بیشتری بودند، دارای ویتامین c و مواد جامد حل شونده بیشتر نسبت به جهت دیگر بود. در حالی که اسیدیته قابل تیتراسیون آن ها کمتر بود. تفاوت معناداری در مقدار وزن و حجم پوست دو جهت شمالی و جنوبی مشاهده نشد ( 05/0> p). همچنین یافته های برآمده از مکان های متفاوت نگهداری حاکی از آن بود که کاهش وزن و ویژگی های کیفیت داخلی میوه به طور معناداری تحت تأثیر جایِ نگهداری و پوشش نگهدار نده است. در درازای زمان نگهداری، مقدار ویتامین c و ta کاهش و tss و درصد کاهش وزن، روند افزایشی نشان داد. در مجموع یافته ها نشان داد کیفیت پرتقال تحت تأثیر میزان تابش قرار دارد و همچنین در طی نگهداری طولانی مدت در انبار از کیفیت میوه کاسته می شود و نگهداری در سردخانه با پوشش نگهدار نده بهترین روش نگهداری مرکبات می باشد.

در این مطالعه اثر گلیسرول و سوربیتول به عنوان دو ترکیب ریخت پذیرکننده، بر خواص مکانیکی، نفوذ پذیری به بخار آب، خواص گرمایی، بافت، رنگ و قابلیت دوخت حرارتی فیلم های ژلاتینی (پوست کوسه چانه سفید، ژلاتین گاوی با قدرت تشکیل ژل بالا و ژلاتین گاوی با قدرت تشکیل ژل پایین) با آزمایشات فاکتوریل 3×2×6 در قالب طرح کاملاً تصادفی و مقایسه میانگین ها در سطح اطمینان 95% (0/05=?) مورد بررسی قرار گرفت. با افزایش غلظت ریخت پذیرکننده، درصد ازدیاد طول تا نقطه پارگی افزایش یافت. لایه های حاوی مقادیر بالای سوربیتول، انعطاف پذیری کمتر و استحکام بیشتری داشتند. با افزایش غلظت گلیسرول به بیش از20 درصد، انعطاف پذیری لایه ها بهبود یافت اما در عوض نفوذپذیری به بخار آب آن ها افزایش یافت. کمترین مقدار عبور بخار آب مربوط به فیلم های ژلاتین پوست ماهی حاوی 30 درصد سوربیتول بود و بیش ترین مقدار عبور بخار آب در فیلم های ژلاتین گاوی با قدرت تشکیل ژل بالا و بدون ریخت پذیرکننده مشاهده شد (0/05>p). فیلم های ژلاتین پوست ماهی با 25 درصد سوربیتول به همراه 5 درصد گلیسرول دارای بیش ترین دمای انتقال شیشه ای و فیلم های ژلاتین با قدرت تشکیل ژل پایین با 25 درصد سوربیتول به همراه 5 درصد گلیسرول دارای بیش ترین دمای ذوب بودند که این پدیده نشان دهنده نقش سوربیتول در افزایش این مقادیر است. اختلاف معنی داری در رنگ تیمارهای مختلف مشاهده نشد (0/05<p). تمام نمونه ها قابلیت دوخت حرارتی داشتند و فیلم های ژلاتین پوست ماهی، قابلیت دوخت حرارتی بهتری نسبت به سایر نمونه ها داشتند به صورتی که فیلم های ژلاتین ماهی با 25 درصد گلیسرول و 5 درصد سوربیتول، به همراه داشتن بیش ترین میزان کشش پذیری و استحکام کششی، اتصال فیلم از محل دوخت جدا نشد. در تصاویر میکروسکوپ الکترونی فیلم های بدون ریخت پذیرکننده، سطح بسیار یکنواخت از فیلم ها مشاهده شد ولی در نمونه های حاوی گلیسرول با غلظت بالای 0/20 گرم گلیسرول بر گرم ژلاتین، حفره هایی در بین زنجیره های ژلاتین دیده شد و نفوذپذیری به بخار آب در فیلم های ژلاتینی افزایش یافت.

تهیه و تولید مواد بسته بندی با هدف حفظ و بهبود کیفیت، افزایش عمر ماندگاری و حفاظت مواد غذایی در برابر انواع آلودگی های میکروبی و فساد های شیمیایی یکی از دغدغه ها و موضوعات تحقیقاتی برای محققین فعال در عرصه صنعت غذا در سال های اخیر بوده است. در این راستا تولید فیلم های خوراکی از جایگاه به خصوصی در بین انواع بسته بندی های نوین برخوردار است. در این مطالعه از صمغ چرخک و نرم کننده های سوربیتول، گلیسرول و پلی اتیلن گلیکول 600 در چهار غلظت 30%، 5/32%، 35% و 5/37% برای تولید فیلم خوراکی به روش مرطوب استفاده شد. آزمایشات نشان داد که صمغ چرخک قادر به تشکیل فیلم با پلی اتیلن گلیکول 600 نیست. پارامتر های مختلفی از جمله نفوذپذیری به اکسیژن و بخار آب، مقاومت مکانیکی، کش آمدگی و مدول الاستیک فیلم های سوربیتولی و گلیسرولی اندازه گیری شد. همچنین به منظور بررسی ریز ساختار فیلم های تولیدی از میکروسکوپ الکترونی روبشی استفاده گردید. نتایج بیانگر اینست که با افزایش غلظت نرم کننده ها میزان نفوذپذیری به اکسیژن و بخار آب و ازدیاد طول فیلم ها افزایش و مقاومت به کشش و مدول یانگ کاهش می یابد. همچنین مشخص شد که نفوذپدیری به بخار آب و اکسیژن و کش آمدگی در فیلم های حاوی سوربیتول از فیلم های حاوی گلیسرول پایین تر است. بنابراین می توان اذعان داشت که با توجه به پارامتر های اندازه گیری شده از میان آن ها، فیلم حاوی30% سوربیتول بهترین فیلم شناخته شد زیرا کم ترین میزان نفوذپذیری به بخار آب و اکسیژن و بالاترین مقاومت مکانیکی را دارا بوده و در عین حال از کش آمدگی خوبی برخوردار است.