طی چند دهه اخیر تنوع، تعدد و درونگرایی سیاست ها و همراهی آنها با عدم ثبات اقتصادی، از ویژگی های اقتصادی کشور بوده است. یکی از این سیاست ها، سیاست پولی است که منبع تأمین کسری بودجه ریالی دولت از طریق استقراض از سیستم بانکی بوده، که افزایش عرضه پول به دنبال آن اجتناب ناپذیر است. گسترش پایه پولی در کشور می تواند به افزایش نرخ ارز منجر شود. نرخ ارز بیانگر موقعیت اقتصادی کشور در داخل و خارج می باشد. بر این اساس در پژوهش حاضر، رابطه سیاست پولی و نرخ ارز در اقتصاد ایران طی سالهای 1338 تا 1386 ، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته و از آنجایی که روش اقتصاد سنجی ardl نسبت به سایر روش ها کارا تر است، از این روش برای تخمین مدل استفاده شده است. نتایج حاصل از تخمین بیانگر این است که نرخ ارز اسمی در کوتاه مدت، تاثیرپذیر از نرخ ارز اسمی تا یک دوره قبل می باشد.که این تاثیر مثبت بوده به طوری که با ضریب09/1در دوره بعد اثرگذار خواهد بود. وجود رابطه کوتاه مدت بین دیگر متغیرهای توضیحی نشان می دهد که سیاست پولی با وقفه بر نرخ ارز تاثیر مثبت خواهد گذاشت و سایر متغیرها نظیر درآمدملی، نوسانات نرخ ارز واقعی و شاخص قیمت ها بدون وقفه بر نرخ ارز به ترتیب تاثیر مثبت، مثبت و منفی دارند که این روابط از لحاظ آماری معناداری هستند. همچنین نتایج نشان می دهد که سیاست های پولی و درآمد ملی بر نرخ ارز در بلند مدت رابطه معنی داری دارند و نوع این رابطه به ترتیب مثبت و منفی می باشد ولی شاخص قیمت ها و نوسانات نرخ ارز واقعی رابطه بی معنی در بلند مدت دارند. همچنین، ضریب ecm بدست آمده از آزمون ardl؛ نشان میدهد که الگوی پویای ما به سمت الگوی بلند مدت خود حرکت می کند و هر ساله 16% از عدم تعادل سیاست های پولی در دوره بعد تعدیل خواهد شد.