یوهان برامس یکی از اولین آهنگسازانی بود که پتانسیل کلارینت را قدر دانست و به این ساز اجازه داد تا در موسیقی مجلسی اش بدرخشد. اگر چه دوسونات برامس می بمل ماژور و فا مینور اپوس 120 مراحل برای کلارینت و پیانو نوشته شده اما این سونات ها به شدت در رپرتوار ویولا محبوب واقع شدند. بر طبق بررسی های نسخه های سونات کلارینت و ویولا به نظر می رسد که برامس کاملا از پتانسیل هر ساز آگاه بوده است. او عمداً به دنبال تأثیرات متفاوت این سازها با نوشتن دو نسخه متفاوت بوده است هر نسخه نه تنها در لحن، رنگ یا طنین بلکه هم چنین در تکنیکهای عملی مثل ویبراسیون ، قدرت لبها، تغییرات صدا و رجیستر متفاوتند. در اسناد من به بررسی تفاوت های نسخه های کلارینت و ویولا به ویژه تمرکز بر ویژگی های خاص هر ساز خواهم پرداخت. سپس تحقیق خواهم کرد که چرا برامس همچنین تغییراتی برای ویولا ایجاد کرده است. و همچنین بررسی خواهیم کرد چطور و چرا پاساژهای یکسان می توانند صداهای متفاوت بدهند و بر طبق سازشان متفاوت بیان شوند. در اولین قسمت مدارکم، یک پس زمینه تاریخی کوتاه از سونات های اپوس 120 ارائه می دهیم. هم چنین برخی از طرز تفکرات موسیقیایی آهنگساز، به ویژه درباره موسیقی مجلسی اش و توجه اش به نقش ویولا و کلارینت در این کارها را هویت می بخشیم دوماً به قیاس نسخه های کلارینت و ویولای این سونات ها می پردازیم و نتایج احتمالی برای تفاوت های بین دو نسخه را مشخص می سازم در نهایت در بخش سوم بر اینکه چطور پاساژهای یکسان می توانند متفاوت شنیده و بیان شوند در هر ساز می پردازم.